korkudan kahve falıma bakamadı olaylar gelişti

üzerimde incir ve incir kökü var. kulağıma yine fısırtılar geliyor. bizim buradan çaldıklarını getir. buraya getir. bize aitsin gibi konuşmalar işitiyorum. istemsizce bütün bu üzerimdeki yanımdakilerini topluyorum. hepsini bir poşete dolduruyorum. gecenin 4ünde bunları toplayıp mezarlığın yolunu tutuyorum. neredeydi bu mezarlık hiçbir fikrim yok sadece yol beni nereye zütürürse oraya gidiyorum. şanslıyım ki ev de uyanan kimse de yok. bir de şöyle birşey istemesemde bunları ben yapıyordum engel olamıyorum.

beni takip ediyorlardı ama bir müddet sonra peşimi bıraktılar. Allahından bul dercesine... keşke öyle olsaydı. eve gittiğimde ailem artık kafayı bulduğumu, iyi olmadığımı düşündüler. diğer gün direk pgibiyatriye zütürdüler. adam klagib olarak ankisayete tehşisi koydu. verdiği ilaçlardan yeşil reçete ilaçlar filan vardı. adını verebilirim ama ilaç ismi vermek doğru değil. ilaç tedavisine başlamıştım en doğrusu bu olacaktı sanıyorum.

Bazı zamanlar karabasan diye tabir ettiğimiz olay gerçekleştiriyordu. Ama herkeste olduğu gibiydi pek abartılacak bir şey yoktu. Yalnız birgün yataktan düştüm ve zütümün yere çarpması ile uyandığıma eminim o acıyı hissettim. Etrafı görebiliyordum ama sanki rüyadaymış gibi sadece beynimde canlanıyordu. ses duymamla irkilmiştim. kafamda kedi ebatlarında bir şey vardı. bunu çok iyi hissediyordum. benle bildiğiniz konuşmaya çalışıyordu. o anın verdiği korkuyla elimle tuttum. bildiğiniz dıbına koyim bildiğiniz kemiklerini hissediyordum. sımsıkı tuttum fırlattım. tam arkamda kalorifer peteği vardı. ona çarptı ve inleme sesi geldi. gözlerimi o an açmıştım işte evde tektim dıbına koyim ve sabah olmuştu ve ben hala yerdeydim. etrafı aradığım kaloriferin oralara baktım sadece ufak bir ezilme vardı başka bir gibim yoktu. bu olayı da rüya diye geçiştirdik dıbına koyim bilsem geçiştirirmiyim

onlar gittikten 5 dk sonra kapı çaldı. herhalde babam yine telefonu unuttu diyerek direk kapıyı açtım. köy evi dıbına koyim ne hırsız olur ne başka gibi bir düşünceyle... yaşlı adam kapıda duruyordu. gözlerinin altı kararmış. gidin burdan buraya gelmeyecektiniz diyordu. ne oldu amca diye seslendim. adam sayıklıya sayıklıya arkasını dönüp devam etti. kapıda ise bi işaret vardı lan diyorum daha önce varmıydı bu işaret kırmızı yine kan gibi ama boya tam yuvarlak değil böyle sonsuzluk işaretinin yarısını kesip koymuşlar gibiydi... ev yeni yapılıyor ya anasını gibim ondandır diye düşündüm.

ilk haftalarda laylaylom geçiyordu hayat. işte karı kız, okul vs derken devam ediyordum. Hiç aklıma gelmezdi böyle şeylerin olacağı. Sizin başınıza gelir mi bilmiyorum ama 6 hissim çok iyidir ve çoğu yerden geçerken ışıklar söner. Alt geçitlerin girişinde yanan spot lambaların söndüğü dahi olmuştur. Bunları geçelim, çoğu kişide oluyordur sanırım ama bir farklılık olduğunu hissediyordum. Zaman geçtikçe huzursuzluk ve üzüntü basmaya başladı beni. Hiç bir şey yokken geceleri özellikle bir karamsarlık ve ağlama duygusu geliyor. Bazı geceler bağırarak uyanmalar, kötü rüyalar görmeye başlamıştım. Ama normaldir diye geçiştirdim.

