korkunç hikaye anlatıyorum toplaşın

lan bu gece bitmezse bu hikaye ananı nikaltını giberim huur çocuğu

gerilim yapma bin anlat çabuk

anlatsana bin

ne gördün bin hadi

.. biraz soluklandıktan sonra, heyecan içinde anlatmaya başladık,

hastayı çıkardıkları, aralık kapı, tam kapanmadan önce, eşikte, doktorları uğurlarken pek de üzgün olduğunu söyleyemeceğim lanet bir surat ve kapının üzerinde de örümceğe benzeyen çiziktirmeler görmüştük.

panpalar nasıl tarif edebilirim size bilmiyorum ama, bir + işareti düşünün, ama yatayı daha uzun, şimdi de o uzun yataya, dışarı doğru teğet geçen karşılıklı iki eğri çizgi ekleyin, tıpkı sekiz bir örümceğin sekiz bacağı gibi, uğursuzca bir motif..

ve bu hiç bir anlam ve hiç bir şekilde sanatsal bir amaç gütmeksizin ama "bariz şekilde bilinçlice" çiziktirilmişti..

ev taşımaları sırasında hiç bir mobilyanın yaratamayacağı türden bir çizik, hiç bir yaramaz çocuğun açamayacağı türde bir kazıma derinliği..

kaldırıma arkadaşlarımızın yanına oturduk, kalabalık yavaş yavaş dağılırken, bizler de elimizdeki verileri birleştirmeye başlamaya karar verdik,

garip bir şekilde, rutin ve sakin günümüzü, bir detektiflik macerasına çevirmek üzereydi, sonrasında bunu yaptığımıza pişman olacağımızı bilmeden..

acayip meraklandım amk bitsin bu gece bu hikaye

bu bölüme başlamadan önce sizlere not almanız için bir cümle daha hediye edeceğim, hikayemizin gidişatında kilit rol oynayacak bir cümle,

küçük çocukları bazen ciddiye almak gerekir panpalar, malum, onlar gözümüzde bizi paçamızdan çekiştirerek bir şeyler anlatmaya çalışan , konuşma yetisi olmayan köpek yavruları gibi gelirler gözümüze, hatta bazıları bizim için insan dilini konuşamadan bir şeyler anlatmaya çalışan pikaçu gibidir,

ama size şunu söyleyeyim, bazen işte bu küçük gördüğümüz "küçük çocukları" cidden dinlemek gerekir... bu olaylar benim çocukluğumda başıma geldiği için ben bu düşünce ve hırs ile büyüdüm ve inanın bugün hala, ufak bir velet yanıma gelip sıçtığı taku bile atlatmaya kalksa dinlemeye çalışıyorum..

bu arada arkadaşlar ilginiz için teşekkür ederim, demin dediğim gibi, öyle çok mistik sonlar beklemeyin, zira bu bizzat başımdan geçen gerçek bir hikaye ve finali hakkını verecek diye düşünüyorum,

takip eden arkadaşlarımız bir up layabilir mi? daha fazla insan faydalansın

hayrına up panpa

anlat dıbına goduğum ne gördün

hadi la reserve yaptım ha bire bakıyom olm uplamaya gerek yok burdayız senin ne yazacağını bekliyoruz

hadisene dıbına tıktığım kahpesi saat 2 oldu it müşteri toplamayı bırak neyse şukusu biz veririz

anan

..sokak boşalıp havanın aydınlığı da hafiften kaybolmaya başlayınca apartmanın karşı kaldırımından kalkıp parka geçmeye ve bu konuyu tartışmaya karar verdik, ezana daha 1-2 saat vardı.

parktaki sütunların üzerine oturduk,

iğde ağaçlarının hışırtısı ve o mayhoş kokusu, hafif rüzgar, havanın koyu maviliği..her şey sanki bir film karesi gibiydi,
"macera için iyi bir gün ha?"

