korkulu hikaye dinleyin piçler artı 18

irena şu anda yaşamıyor. rahmetli oldu. yavşak yavşak entry girmeyin. giberim.

gideceğimiz yerde gerçekten bizi bekleyen bir akraba varmış. otobüste köye doğru giderken söyledi annem. bu akrabanın adı irena idi. o zamanlar 26 yaşlarında sarışın mavi gözlü hafif balık etli bir bulgar kızıydı. hiç evlenmemişti. yaşlı babaannesiyle beraber o köyde yaşıyordu. elena'nın soyundan geliyormuş irena'nın annesi. ben acaba o da bizim gibi mi? diye düşünürken köye vardık. her yer tek katlı evlerle doluydu. kerbintendi sanırım. çatıları falan bi garipti. burası bulgaristan'ın gelişmemiş köylerindenmiş meğer. zaten yalnızca 20 ev vardı köyde. evlerin arasında en az 15-20 metre mesafe vardı. ben bana anlatılan hikayedeki dereyi ve bataklığı merak ediyordum. irena bizi karşıladı. türkçe'yi çat pat konuşabiliyordu. irena küçükken köyde türk bir aile yaşarmış, komşuları. onlardan öğrenmiş. "ojgeldinis" dedi. dili trakya şivesine kayıyo böyle. eve girdiğim ilk an yabancılık çekmiştim, ama irena konuştukça kendimi kendi köyümde hissetmeye başladım. "size yan odayı hazırladım. iki yer yatağı var iki kişilik. evimiz pek güzel değil. ufak ama sevimlidir yine de. babaannemle bana yetiyor işte." dedi. babaannesi pek konuşmuyordu. kadın 80'inde vardı zaten. bir köşede sabahtan akşama kadar dua ediyordu. hristiyandı.

devam panpa

o gece babam ve abimlere anormal bir durum olduğunu çaktırmadan bu ani bulgaristan gezisini açıklayacaktık. ananemin bir akrabasının ağır hasta olduğunu ve ananemden başka kimsesi olmadığı için kadının tanıdıklarının falan haber verdiğini söyledik. teyzem de ananemle gidecekti. annem de değişiklik olur diye beni de alıp onlara eşlik edecekti. biraz garipsedilerse de çok şaşırmadılar. ertesi gün ekspres vize başvurusu yaptık ve 4 gün sonra vizeler çıktı. istanbul'a geldiğimizin 6. gününe uçak biletlerini sabah saatlerine almıştık. aynı gün öğle vakti olmadan sofya'ya varmış olacaktık.

ki öyle de oldu. elena'nın yaşadığı köy şehir merkezinin 45 dakika uzaklığında ufak bir köydü. sofya'dan otobüsle oraya doğru yola çıktık. hiçbi anormallik olmamıştı. kitabı bırakıp kısa süre içerisinde de döneceğimizi düşünüyordum. bitecekti sanırım bu kabus.

reserved

reserved

reserved

rezerve

reserved

reserved amk

Reserved

bi quantum değil tabi

reservedd

devam

yaklaşık 15 gün önce korkarak indiğim merdivenlerden şimdi içimde anlamlandıramadığım bir huzurla iniyordum. fakat yine de hala mutfağa girdiğimde biraz tedirgin oluyordum. o ilk gece ilk defa bu kadar yakın olmuştum böyle bir olaya, diğer alemden bir varlığa. salonda *** ile birebir yüzleşmeme rağmen mutfak bana daha çok rahatsızlık veriyordu her nedense. kahvaltıdan sonra ananem kitabı beyaz bir beze sarılı bir şekilde bavuluna yerleştirdi ve yola çıktık.

bahsettiğim köy istanbul içerisinde ama uzağında kalıyor, 1 buçuk saat mesafede.
otobüse 10:30'da bindik, 12 gibi esenler otogarına varacaktık. köyün çıkışında ananemin evi, daha önce de söylemiştim. bir sonraki köy ile bizim köyün çıkışının arasında 20 dakikalık bir mesafe vardır. ve o köyün tam girişinde o köyün mezarlığı bulunur. ben bu mezarlıktan da hep çekinmişimdir. otobüsle veya arabayla önünden geçerken içim ürperirdi. genelde mezarlıklar insanı ürküten yerlerdir zaten ama bu daha farklı bir duyguydu. bu çekincemin de bir nedeni vardı aslında. 8 yaşındaydım. o haftasonu köyden annemin bir akrabası evleniyordu, biz de arabayla düğüne gelmiştik; babam, annem ve ben.

+1 hadi be kızım ya

lan devam etsene

anlatacagın hikayeyi gibeyim amk. gibtir git şurdan am got meme yeter giberim kelime hazinesini.

hadi okuyorum seri yaz

iyiymiş la.