korkulu hikaye dinleyin piçler artı 18

öncelikle lafa "hoşgeldin harun abi" diyerek başlayacak olanlar şunu yiyebilirler.
[kopuk çük capsi vardı. kaldırdım amk.]

başımdan geçen bir olayı hikaye şeklinde yazıyorum. Özellikle söylemek istiyorum. Hikaye başımdan bizzat geçen bir olaydır. Yalnızca biraz hayalgücü ile karıştırılıp hikayeleştirilmiş şeklini sizlerle paylaşıyorum.

ikinci olarak bilmeniz gerekenler ise şunlar;
1)amlıyım
2)ismimi vermek istemiyorum.
3)yaşım 21.
4)istanbul'da iyi bir üniversitede son sınıf öğrencisiyim.

kendimi bildim bileli bazı psişik güçlerim olduğunu hissediyorum. 5-6 yaşlarından beri bunun farkındayım ama henüz nasıl kontrol edeceğimi tam anlamıyla kavrayamadım.

başıma sık sık garip olaylar gelir yıllardır. bu anlatacağım da onlardan bir tanesi.

not: bu hesap bir erkek arkadaşımın. daha önceden tanıyanlar olabilir. şaşırmayın diye not düşüyorum.

bin quanttum gibi prim peşinde değilim. sakın ha gelip de "o kolpacı pekekent quanttuma özenmiş" demeyin. diyen olursa ona da şunu takdim ediyorum.
[kopuk çük capsi vardı. kaldırdım amk.]

tamdıbını şurdan okuyabilirsiniz: http://ccc.incisozluk.cc/...-artı-18/@filmcientelpic

başlayalım mı?

edit: hala gelmiş quanttum özentisi diyosunuz. ayıp lan. adam ayakta gibti sizi. 1 ayda 5 sayfa yazdı. ask.fm'de hala taşşak geçiyor. twitter'ını verip follow topladı muallak. bense 3 günde 3 sayfa yazdım. bikaç güne de bitirmeyi planlıyorum zaten. neyin kafasındasınız siz yavşaan dölleri?

lan muallakler!!!

bu geçtiğimiz ramazan bayrdıbının ilk günü köye, ananemi ziyarete gitmiştik. hava hafif kararmaya başlamıştı. annemler arka bahçede gelenekselleşmiş olan mangalı yapıyorlardı. ananemlerin evi köyün girişinde bulunan ve merkezden uzakta 3 katlı bir villadır. ön tarafta bahçe kapısından eve doğru ilerleyen patikada yolun iki yanında sıra sıra çam ağaçları vardır. rahmetli dedem bu ağaçların tohumlarını almanya’dan gelirken getirmiş, gözü gibi bakıp büyütmüştü onları. çam ağaçlarının yanı sıra elma, incir, ceviz ve söğüt ağaçları da vardı bahçede. ben de o akşamüzeri ağaçların arasında geziniyordum. şehrin beton yığınlarından bir süreliğine kurtulabildiğim için kendimi şanslı sayıyordum.

yarım saat geçmişti farketmeden. sonra birden ensemde bir nefes hissettim. bi anlık bi şeydi. refleks olarak anında arkamı döndüğümde bana en yakın duran soldaki çam ağacından bir hışırtı sesi geldi. Ya da ben öyle sandım. tırsmıştım.
durup dururken anlamsız nefes alıp verme seslerine, karanlıktaki gölgelere alışkındım aslında. ama etrafımın ağaçlarla çevrili olması beni oldukça rahatsız etmişti. hava da iyice kararmıştı. arka tarafa, annemlerin yanına geçtim. mangalı yaptık, akşam yemeğini varendada yedik. az önceki olayı unutmuştum. daha sonra ben kahveleri yapmak için mutfağa girdim. küçüklüğümden beri bu evde tek başıma mutfağa girmekten korkardım. bu korkumun da şöyle bir hikayesi var.

2005 yılında dedemi akciğer kanserinden kaybettik. 40'ı çıkana kadar bu evde yaşadık annem, teyzem ve ben. teyzem dedemin ölümünden çok etkilenmişti. mutfaktaki divanda uyuyordu geceleri. bir gün annemle konuşurlarken duydum. annem "neden gelip yatakta yatmıyosun?" diye sorduğunda "ben geceleri babamla konuşuyorum abla" dedi. o an şok olmuştum. teyzemin ben doğmadan önce birçok kez ve ben 7 yaşındayken bir kez ruh çağırdığını biliyordum. sınıf arkadaşımın kalp krizinden ölen babasını çağırmışlardı. beni çocukla dışarda bırakmışlar, içeri almamışlardı. teyzemin bu yaptıkları ile ilgili biçok şey anlatılmıştı. psişik güçlerimin bana teyzemden geçtiğini düşünürdüm hep. neyse annem "nasıl?" diye sordu. teyzem de "***,***,*** dualarını okuyorum, ardından bir kez arka bahçeye doğru bakan mutfak cdıbına tıklıyorum. bikaç dakika sonra 3 kez cama ve duvara vuruyor geldiğini belli etmek için. ben de sabaha kadar ağlıyorum onunla konuşarak. elini yüzümde hissediyorum." falan dedi. bu söylediği mantıklı gelmişti, çünkü teyzem gündüz ruh gibi uykusuz oluyordu ve bikaç saat uyuyordu öğleden sonra. ben bunu duyduktan sonra o mutfaktan feci derecede tırsmaya başladım. çünkü bu olaya şahit oldum bir kez.

