korkudan kahve falıma bakamadı olaylar gelişti

ne dogmasi adam hastaneden sonra 2 entry daha girip bitirecek

@420 dostum bana ait değil zaten resimler. ben bulduğum kitaptaki resimlerden alıntılıyorum. Şamanizme ait sanıyorum resimler. O arapça sözlerin içeriğini de paylaşacağım ama arkadaşım korktuğu için hepsini çevirmedi. hastanede yaşanan olaylarda cinler geçiyor. tasvir etmek için bu resimleri kullanıyorum ayrıca. kendi elimle çizemem ya

Reserved

@428 bitmeyecek panpa. şuan bile bir şeyler oluyor. tek başıma olduğum için şuan yazmıyorum. yeni olan şeylerden de bahsedeceğim. korkuyorum dıbına koyim. olayların üstünden bu kadar geçti ama tekrar başlıyor gibi. size bişi anlatacam diye amk başımız beladan kurtulmuyor. başına bela almak istemeyenler ve korkanlar okumasın. sonucu nereye varır bilmiyorum.

rezerved

incide ki okudugum en iyi hikaye yarim birakirsan evini basarim

ev arkadaşım 1 gibi gelecek. o zaman başlayacağım. bilginiz olsun.

reservleri aldık senı beklıyoruz hadi

reserved

panpa gelmedi mi daha ev arkadaşın

ev arkadasina sana yardim eddn varlik gotten saplasin panpa

ev arkadaşım geldi. bir iki parça bir şey yedik. şimdi devam arkadaşlar.

Uhultu giderek artıyordu. Sanki o an zaman durmuştu. Yanımdaki iyi olarak tabir edebileceğim varlıkta kaçmıştı sanki. Lan tek başıma kalakalmıştım. Gözüme yansıyan ne doktor, ne hemşire, ne de başka bir insan vardı. Tek başımaydım o an. Tek tek koridordaki ışıkların sönme sesleri geliyordu. O an öyle korkmuştumki. gerilim çok yüksekti. Vücudumda olsam gerçekten kalpten gidebileceğim bir andı. Vücuduma zarar gelmesin diye hemen yanına döndüm. Sesler gürültüler iyice artıyordu. Belli belirsiz böğürme sesleri geliyordu.

Yanımdaki varlığın koyduğu mühür yavaş yavaş kırılıyordu. Işıklar tek tek söndükçe bunu anlıyordum. Kenetlenip vücuduma odaklanmalıydım nasıl döneceğimi de bilmiyorum. Korkudan ne düşündüğümü bile bilmiyordum, aslında. Ama o an vücuduma sarıldım gözlerimi kapattım. Işıklar pat pat diye sönüyordu teker teker, son iki koridor ışığı kaldı. Aynı şekilde camlar, aynalar her şey patlıyordu. Son ışıkta söndüğünde korkuyla karışık bağırdım. çığlık atma gibiydi korkudandı bu ne olacağını göremiyordum çünkü. O an her şey durdu. Gözlerim karardı

rezerved

Beklenen an gelmişti. Vücuduma o enerji patlaması ile dönebilmiştim. Korkunun bu derece faydalı bir şey olacağını o an görmüştüm. Şimdi ne olacağıydı bedenim ruhumu kaldırabilir miydi? Belki çok yorgundu ve tekrar kalkmaya mecalim olmayacaktı. gözlerimi yavaş yavaş açmaya başladım. Sanki o an vücudum gerçekten nefes almaya başlamıştı. Sanal bir alemde yaşıyor gibiydi önceden. Derin bir nefes aldım. Gözlerim şimdi tamamen açıktı, tavana bakıyordum. Oda karanlıktı, acil çıkış lambaları yanıyordu. Ara yerlerden ışıklar çarpıyordu, ne olduğuna tam anlam veremedim. kısa süreli hafıza kaybı olmuştu. nerede olduğumu dahi anlayamamıştım.

devam panpa

Yavaş yavaş doğrulmaya çalıştım. Biraz halsizlik vardı ama öyle yataktan kalkamayacak gibi değildim. Üzerime yapışık olan aletlerin kablolarını söktüm. Kolumdaki serum için takılı iğneyi filan çıkarttım. Etrafıma baktım sadece... Karanlık, camlar kırılmış, birinin yaşadığına dair bir iz bile yok. Sadece duvarlar kan gölüne dönmüştü. yerler duvarlar her yerde kan vardı. Bazı ışıklar tam olarak sönmemiş cızırtı ile yanıp sönüyordu.

Yerimden kalktığımda bedenimin yorgunluğuna yenik düşüp yere kapanmıştım. Gözlerim kararmıştı. Hafifçe başımı kaldırdım gördüklerim pek iç acıcı değildi. Etrafta kan vardı bu bile beni bu kadar ürkütmedi ama sağda solda et parçaları vardı. insan eti olmasın diye düşündüm? Bu doktorlar onca insan, hastanedeydik onlara ait olabilir. Parçalanmış etler hepsinin üstünden duman çıkıyor, buhar gibi... Çok pis bir kokuda burnuma işliyordu. Kulağıma o an gülme sesleri, bağırma sesleri geliyordu.

Yerimden kalkıp doğrulmuştum. Üzerimde çırılçıplaktı. O yeşil ameliyat örtüsüne benzeyen örtüyü alıp belime bağladım. Daldaşşak ortadaydık dıbına koyim... Yavaş yavaş yürümeye başladım. Kırılmış yoğum bakım odasından çıktım. Sağımda bir oda vardı ilk oraya baktım usulca. yine her yer kan gölüne dönmüştü. Duvarda, seni almaya geldik yazıyordu. Kan ile yazılmıştı. Arapça ya da farklı alfabelerde yazılar ile doluydu oda ama tek okuyabildiğim o yazıydı. Her yerim diken diken olmuştu. Odadan hızlıca çıktım hızlı adımlarla hastane içinde yürümeye başladım. Kimse yok mu neredesiniz nerede bu kadar insan diye bağırıyordum kısık kısık. Korkudan çok sesli de bağıramıyordum. Biri benimle dalga geçiyordu, birileri... Gülüşmeler artıyor boğazdan gelen o hırıltılı sesleri duymamak mümkün değil. kulağımın sanki içinde. birden yanımda hızlıca bir şey geçti. bana sürtünmüştü ama görememiştim ne olduğunu o an duvara doğru itildim. Bir diğer tarafdan bir diğeri bana vuruyordu. böyle yumruk atma gibi değil ama bir güç beni ordan oraya çekiştiriyordu.