korkudan kan beyninize gitmeyecek

eksileyen arkadaş niye eksiledi anlamadımda da hele gelin huurlar 1 2 kişiyle başlayayım

panpalar ben başlıyorum isteyen gelir hadi bismillah

K, geç konuştu. K, insanlarla ilişki kuramıyor. K kendine arkadaş bulamıyor. K’nın babası yok!

Annesi K’nın bu halini, babasız büyümesine bağladı. En çok ihtiyacı olduğu dönemde (K, artık 15 yaşındaydı) kocasının yanlarında olmamasına o kadar kızıyordu ki. O sürtükle düşüp kalkacağına evinde oğluna sahip çıkabilirdi. Halbuki kendisi, kadın başına her şeyi üstlenmiş, kocasının gönderdiği üç beş kuruşla evini geçindirmeye çalışmıştı. Kocası o şırfıntıya para yağdırıyordu kuşkusuz. Ah zavallı perişan kendisi, vah zavallı kadın başı…

gibleyin bak güzel kaleme aldım

K’nın bakış açısında durum farklıydı. Annesinden hep nefret etmişti. Babasını evden kaçıran bu domuz suratlı kadınla aynı evi paylaşmak o kadar boğucuydu ki. Evet insanlarla konuşmuyordu ama bunun nedeni buna ihtiyaç duymamasıydı. Annesinden birşey istemiyordu ki, kendi küçük dünyasında rahatsız edilmemek dışında. Daha küçük bir çocukken edindiği özel bir düşkünlüğü vardı: elektronik eşyaları söküp tekrar birleştirmek.

eksileyen benim :(

bir ara okurum panpacım

nihalian editi: napıcağımı şaşırdım!

@6 neden panpa :(

http://inciswf.com/baamididinburayiterket.swf

rezervettin

@9 bunu şukuladım *

reserved

Ona anlatıldığına göre (kendisi hatırlamıyordu) babasıyla en son telefonla konuştuğunda (3 yaşındaydı) büyük bir dehşetle sesin geldiği alete baka kalmışmış. Ertesi gün yerde telefonu, en ince parçasına kadar sökülmüş halde bulmuşlar. Fakat her bir parça kendine göre bir düzenle dağılmış haldeymiş. Kablolar bir tarafa, vidalar (küçük olanlar dışında) bir tarafa, yeşil renkli (ne olduğunu bilmediği) küçük metal levhalar diğer tarafa… K, düzensizliği sevmezdi

rezerved

@12 saol panpacım

reserved

rezerved

O zamandan beri tekniğini genişleten K’nın sıradaki deneyiminin kurbanı radyo oldu. Bir sürü adam bu küçük kutunun içine nasıl sığıyordu? Adamlar cüce miydi? Neticede radyo, elle tutulamayacak parçalarına kadar parçalandı. Ama iş televizyona gelince (ki bu vakada daha da haklıydı. Kutunun içindeki insanları gözüyle görüyordu zira) durumun tehlikeli boyuta ulaştığı geç de olsa farkedildi. Zaten zar zor para yetiştirmeye çalışan annesi eve geldiğinde televizyonu paramparça görünce iyice tepesi attı. “Neden?” diye soruyordu aradığı küçük insanları bu garip kutunun içinde bulamadığı için hayal kırıklığı yaşayan oğlunu tokatlarken. Sadece “içinde ne var?” diyordu K ağlayarak; “içinde ne var? içinde ne var?”…

adım kaan ve annem babam ayrı. bu kadar ifşa yeter

dağılın amk

Allah var, kadın K’yı çok dövdü. Kolları ağrıyana kadar ve geceleri yatağında kahrolup kaderine küfredene kadar. Ama enerjisi geçen yıllara dayanamadı. Bu dikkafalı, ziyandan başka bir işe yaramayan dilsiz cücenin inadı yordu onu. işte böyle geçen yılların ardından kadın “sorunlu çocuk annesi” pgibolojisine sahip oldu. Halının üzerinde, eline geçen yeni bir elektronik aleti sökmeye çalışan K’yı kayıtsız gözlerle izliyordu. Oğlunu okula zütürüp getiriyor, veli toplantılarında öğretmenlerin kafa ütüleyen şikayetlerini işitmiyordu. Diğer annelerin acıyan bakışları da rahatsız etmez olmuştu. Oh be! Bu da bir çeşit özgürlüktü işte. Durumu kabullenmek, hiçbir şey yapamayacağını bilmek, diğerlerine oğlunu (ve aslında kendisini) kanıtlamak zorunda kalmamak…