@8 tıklayanı gibsinler.

okuyo musunuz dıbına koyim?

binler.

dedemin ölümünün üzerinden 2 haftadan fazla geçmişti. annemle ben 2. katta kalıyorduk. gece 3 gibi birden gözümü açtım. sanki biri dürtmüştü ve uyanmıştım. bazen oluyordu bu bana. hatırlayamadığım bir rüya yüzünden uyandığımı düşünürdüm. komodinin üzerinde duran su şişesine baktım, boştu. aşağıya inip mutfaktan su alacaktım. ama biraz tırsıyordum. bikaç gün önce duyduklarım nedeniyle inmesem mi diye düşünüyordum. o zamanlar hiçbi şeye inanmıyorum modunda takıldığım için bi an cesaret geldi. yoktur lan bişey dedim. çıktım odadan. merdivenlerden ağır ağır iniyorum. bi ses duydum. anans*iiim oldum. merdiven gıcırdıyormuş. altıma yaptım o an yemin ediyorum. sonra dedim lan bişey yok işte ne moda giriyosun? indim aşağıya. 1. kata indiğinde evin kapısının yanındaki camdan bahçeyi de görebiliyorsun. karanlık dışarısı, zifiri hem de. bakmamaya çalışıyorum ben o tarafa. mutfağın ışığının yandığını gördüm. kapı kapalıydı ama. şimdi o karanlık holden kendimi mutfağa atmak istiyorum bi an evvel. ama bi yandan da yapıyorum altıma.

hiç mi okuyan yok ? zütünüze koyim.

neyse artık. ben kararttım gözümü. mutfağın kapısını açıyordum yavaşça. kapı teyzemin sözünü ettiği pencerenin tam karşısında. divan da pencerenin altında. o anı sittin sene unutamam. filmlerde ağır çekim olur ya böyle kadın açar kapıyı, kafayı yavaşça kaldırır falan aynen o şekilde bi an yaşadım ben o gece. ağır çekimde açtım kapıyı, kafamı kaldırdım. ve teyzem divanda oturuyordu, pencere açıktı. pencere buğday tarlasına bakar, ucu bucağı yok böyle o tarlanın. o karanlıkta da haliyle hiçbir şey olmayan bir boşluğa bakıyor demektir bu. ben o karanlığın içinde pencerenin önünde etrafına ışık veren bir varlık gördüm. şeffaf ama sanki varlığının sınırlarından o karanlıkta etrafa ışık saçıyordu. bahçenin çitlerinin dibindeki çam ağaçlarının kozalakları görünüyordu bildiğin. öyle güçlü bir ışık vardı. bu anlattıklarım 3 saniye içerisinde oldu ve teyzem gülerken aniden bana döndü, baktı. Aynı hızla birden kafasını pencereye çevirdi. ışık yoktu. "ne işin var bu saatte burda?" dedi bana. ben konuşamıyordum. "su alacaktım.sen napıyosun teyze?" dedim. "ışık vardı. neydi o öyle?" dedim. ağlayacam nerdeyse ama. "uyku tutmadı.ne ışığı yahu? bişey yok. uykusuzluktan hayal görmüşsün sen." dedi. "kendi kendine mi gülüyodun yani?" dedim. "evet. aklıma bi fıkra gelmişti, ona gülüyodum. hesap mı verecem sana ya? allalla." gibi sert bir çıkış yaptı bana. daha önce teyzemden böyle bir tepki almamıştım, şaşırdım. biraz önce şahit olduklarım nedeniyle kalbim hala küt küt atıyordu.

