korkunç hikaye anlatıyorum toplaşın

o akşamın ardından 3-4 gün boyunca sokağa çıkmadım, bizimkiler durumdan biraz kıllandılar ama kendimi başka işlere verip meşgul gözükünce fazla üzerime gelmediler,

sonradan aldığım duyumları aktarıyorum,

o gece deli, ercan ı evinin önüne kadar kovalamış, ercanın babasıyla filan birbirlerine girmişler, epey büyük kargaşa çıkmış.

ve içime doğduğu gibi adamın bıçağı varmış arkadaşlar, neyse ki büyük bir yaralanma olmadan ortalık yatıştırılmış, polis deliyi alıp merkeze zütürmüş, ama bir kaç saat boyunca olayın sokaktaki etkisi sürmüş diyorlar.

bu arada hikayenin başında ercan ın adını hatırlayamamıştım, sonra size nereden aklıma geldiğini söyleyeceğim demiştim:

bana olayı anlatan çocuklardan berkay, "agaaa adam ercan ın babasına küüüfürrr ettmişşşşş" diye ağzını yaya yaya söylemişti, zira o zamanlar bizim gözümüzde iki büyüğün birbirine küfretmesi çok ağır bir şeydi, küfür, sanki sadece çocuklar için yaratılmış gibiydi.

olaylardan 1 hafta sonra işler yoluna döndüğünde, ben de her zamanki halimi bulup dışarıya çıkmalara yine başladıktan sonra,bir akşam yemek sofrasının kaldırılması sırasında annem ile anneannemin konuşmasına kulak misafiri oldum;

-"yaa sorma, en sonunda kendi başını da yemiş, yazık valla.."

-"hiç bişeyciği yokken, önce garısı, gızı.. yazık adamcağıza ya, allah neler veriyor insana"

muhabbet içindeki öğeler bana fena halde tanıdık gelince heyecanla sordum:

-"anne, anne, ne olmuş??"

-"bir şey yok oğlum"

-"ya söyle, kim başını yemiş??"

-"yok be oğlum kimse değil, sen tanımazsın, bir tane biraz rahatsız bir adam vardı şu karşı mahallede"

-"ee söyle?"

"ölmüş evinde, ölü bulmuşlar, kimsesi de yokmuş, insanlar hiç evden çıkmayınca merak edip bir bakmışlar ki ölmüş adamcağız"

evet, adamımız ölmüştü, ama canım annem bana her zaman ki gibi olayı yumuşatarak anlatmıştı, oysa ben bildiğim gerçeklere dayanarak adamın evden çıkmamasının merak sebebi olamayacağını biliyordum, zaten ender çıkarmış dışarı.

sonradan sonraya aradan yıllar geçince öğrendiğim ilmi bilgiler sayesinde, adamın cesedinin kokması sonucu bulunduğunu varsaymıştım, muhtemelen de öyleydi zaten.

ayrıca zavallı kimyagerimiz, muhtemelen intihar etmiş olmalıydı, durup dururken ölmemişti yani.

babasına gelince, adam da 1 ay yoğun bakımda kaldıktan sonra vefat etmiş, yani bizim henüz operasyonlarımız sürmekteyken. o gün onu ilk kez dışarıda gördüğümüz gün, (hani şu karının da bizi ilk kalayladığı) muhtemelen babasının cenazesi için morga gidiyordu.

işte dostlar, neyle başlayıp, nasıl gelişip, ne şekilde sonuçlandı hikaye görüyorsunuz, oyun olsun diye girdiğimiz bu işin ardından gerçek bir insanlık dramı çıktı.

haa bu arada, o kapının üzerindeki, her şeyi başlatan uğursuz işaretin sırrı hala çözülemedi.. ;)

panpalar bundan sonraki bölümde içeriye tek girdiğim bir denemeyi anlatıyorum,

…günler geçiyor, biz de denemelerimize devam ediyorduk, o sokak, o uğursuz apartmanın önü, artık bizim için dünyanın bütün oyun ve eğlence alanlarından daha cazibeli bir hal almıştı, arada komşulardan yediğimiz zılgıtlar, çevreden yadırgayan bakışlar, hiç biri umurumuzda değildi, ve şaşılacak şey, neredeyse 15 kişiye ulaşan bir tayfamız ve bu konuda inanılmaz şekilde istekli yeni binler vardı artık,

kolundan tutup zorla içeri soktuğumuz berkay bile artık “aga ben bugün bir daha girmek istiyorum” demeye başlamıştı, aq tamam anladık heyecanlı bir taklar çeviriyoruz kendi çapımızda ama, bu kadar ilgi de biraz fazla değil miydi? dedim lan acaba bu gibikler içerde karanlıktan da faydalanıp birbirine bir takım uygunsuz.. neyse, gülmeyin aq.

ben kendi sıralarımda duyduğum heyecana yakın bir heyecanı, artık içeri gidenlerin dönünce anlattıklarını dinlerken hissetmeye başlamıştım, çocuklar, içerde yaşadıkları deneyimleri, karanlıkla olan imtihanlarını, hayal güçleriyle de birleştirerek inanılmaz şeyler anlatıyordu bize, tabi yüzde 90 ı sallıyordu diye düşünüyorum zira normal şartlarda karanlığın içinde renk dalgalanmaları ve anaforlar oluşmazdı.. sanırım.

denemelerimizin tam olarak 3. haftasına gelmiştik, biz rutinden kaçarken, git gide burasının da rutine bağladığını hissediyordum, hep aynı hikayeler, aynı şeyler, ortada bir sonuç yok, canıma tak etmişti ve hayatım boyunca verdiğim en aptalca kararlar listesinde zirveyi zorlayabilecek bir karara imza atıp içeriye “tek başıma” girmeye karar verdim..

bunu başta burak abi olmak üzere diğer çocuklarla paylaştım, önce karşı çıktılar, kimisi “olm bak içerde giberleri, karışmayız, yardım da edemeyiz gibisinden” sulu şekilde yaklaştı, caydırmaya çalıştı, ama kararımı vermiştim panpalar, bu kez, sadece bir kez, tek başıma gidecektim..

ön bilgi: panpalar, bir sonraki partı, yazmaya başlayacağım şimdi, ama kelimelere nasıl dökeceğimi bilemiyorum, hatırlamak bile istemediğim bu deneyimi sizlerle paylaşmadan önce bir konuda uyarmak zorundayım, mesuliyet almak istemem,

• *eğer panik atak, klostrofobi, karanlık korkusu gibi rahatsızlıklarınız varsa lütfen ama lütfen hikayenin bu kısmını atlayın, beni dinlemeyeceğiniz, hatta bil hassa burayı daha dikkatli okuyacağınızı bilsem de ben üzerime düşeni yapmak istedim, sizi uyarmak boynumun borcu.

ve hala, ne zaman bu hikaye aklıma gelse, onu bana hatırlatan şeyden hemen sonra düşündüğüm şey hikayenin bu kısmı olur..

not: bu arada 25 yaşında, yakında askere gidecek eşek kadar herif olarak dün gece korkudan yatağa gidemeyip salonda yattım, bu hikayeyi paylaşan, hatıladıkça hatırlayan aklımı da izninizle gibmek istiyorum..