Jandarmalar gelip yere yat diye bağırıyorlar tekrardan. Biri gelip bedenime dokundu. Bedenim birden yara yığıldı lan çok korkmuştum muallakler o an. Öldüm artık her şey bitmişti. Hayat, yaşam, anne baba, inci her şey benim için bitmişti. Direk komutanlarını çağırdılar. Bir asker nabzımı kontrol etti, komutanım nabız atmıyor. Hemen ambulansı arayın filan diyerek bağırışmalar duyuyordum. Neredeyse tüm köy halkı da toplanmış dışarıda bekliyor… ağlayanlar vs. herkesi sezebiliyorum. Duyabiliyorum. Bir asker direk kalp masajı yapmaya başladı. Kalbime bir müddet masaj yapıyor daha sonra ağzımdan nefes veriyordu. Çok kötüydü lan o an öylece kendime baktım ağladım resmen. Çömeldim yaşananları seyrediyordum. Ölmek bu olmalıydı. Nerde o melekler beni karşılayacak olanlar…

Kahvenin kenarında eski gazeteler vardı. Daha doğrusu yeni gazete yoktu. Vakit geçiririm diye bir tane aldım tarihine baktım. 1975 yılına aitti. Manşette ki haber gözüme çarpmıştı. ( gazete de sararmaya başlamış artık kurumuş dıbına koyim. ) Aydınlatılamayan bir ölüm haberinden söz ediliyordu. Gazete yerel köy gazetesi… Geçmiş döneme ait, köyde yaşanan bir ölüm haberini konu almışlar, haberde 15 16 yaşlarında bir çocuğun öldürülmesinden bahsedilmiş. Otopsiden sonra ölümünün sert bir cisimle başının arkasına vurularak dövülerek üzerinde birçok çizik ile ölü olarak bulunduğu söyleniyordu. Çocuğun ölüsü köyün ormanında, yol kenarında bulunmuş. Çocuğun üzerinde sadece pantolonunun olduğundan söz edilmiş. Tecavüz şüphesi varmış ama böyle bir durum olmamış. Ama kim yaptı ne için yaptı bu bir türlü aydınlatamamış. Babasının yakarışlarını ele almışlar. Resim filan yalandan bir orman resmi var. Babası da üzüntüden ölmüş ama bu haberin tekrar gündeme gelmesi, bu olayı unutmayan birkaç köylü tarafından olmuş.

Patlamadan sonra kafamı yukarı kaldırdığımda ateşten süzülen dumandan bir yüz ifadesi bana doğru bakıyordu. Sadece gülüyordu… Hastaneden çıktığım o kapı aniden açıldı ve bir düzine kadar ruh olarak tabir edebileceğim varlıklar etrafa yayıldı çok hızlı bir şekilde. Onları görür görmez kaçmaya başladım. Hastanenin duvarlarına bağlı kapısına yaklaştım kapıyı açmaya çalıştım ama açılmıyordu. Hemen duvarın yanına giderek tırmandım ve duvardan atladım. Öyle küçük bir duvarda değildi bayağı yüksekti, sanki birilerinin buradan çıkmasını istemiyorcasına…

Kendimi rahatlatmalıydım yoksa işler sarpa saracaktı. Bulunduğum yer bayağı yüksekti. Yani deniz seviyesinden yüksek. Dağ gibi bir yer ama tek başına bu hastane var. Etrafı orman ile çevrili. Dışarsı duvarlar ile kaplı, büyük bir demir kapı da var duvarları tamamlayan. Nefes nefese etrafı gözetliyordum… Ormanın içinden ışık geliyordu ama tek tük. Evlere ait olan ışıklar olabilirdi. Evlerin bulunduğu yere gidip gidemeyeceğime bir türlü karar veremiyordum. Öyle kenetlenmiştim bulunduğum yerde. Bir patlama sesiyle irkildim. Bulunduğum odaya yakın bir yerde çok büyük bir patlama olmuştu. Patlayanın ne olduğunu bilmiyordum ama yangın çıkmıştı bu patlamanın peşine etrafa cam parçaları, metal parçaları saçılmıştı. Patlamanın etkisi ile yere düşmüştüm.

Araştırmalar sonucu adamın çocuğunun öldüğünü öğrendim. sert bir cisimle öldürülmüş ama vücudunda da tırnak izleri varmış. köylülerde bu konu hakkında pek bilgileri yok. ben de artık ne korku ne duygu kalmış. züt korkusu da ilaçların sayesinde kaybolmuştu. bu adamın bizle ne işi olabilirdi. meraktan adamın evinin yolunu tuttum. züt korkusu yok gibi ama yine de akşam değil, öğlen civarı adamın evinin yolunu tuttum. yanımda da bizim akrabaların köpeği var. ufak tefek bişi dıbına koyim. hırt desen kaçıyor ama yine de yanımda zütürdüm.

