korkunç hikaye anlatıyorum toplaşın

... arkadaşlarımı arkada bırakıp bütün kararlılığımla kapıya dokundum, tahmin edeceğiniz üzere açıldı uğursuz şey..

tam içeri girerken bizimkiler, "aga buradayız bak bir şey olursa tamam mı?" gibisinden içimi ferahlatmaya çalıştılar.

..içeri ilk adımımı atar atmaz pişman olmuştum, bu yer, bu lanet yer her ayrıntısıyla beni iğrendirmeyi başarıyordu;

kapaklarının bazıları menteşelerinden sökük posta kutuları, merdiven altında bağlı duran paslı bigiblet, içeriye tamamen hakim olan tozlu hava, duvarların rengi, merdivenlerin trabzanı.. hepsi ama hepsi, sanki biraz zorlayan bir insanı karanlık korkularının içinde boğmak için hazır bekliyor gibiydi..

kapıyı yavaşça bıraktım, sanki, lütfen kapanma dercesine.. merdivenlere doğru ilerlemeye başladım, daha ilk katın ilk merdiveninde, ilk basamakta, dizlerim titremeye başlamıştı.. hayır, bu şekilde geri dönemezdim, korkak derlerdi, alay ederlerdi.. madem bu taka bir kere bastın, o zaman ayağını da çekmeyeceksin onun üzerinden..

zorlukla, kendimle mücadele içinde tırmandım ilk merdiveni, ne vardıysa sanki, alt tarafı bir apartman işte, yapma tsigalko, korktuğun şeye bak..bir hiç ten korkuyorsun, "bir hiç"..ilk katın ilk merdivenini çıkınca aradaki duvara dayanıp adeta ondan güç aldım, yardım ister gibi ellerimi sürüdüm üzerinde, birinci katın 2. merdivenini çıkmaya başlamıştım,

kalp atışlarım hızlanmaya, ensemden aşağıya ter damlaları süzülmeye başlamıştı, bin bir mücadele ile, beynime itaat etmek istemeyen ayaklarımı 1. kata taşımayı başardım, şimdi ise, karanlığın başladığı, hikayenin başladığı, "2. katın 1. merdiveni"nin önünde duruyordum, yukarıya baktığımda bir an içimde bir öğürtü, tarif edilemez bir his oluştu, hani gece, evinizde, odanızda, yalnız başına uyumaya çalışırken, nereden geldiğini bilmeden aklınıza gelip saplanan ve sizi, çarşafı boynunuza kadar çekmek zorunda bırakan saçma sapan imgeler gibi.. geldi saplandı aklıma,

hayır, bu merdivenlerden çıkmayacaktım, yeterince çıkmış, burada da fazlasıyla kalmıştım, çıkmalıydım derhal, hemen!

koşar adımlarla merdivenlerden indim, arkamdan havayı yuta yuta gelen korkunç düşünce ve saplantılarım da bana eşlik ettiler, gü. bele kapıya ulaştığımda artık dudaklarımda terin tuzlu tadını hissediyordum, ama işte, gelmiştim, birazdan ılık esintili havaya çıkacak, belki de arkadaşlarıma bir hikaye daha uyduracaktım, kapının kilidine parmağımı geçirip asıldım.."açılmadı"..bir daha denedim, daha güçlü daha sert, hayır, açılmıyordu, yo, bu mümkün değil, saçmalık! asıldım, var gücümle, kapı yerinden bile kımıldamadı, kalp atışlarımı beynimin içinde hissetmeye başlamıştım, vücudum zonkluyordu, olduğum yerde sarsılıyordum, iyice panik olmuş bir haldeyken kapıya yumruklar savurmaya başladım,
bunu gören çocuklar hemen kapının önüne toplandılar, yüzleri bembeyaz halde benim çırpınışımı izliyorlardı, kim bilir benim yüzüm ne halde o sırada?

panpalar şunu diyebilirim ki, eğer bende doğuştan var olan kronik bir kalp hastalığı olsaydı ben, mutlak surette o gün orada ölmüştüm, bundan emin olabilirsiniz. kapının önüne yığılacak gibi oldum, çocukların bağırış çığırışları camın ardından uğultu halinde ulaşıyordu kulaklarımda, kafamı arkaya çevirdim, merdivenlere baktım, beni yutmak üzere ağzını açmış, bir canavar gibi bekleyen yarı karanlık merdivenlere.. kapıyı açamıyordum, açamayacaktım.. nefes alamaz hale gelmiştim, gözlerim kararıyor, zemin etrafımda dönüyordu, kusmak üzereydim, beni esir alan, sandığınız gibi o kilitli kapı değildi.. korkuydu, kendi korkularım, saf, katıksız bir "korku",

insan oğlunun en ilkel ve en güçlü duygusu, korku..10 yaşında bir çocuğun zihninde, henüz hiç bir mitten, hiç bir filmden, hiç bir efsaneden etkilenmemiş, yontulmamış, çarpıtılmamış, değiştirilmemiş, saf, iç güdüsel bir "korku"

bizler, öfkenin kuvvetli bir duygu olduğunu düşünürüz, sinirlilik hali, yeri yerinden oynatır gidibir..ya da kaygı, o da gözümüzde çok büyük ve etkili ve kuvvetli bir duygudur,

ve tabi aşk, nefret..şüphesiz ki bunlar bizim en kuvvetli duygularımız olmalıydı değil mi? ama hayır.. hayır..insanın oğlunun en kuvvetli ve ilk duygusu, ne nefret, ne sevgiydi,

ilk iç güdüsü, ne avlanma ne de ciksti,

havyanlar gibi insan da, önce kaçmayı, korkmayı öğrendi, bundandır daha doğar doğmaz ağlayışımız, bundandır yaşlanınca paranoyaklaşmalarımız, ölüm-doğum-bilinmezlik=korku..

tüm diğer duygular ve temel ihtiyaçlar, korkunun ardından geldi, bizler, bugün bile hala, onu, o ilk ve en ilkel duygumuz ola korkuyu yenebildiğimiz ölçüde özgürüz..

size bir korku tarifi yapayım mı arkadaşlar? evde yalnız olduğunuz, yalnız uyuduğunuz bir gece, yatağınızdayken ve hiç bir sebep yokken aklınıza "acaba kapıyı kilitledim mi? hırsız girmesin?" düşüncesi, korku zannedilir ya, hayır, hayır, o sadece bir tedirginliktir,

ama bir de, tıpkı beni dün gece salonda yatıran durumda olduğu gibi, bırakın sizi o yataktan çıkıp kapıyı kilitlemeyi, daha da beter yatağınıza gömülüp bilinç altınıza lanetler yağdırmanıza neden olacak bir başka duygudur korku, aniden aklınıza gelen tasvirler, imgeler, eski korkular, travmalar, sizi esir alır..ve inanın, dünyanın hiç bir hırsızı, bu lanet duygunun geçtiği duvarlardan geçemez, açtığı kapıları açamaz..

..artık bayılmak üzere olduğumu hissediyordum..son bir umutla daha zorladım kapıyı, arkadaşlarım da dışardan var güçleriyle ittirmeye devam ediyorlardı..son bir umut..