sebilden suyu doldurdum şişeye. teyzem "hadi çık uyucam." dedi yine sert bi dille. "iyi geceler." dedim, çıktım. karanlık holde ilerlerken altıma yaptım yapacam nerdeyse korkudan. evin kapısının yanındaki pencerenin tülünün sola doğru açık olduğunu gördüm. lan bu kapalı değil miydi ben inerken? diye soruyorum kendime. yanlış hatırlıyorumdur uyku sevmesi diyorum. bi yandan feci tırsıyorum. hızlı adımlarla bu pencerenin önündeki merdivenlere geldim. bir adım attım ki cama biri tıkladı. kafamı çevirdim bahçeye doğru. o karanlıkta bahçe kapısına hızla giden bi ışık gördüm yine. ruhum çıktı lan yerinden. aklım gitti. çığlık attım o anda. birileri uyansın da kurtarsın beni ne olduğunu bilmediğim şeyden diye. annem fırladı geldi yanıma. olanları anlattım ona. teyzem de geldi. ama bana düşmanıymışım gibi bakıyor böyle. annem de farketti bunu. "neyse yatalım da yarın gündüz sağlam kafayla konuşuruz." dedi, sanki bişeyleri örtbas etmeye çalışıyormuş gibi.ben gönülsüz de olsam çıktık, yattık.

ertesi sabah oldu. ama ben o gece sabaha kadar uyuyamadım. sanki üzerimde 4 5 çift göz vardı. tavana gözlerimi dikmiş yatıyordum. karanlık odanın içinden bana bakan gözler görüyor gibiydim. sağıma soluma bakıyordum, görünürde bişey yoktu. sabah ezanı okuyana, hava hafif ışıyana kadar uyuyamadım. dün gece noldu öyle? diye soruyorum kendime. neyse kalktık, kahvaltı hazırlıyoruz. teyzem bana çok kötü bakıyordu. annem de teyzemle göz teması kuruyordu sanki bişey anlatmak ister gibi. ben konuyu açmak için uygun zamanı kolluyordum. kahvaltıdan sonra dışarda oturuyorduk. tam zamanıdır, daha ne kadar bekleyecem lan? diyerek dün gece olanlar neyin nesiydi? diye sordum teyzeme. "her şeyi mahvettin." diye bağırdı bana. anlamadım neden bahsettiğini. sonra annem beni aldı, salona geçtik. "n'oluyo? bişey anlamadım. dün gece ölüyodum korkudan. şimdi de suçlu oldum. biri anlatsın. burada neler dönüyor?" diye bağrınıyorum. "tamam, sus. geç şöyle. anlatıcam" dedi annem.

dinleyen var mı lan?

adam yerine koyup hikaye anlatıyoruz. okumuyo binler. la okuyun da kelime hazineniz genişlesin biraz. am züt meme dışında bişey öğrenin.

upupuppupupupupuupp

“teyzenin daha önce ruh çağırdığını biliyorsun, değil mi?en son 9 yıl önce yaptı bunu. başı bikaç kez belaya girdi. geri gönderemedi vesaire. tövbe edip bırakmıştı artık bu olayı. peki sence bunu ailede yalnızca teyzenin yapmasının nedeni ne?” dedi. “bilmiyorum.” dedim.”özellikle bir nedeni mi olması gerekiyor?” diye sordum.”hiçbi şey nedensiz değildir kızım.her şeyin mutlaka bir nedeni vardır. nedensiz denilen şeyin nedeninin ne olduğu bilinmez yalnızca.” dedi. annemi daha önce hiç bu şekilde konuşurken görmemiştim.”sanırım artık bunu sana anlatma zamanımız geldi. 15 yaşındasın ve sen de görmeye başladın.” dedi. hiçbi şey anlamıyordum. annem kalktı ve kütüphaneye doğru yöneldi, ananem geldi salona ve annemin yerine oturdu.”başlıyor muyuz?” dedi.mal gibi bakıyodum ben. annem elinde eski görünümlü ama yıpranmamış kalın bir kitapla geldi yanımıza.”bu nedir?” dedim.”bu bundan yaklaşık 300 yıl evvel ananenin büyük büyük ninesinin yazmış olduğu el kitabı.” dedi.”ne ile ilgili?” dedim.”BÜYÜ” dedi.

ağzım açık annemi dinliyordum. yalnızca büyü de değil. bizim alemimizden onların alemiyle iletişim kurmaya yarayacak her şey. dedi. onlar kim? yani şeyler mi?dedim.3harfli şeklinde tabir ettiğimiz cinler, demonlar, şeytanlar, karanlık ruhlar… dedi.biz cadı mıyız? dedim.hayır,biz cadı değiliz.bu kitabı yazan büyük büyük ninemiz pagan dinine mensup üst düzey bir din mütehassısı imiş.ve bu kitabı da yıllar boyunca edindiği deneyimleri bir araya toplamak için yazmış.bu deneyimlerin en büyüğünü ise şu şekilde kazanmış:bulgaristanda yaşıyormuş. pomağız, biliyorsun. ve bölgede bu demonların musallat oldukları gelinlik çağda bir kız varmış.bu kızcağız her gece sabaha kadar bu kötü ruhlarla mücadele ediyormuş. hristiyanlık ve müslümanlık dininin belirlemiş olduğu çerçevede kızı hocalara, papazlara göstermiş ailesi. fakat hiçbir şey kâr etmiyormuş. ninenin adını duymuşlar birinden.ve çatkapı gelmişler. kurtarabilir misin kızımı? demiş kadın. bakacaz.önce kızın etrafındaki enerjiyi ölçmem ve bu demonun gücünü tartmam, öğrenmem lazım demiş. bunu hava karardıktan sonra yapmalıyız.bu gece benim misafirimsiniz. diyip evini kıza ve anasına açmış.