Gölgemin, gölgelerin hareket ettiğini hisseder hissetmez ayağa kalktım ne oluyor lan diye. Herhangi bir seste duymuyordum sadece gölgeler kendi aralarında fısıldamayla konuşuyor gibi geliyordu. anlaşılır bir şey değil, rüzgarın sesi bile olabilirdi. Fazla takılmadan yerime oturdum. Arkadaşı beklemeye koyuldum. 3 4 dakika sonra köy ahalisi yavaşça camiden çıkıp evlerine dağılmaya başlamıştı. bir kaç kişi de kahvenin yolunu tutmuştu. sonunda arkadaşım gelmişti, çocuğun adı abdullah bu arada. kısaca apo diyim anlayın. Nerdesin dıbına koyim filan deyince o da bozuldu biraz, fenerleri de poşete koymuş bana verdi. E ne yapacağız ne yapıoz filan diye üsteledim. şimdi mi gidiyoruz. zütüm tutuşmaya başlamıştı yavaştan.

Adamın evi köylülerin dediğine göre ormanın içindeki ağaç evdi. köpek köy köpeği he ev köppeği filan değil. onu da ayı mayı çıkar filan diye yalandan da olsa yanımda zütürdüm. en kötü havlardı. evi bulduğumda evde biri yaşıyor olması çok zordu. köye uzaklığı 1, 2 km var. pek adam akıllı bir yerde değil zaten. tahtalar eskimiş tahtaların arasından evin içi gözüküyor öyle düşünün. eve git gide yaklaştığımızda güneş ışığının dahi ağaçlardan zar zor içeriye süzüldüğünü görebiliyordum. Köpeğin birden yerinde sabit kalıp hırlamaya başlamasıyla az buçuk tırstım . ayı, kurt, aklıma hayvan filan çıkacak gibi geliyordu ama sanıyordum.

burada beklemesini 2 dk içinde hemen yardım isteyeceğimi söyledim. ilk başlarda yok filan dese de yapacak bir şey yoktu beklemek zorundaydı. koşarak hemen köyün yolunu tuttum. lan koşuyorum koşuyorum bir türlü köyü bulamadım. dıbına koyim kaç kere gelip gittim bir de yolu bulacağım. mantıklı olan yolu takip ederek köye gitmekti ama kestirme diye ormanın içinden yardırdım. çarpaz şekilde olabildiğince hızlı koşuyordum. nefes alış verişim kalp atışlarımı yanımda olsanızda duysanız çok etkileyici ve şiddetliydi. o anı unutamam. biraz daha koştuktan sonra yanlış geldiğimi düşündüm. tekrar yanına gidecektim aponun. yorulmuştum korku susuzluk biraz bitirmişti beni. koşmayı biraz yavaşlattım. ama yine tempolu gidiyordum. geri döndüğümde motor hala yan yatıktı. apo ise

havanın iyice karanlık olmasıyla birlikte bendeki ürperti de ortaya çıkmaya başlamıştı. Zaten karanlık o derece fazla ki yanınızda fener olmadan dışarda yürümek bile bir yerden sonra zor oluyor. Köyü aydınlatan ışıklarda yeterli değil. Öğlen civarı o adamın evine gitmek o kadar koymuyordu ama şimdi içimdeki korku hissini yavaş yavaş hissedebiliyordum. Yanımda fener gibi bir şey de yoktu allahtan arkadaşım yanına 2 tane almış, ekstra pil vs bile getirmişti. Ona beklemeye koyulurken gözlerimin karardığını hissettim. şöyle bir karanlıktı ışıklar yanıyor ama sanki gözümün önüne perde geliyordu. ışığı görebiliyordum ama yeterli aydınlık yoktu. bayılacağım filan sandım keşke bayılsaydım. hafif bir esinti yüzüme çarpıyordu.

gibim hepinizi anlatmıyom dıbına koyim.

Hem 3 sene önce oldu demiş hem de semum filminden önce demiş. Yalan işte amk bakın semum 2008de çıkmış bu yalancı bin 3sene önce yaşadım diyo

biraz sallıyorsun amk belki hepsi uydurmadır inandırıcı kısımları da var ama ne biliyim ilk başlarda ben bile okurken heyecan yapmıştım sonra sıçtın iyice amk olsun at yine de okuyalım amk

merkeze vardığımda insanların tuhaf bakışlarına da maruz kalıyordum. beni bir yabancı gibi gördükleri belliydi. bir kaç kişiye jandarmanın nerede olduğunu, nasıl ulaşabileceğimi sordum. merkezin biraz çıkışında kalıyordu ama oraya varabilirdim. ilk başta böyle bir şey aklımda yoktu ama boş duran bir bigiblet gördüm. ona atladığım gibi jandarma karakoluna doğru yol aldım. karakola vardığımda direk komutan ile görüşmek istediğimi söyledim askerler dalga geçiyordu deli filan sandılar ama önemli olduğuna onları ikna edebildim.

sarmadı hikaye. anlatımın kötü panpa. şimdi çemkircen yaşanmış bunlar diye de. neyse. dinleyenin var. anlat sen.

Tamam devam ediyorum panpalar sizin için.