-peki hacılar, napıcaz?
- abi sizin gördükleriniz doğruysa garip bir şey var demektir, bence biraz araştıralım macera olur
- olum adam sedyede çıktı lan, ne macerası, bembeyazdı..
-harbi bak sanki ölü gibiydi, hasta da olsa biraz fazla soluk değil miydi lan? casper gibi aq

o gergin hava bir an olsun yumuşayıp gülüşmeler başlamıştı ki (gülüşmeler) ben ve gibik hayal gücüm o neşeye limon sıkmak zorunda hissetti kendini,

-abi sanki, sanki zehirlenmiş gibiydi, böyle bembeyaz filan..
-zehirlenince yeşil renk olmuyor mu olm? (gülüşmeler)

evet, ama burak pek gülüyor gibi gözükmüyordu, bizim çocuklar da sustu onun yüzünün halini görünce,

-gençlerr, anormal beyazlık, sanki zehirlenmiş gibi, zehir.. ve bizim kapının üzerinde gördüğümüz..

-""örümcek simgesii..""

hep bir ağızdan, ama sandığınız gibi öyle bağırarak değil, hayret dolu, gittikçe azalan bir sesle söylemiştik bunu.. şimdi bu taktiği dizilerde kullanıyorlar, bağırmalı versiyonunu, ama düşünüyorum da, asıl dizi biz sıradan insanların yaşadığı sıradışı hikayelerdir..

evet panpalar, saatler ilerliyor, esinti artıyor, hava kararırken bizim hayal gücümüz de son hızla işliyordu:

"kapısında örümceğimsi bir simge bulunan kapıya sahip bir evden çıkan, zehirlenmiş görünümlü yaşlı adam"

-ya o alt katta ki demir parmaklıklara ne demeli? diye fısıldadı berkay, aramızda en ufağımız oydu 7-8 yaşlarında olsa gerek, geçen gün gördüm, boyu beni geçmiş amın oğlunun..

bu fikir alışverişlerinin ardından, saatinde iyice ilerlediğini hatırlayınca, bu günlük burada bitirmeye karar verdik, ama son bir kez daha apartmana göz atmak istiyorduk, evlere dağılmadan evvel, son bir kez daha bakmak..

up up up

ohş panpa ap lan çok merak ettim sonunu

öeeef fazla gerçekçilikten uzak olmaya başladın daha da okumam. 7-8 yaşındaki velet "ya o alt kattaki demir parmaklıklara ne demeli?" diye fısıldadı he mi uhahauhahaeheajgfsdhgdf

reserved lan geliyom du

..apartman önüne gelene kadar cengaver modunda olan ekibimiz, kapı önünde tom ve jerry ye dönüşmüştü sanki, berkay

-"aga ben girmiyim be aga, siz söylersiniz aga" gibi cümleler kurmaya

teo
-"olm o gördüğünüz adam filan denk gelir, zaten sinirliymiş" gibi caydırıcı laflar söylemeye başlamıştı.

ama ben yeniden girmeye, dahası, hepsini de yanımda zütürmeye kararlıydım. cesurluğumdan değil ha, aptallığımdan..o yaşta ne cesareti aq.

neyse öyle böyle, ikna ettik hepsini. tam kapının önüne geldik ki bu sefer benim çenem açıldı,

"ee ama ya apartman kapısı kitliyse?"

o zaman otomatikli kapılar her apartmanda yoktu sanırım, bu otomatikli olanlardan dı,

biraz zorladık, açıldı,

en önce burak abi, arkasında biz, daltonlar gibi apartmanın içine süzülmeye başladık, ve içerde ilk farkettiğim, hafiften midemi karıncalandıran şey ise apartmanın içinin, dışarısı kadar aydınlık olmadığıydı.. kaldı ki dışarda da havanın artık akşamüstü olduğunu düşünürsek, neredeyse yarı karanlık bir zemin kata doğru ilerlemekteydik..

devam panpa