hava karardıktan sonra nine bakırdan bir tasın içine yarıya kadar su koymuş. bıçağın ucunu önce kendi parmağına batırıp bir damla kendi kanından, sonra aynı şeyi kıza da yaparak bir damla da onun kanından tasın içindeki suya karıştırmış.ve bu el kitabının 1*9. ve 2*6. sayfalarındaki *** ve *** dualarını sesli bir şekilde okumuş. kız ve annesi olacakları merakla beklerken birden mutfaktaki tencereler birbirine çarpmaya başlamış. nine korkan misafirlerine bunun normal olduğunu söylemiş. hissettiği gücün ancak *** isimli demona ait olabileceğini ve bunun en güçlüleri olduğunu söylemiş.ama kızı kurtarmaya söz vermiş. kızın annesi çok sevinmiş. saat 12yi geçtiğinde kıza yine bi haller olmuş. nine bu kitaptan bikaç koruma duası okuyarak kızı o gecelik rahatlatmış. sonraki gece her şeyin biteceği gece olacakmış. dedi annem. sanki film izliyordum. annem anlatıyordu. ananemin gözleri dolu dolu dinliyor, bense karışık duygular içinde nereye düştüm a*k?modunda annemin elindeki kitaba bakıyordum.

peki sen bunu tüm ayrıntılarıyla nerden biliyosun? dedim.bu kızla ilgili her şeyi not almış bizim nine.bu olayın çok farklı bir boyutu olduğunu hissetmiş olmalı. dedi.kitaba bakmak istedim. henüz değil, hepsini dinledikten sonra bakabilirsin. dedi ananem.o başladı anlatmaya. benim iyi kalpli nineciğim bu zavallı insanlara yardım etmek için kendini tehlikeye atacaktı. sonraki gece de yine ninede kalacaktı ana kız. yapılacak seramoni için bazı malzemelere ihtiyaç vardı.*** çiçeği, *** ağacından bir tas ve *** kuyruğundan bir tüy. kız ve anası gündüz bu malzemeleri bulup nineye getirdiler. akşamüstü karınlarını doyurduktan sonra gaz lambasının ışığında nine, kız ve anası ***n oluşturacak şekilde oturdular. nine kaba tüyü, çiçeği ezerek koyup üstüne yanındaki ibrikten *** kanı döktü. kızın elini tutup bu kabın içine sokarak *** duasını bir önceki geceden daha yüksek sesle okumaya başladı. kızın annesi de bir güç hissetmişti.ve çığlık atmaya başladı ana kız. nine direkman *** ile konuşuyordu.” kion vi volas el tiu knabino vi malbone infanino?”bu kız ile derdin ne seni şeytan? diye soruyordu.

onunla direkman konuşurken ninenin sesi çok kalınlaşıyor göz bebekleri büyüyerek gözleri simsiyah oluyordu. demon kızı yerden yere vuruyordu. annesi zaptedemiyordu. mutfaktaki her şey yere düşüyordu. soruma cevap ver! diye bağırdı nine. seni istiyorum. dedi şeytan. beni mi istiyorsun? peki bu kıza eziyet etmenin sebebi nedir bunca zaman?ben burdayım. gücün yetiyorsa gel de al beni. dedi nine.tek başıma sana gücüm yetmez. bunu sen de biliyorsun.bu nedenle bu bakirenin vücuduna ihtiyacım vardı.ona musallat olduğum zaman süresince o ve ben bir olduk. artık bildiğin büyülerle cadılık yaparak beni ondan uzaklaştıramazsın ve bu kız sayesinde seni alt etmeyi başarıcam yaşlı cadı. dedi demon.bu kızın seni nereden bulduğunu sanıyorsun?ha?kızın anasına komşu kadın kılığında görünerek senin adını ve nerede bulacaklarını ben söyledim. neden nineye takmış durumdaymış peki bu demon?” dedim. zamanında bişeyler olmuş. dedi ananem. annemle göz göze geldiler.onu şimdi anlatmamız doğru olmayabilir. dedi annem. madem bu kadar şey anlattınız.o ekgib kalmasın. hazırım ben duyacağım her şeye dedim. kafam öyle bulanmıştı ki daha ne olabilirdi?