korkudan kahve falıma bakamadı olaylar gelişti

Evin önüne geldiğinde kapıdaki o kırmızı işaret boyasını arıyordum. Temizlenmemiş ama çok eskiden kalma bir işaret olduğu belli. Bu cepteydi böyle bir şeyin olduğunu artık biliyordum. Eve girdiğimde fenerin pillerini değiştirdim. Mum ışığını yaktım hava tam kararmamıştı ama evdeki o kasvetin gitmesi lazımdı. Evdeki o koku burnumu gibiyordu ama dayan dayan mezarda sevişen adam diyordum kendi kendime. Elime tutuşturduğu ekmek, börek tarzı yemeklerden biraz atıştırdım. Şimdi evi karıştırmalıydım ne bulabilirim diyerekten. Belli başlı renkli, renksiz fotoğrafları buldum ilk başta o eski dolabın içinde. Mutlu bir aile tablosu gibiydi… sadece resimlerin bazıların arkasında anlamdıramadığım harfler vardı. Türkçe veya herhangi bir dil gibi değil Japoncadaki değişik yazılar gibi. Bu resimleri bir kenara koyup araştırmaya devam ettim. Güneş iyice batmıştı. Şimdi diğer odalara yataklarına altına bakacaktım. Aniden irkildim. Sanki içimden bir şey geçmişti. Artık çok aşırı korkmuyordum alışmış gibiydim ama yine de ürperiyordu insan. Bir an duraksadım. Fotoğrafların hızlıca akıp gitmesine şahit oldum. Nasıl anlatayım bunu havada uçuşmuyorlardı sadece bir çok fotoğraf sanki biri tarafından aranıyordu. Şimdi bağırsam ne olacak ağlasam ne olacak. Korksam ne olacak. Ya deli diyecekler ya da sorunlu vs. önüme biri de çıkmıyordu. Göremiyordum birini ama bu olaya da şahit olmuştum artık. Bu fotoğrafların biri önüme doğru düştü. Fotoğrafı elime aldım, fenerin ışığını fotoğrafa doğru tuttum ne olabilir bu fotoğrafta diye. Fotoğrafı incelemeye başladığımda eve köye yaklaşan araba sesleri duydum. 2 3 tane arabaydı sesi biraz yoğun çıkıyordu. Direk cama yöneldim. Pek bir şey göremeyince dışarı çıkmak zorunda kalmıştım. Muhtar ve birkaç köy ahalisi bu araçları karşıladı. Gelenler jandarmaydı. Ben bir gib ypamadım ki zaten deyip dedirgin olmamıştım ama muhtar benim durduğum eve yönlendirdi onları. Jandarmalar hızlıca eve yaklaştılar. Ne yapacağım lan resmi elime aldım tekrar kesin buraya geriyorlardı o sırada bu durumu çözmeliydim. Resim de tanımadğım yüzler vardı. Çok fazla seçilmiyordu duvarda ise yine bu yazılardan vardı. Lan resmi bi yere saklıyıp sonra mı baksam filan diye tereddüt ettim. O an bir çınlama sesi ile yere kapandım. Hatırlıyor musunuz bilmiyorum hani ruhum bedenimden ayrılmış gibiydi demiştim. Yine aynı şey olmuştu bedenim yere kapanmış ben ise ondan ayrılmıştım. Bayılmış bile olabilirdim. Elimde duran resmi aldım korku içinde kalmam gerekiyorken hala aklımda resim vardı. Bu geçtiğim alemin içinde artık resmi anlamdırabiliyor, yazıları okuyabiliyordum. Olamaz lan böyle bir şey. Hiç bilmediğim bir dil yazı bunu nasıl anlamdırabilirim. “Beni buradan kurtar” yazıyordu.