Akşamüzeri eşim Emily ile film seyrediyorduk ve kapı çaldı. Bakmaga gittim kapıyı açtığımda kapkara saçları olan ama çok yaşlı bir adam vardı. Kendisinin ölüm olduğunu söyledi.
Benimle bir anlaşma yapmaya gelmiş. Bir ruha ihtiyacı varmış. Anlaşmaya göre bana 1 milyon dolar para ve genç güzel bir eş vericekmiş. Tek yapmam gerekense eşim Emilyi canlı canlı gömmek.
Başta çok cazip gelmişti. Fakat para sıkıntısı çekmiyordum ve karımı da çok seviyordum. Ölüm'ün teklifini reddettim ve kapıyı kapattım. O anda doğru şeyi yaptığımı düşünüyordum fakat şimdi bakınca keşke teklifi kabul etseydim diyorum.
Çünkü şuanda lanet olası evin arkabahçesinde bir tabuttayım ve birisi üzerime toprak atıyor.
AMINAKOYAYIM EMiLY

Asansör kapısı açıldı. Koridora doğru yürüdüm. Işık yoktu. Kapkaranlıktı hatta . Bu her gün yaptığım bir şeydi aslında. Sadece genelde elektrik olurdu. Ve bugün biraz daha farklıydı. Etrafta ağır bir koku vardı. Ne olduğunu anlamamıştım. Korkmaya başladım. Koridordan sola döndüm ki onu gördüm.
Korkunç gözleri. Çizikler içindeki suratı. Şekilsiz ve parmakları ekgib elleri. Ve kan. Her yer kanla doluydu. Korkunç şey bana doğru sürünerek geliyordu. Tırnaklarının metal zemine sürtüşünü duyabiliyordum. Arkamı dönüp kaçmaya başladım. Arkamdan geliyordu. Oldukça hızlı sürünüyordu. Geçtiği yerde bıraktığı kan izleri neredeyse bir nehir gibiydi. Telefonumun ışığını açıp asasöre girdim. Kapı yavaşça kapanıyordu. Bir şeye takılır gibi. Işıkla baktığımda kapı aralığında kopmuş parmaklar olduğunu farkettim. Tekmeleyerek çıkarttım. Asansör kapısı kapanırken yaratık tam kapının önündeydi. Gözlerini gördüm. Benden nefret ediyorlardı.

Olay olduğundan bu yana tam 1 ay oldu. Artık hayaletlere inanıyorum.
Hayalet diye bir şey var. Olmak zorunda.
O gördüğüm şey bir hayalet olmak zorunda.
Hayaletlerin var olduğuna inanmak zorundayım.

Haberlerde gördüğüm, asansöre sıkışıp uzuvlarını koptuğu için kan kaybından ölen kadın hakkındaki haberi görmezlikten gelmek zorundayım.

Evim ormanın ortasındaki bir kulübe. Yine içkiden sızmış şekilde koltuğumdaydım. Karım beni sarsarak uyandırdı.
"Birisi verandamıza vuruyor"
Kontrol etmek için yerimden kalktım. Dış kapıyı açtığımda 10-11 yaşlarında bir erkek çocuğu gördüm. işini çok ciddiye almış gibi görünüyordu. Dikkatle tahtaya tıklayıp ses cıkartıyordu. Beni gördüğünde irkilde ve kaçmaya başladı.
Arkasından koştum. Ormanın derinlerine kadar koştum. Çocuğu yakalayamacağımı anlayınca pes ettim. Benden 20 metre ilerde bana sırıtan çocuğa bağırdım.
"Niye beni rahatsız ediyorsun!"
Uzaktan bağırarak cevap verdi.
"Amcalarım öyle yapmamı söyledi!"
Artık kızgın değildim, daha çok şaşkındım.
"Ama neden?"
Çocuk tekrar koşmaya başlarken bağırdı.
"Seni evinden uzaklaştırmak için"

[Birini öldürebilmek için ne gerekir]

Bu düşünce korkunç bir çığlık şeklinde kafatasımın duvarlarında yankılanıyordu.

[Birini öldürebilmek için ne gerekir]

Üzerine derin bir şekilde düşündüm.
Bazıları için kolaydır. Elinde bir bıçak ve öfke dolu bir kalp yeterlidir onlar için. Bazıları için yutulmuş yanlış tansiyon hapıdır. Bazıları profesyoneldir. Onlar için gereken bir çanta dolu paradır. Ancak bazıları içinse sadece bir bozuk para yeterlidir. Ya da bir sarım uyuşturucu.
Bir yanım neden kendine işkence ediyorsun diye soruyordu.

[Birini öldürebilmek için ne gerekir]
[Birini öldürebilmek için ne gerekir]
Durdum.
[Peki benim birini öldürebilmem için ne gerekir]

Masum bir çocuk, iyi bir anne, sorumlu bir baba, koca bir aile... Hepsi gitti. Ve arkadaşlarım... vucutları ezilerek öldüler.
Bazılarına bir çok şey gerekebilir öldürmek için...

Bana mı?
Sadece 3 şişe bira ve araba anahtarları yeterli oldu.

Halüsinasyonların ne zaman başladığı hatırlamıyorum fakat ilk büyük etkiyi yaratanı hatırlıyorum. Yerde yatmış şekilde çığlık atarken etrafımdaki alevlerden korunmaya çalışıyordum. Ve babam gelip beni kurtardı. Bunların gerçek olmadığını söyledi. iyi olacağımı söyledi.
ilerleyen zamanlarda halüsinasyonlar arttı. Babam beni kriz halindeyken arka bahçeden bodrumdan toplamaya başladı.
Sürekli bana bir doktora görünmemi söylüyordu babam. Doktora görünürsem problemin çözüleceğini söylüyordu. Kendimi hasta hissetmiyordum fakat halüsinasyonlar asırı fazlalaşınca bir doktora göründüm.
Bir saat kadar konuştuktan sonra doktor teşhis koydu.
"Küçükken geçirdiğin trafik kazasinda aileni kaybettiğin için sende post travmatik stress bozukluğu oluşmuş"
Bana bir kaç ilaç verdi. Zamanla halüsinasyonlar kayboldu... Babam da öyle.

yolla hacı

Baslayacağım birazdan beyler

Ya aslında biz de paylaşabiliriz bir şeyler sonucta her hikaye farkli entry

Millet anlamıyo kuzenime okuttum o da anlamadı

Beyler her hikayenin sonunda bi şaşırtma var. O yuzden eger anlamassaniz bir ters köşe olduğunu dusunup bidaha okuyun

Dün öğlen gibi girmişti yazar bence birazdan

Aynen la yaz artık

Panpalar ben hepsini anladım anlamayan olursa mesaj atsın bana

Millet nası anlamamış aq mal mısınız. Ne zaman yazıcan yine kardo

Kardeşim okulda yazıcam demiştin ne zaman başlıcaksın

Beyler yarım saat bir saate yatıcam acelesi de yok zaten yarın sağlam şekilde atarım yine

Vay amk dedim lan devam et

Up up ip up

rezervasyon

Hackerin basligi dusurmek icin diger butun basliklari upluyorum