korkudan kahve falıma bakamadı olaylar gelişti

Ben bu ateş içinde kaldığımda, dediğim ışık ile birlikte uyandım panpalar. hastanedeydim başımda birkaç doktor ve hemşire vardı durumumun iyiye gittiğini söylüyorlardı. ateşimin olduğunu ateş düşürmek için seruma tekrar ilaç takviyesi yapmışlardı. gözlerimi açmaya başladığımda ilk sorduğum soru neredeyim ben oldu. dinlenmem gerektiğini uyumam gerektiğini söyledir. o an uykuya dalmıştım. bir müddet sonra gözümü hasta odasında açtım başımda annem babam, kardeşlerim vardı. hasta bakıcı çok fazla kalabalık olmamasını kısa süreli yanımda durmalarını belirtti dışarı çıktı. annem başımda hem gülüyor hem ağlıyordu mutluydu kadın. neredeyim anne ben ne oldu diyordum. yaşadıklarım gözümün önünden geçiyordu. oğlum gece yataktan düştüğünde kalorifer peteğine kafanı çok sert çarpmışsın. bu da beyin kanaması geçirmene sebep olmuş. uzun süredir hastanedesin. allahıma bin şükür seni bana bağışladı diyordu. alas dedim. sayıkladığımı zannedip odadan çıktılar. yerımden kımıldayacak gibi değildim ama masanın üstünde duran bir gazete kağıdı vardı. onu elime aldığımda köy yerinde büyük yangın yazılı başlık dikkatimi çekti. hem görüyor hem görmüyor gibiydim ama odaklanıp okumaya koyuldum. dün yaşanan olayda kimsenin olmadığı, uzun yıllardır kimsenin yaşamadığı bir köyde, tahta bir evin yandığı ve bu yangının ormana sıçradığından söz ediliyordu. söndürme çalışmaları tamamlanmış olduğu belirtiliyordu. kastamonun inebolu ilçesindeki bir köydeydi bu. neyin nasıl olduğu meçhuldu ve o geçmişte yaşanan ölüm olaylarından, buna bağlantılı bir olay olabileceği şüphesi üzerinde duruyorlardı.
o an odaya yaşlı bir adam girdi. bana yardım edem adamdı. sen de buradasın diyordum. neredeydin beni orada niye bıraktın diye seslendim. yanıma geldiğinde senin sayende çocuğun ruhu ve bizim ruhumuz bu karanlıktan kurtuldu diyordu. gözleri nur içindeydi adamın. adam arkasını dönerken sen kimsin dedim. ben uzun süredir burdaymışım dedim. alas dedi ve kapıyı kapatarak dışarı çıktı. o an bağırdım ne kadar sesim çıkarsa canım yanıyordu. hemşireler filan odaya girdi. sakinleştirici, dinlendirici, ağrı kesici artık ne haltsa onu vuracaklardı. demin odaya giren kim diye sordum. tanıyor musunuz? niye odaya aldınız? biz deminden beri kapı önündeyiz kapı hiç açılmadı dedi annem ve o an uykuya dalmıştım. uyandığımda beni normal bir hayat bekliyor olacaktı...