kopeksikerkenkitlenenadam

son istasyon bornova anonsunu duyunca içim cız etti . halkapınarda başlayan aşkımızın son durağına gelmiştik. inenlere öncelik vermeden alelacele metroya binen o ela gözleri 4 duraktır çok sevmiştim ben. göz teması kurmaktan çekinirdim ama gözlerimi alamamıştım 7 dakikadır ondan. kokusunu hissettim burnumun dibinde. gözlerimi her kapayışımda tanıdık bir şeyler oldugunu düşündürdü bana.

halkapınar: 13.07

kırmızı rujun dudaklara bu kadar yakışması haksızlık olmalıydı. göz alıcı, can yakıcı, iç gıcıklayıcı hatta biraz da sıkıcı. kim bilir kim öpüyordu o dudakları. kim bilir kimin için “seni seviyorum” diyordu onlar. sıcaktan çatlamış ki diliyle ıslatı verdi dudaklarını. gözlerimi her kapayışımda sadece son nefesimi kırmızı dudaklarında vermek istiyordum.

stadyum: 13.09

ela mıydı gözleri? neden ela gözlüydü ki. o gözlerin bana bakması için neler vermezdim ki . sadece benim için ela ela baksalardı keşke…ama zaten dudakları yetmişti aşık olmama daha neden kendine bağladı ki beni bu kadar. sağ yanağında küçük kahverengi beni de varmış. küçücük ellerini cebinden telefonu çıkardığında fark edebildim. mesajı okuyunca gülümsedi. gamzesi varmış. ama kısa sürdü bu mutluluk çünkü onu sevgilisi böyle gülümsetebilirdi.

sanayi: 13.10

bir ömür geçmez miydi onunla acaba ? hayatımın leylası olmasını istesem, ferhat'ın olup dağları delsem çok şey mi istemiş olurdum . belini sarsam sımsıkı, gitme desem volkan gibi sıcacık dudaklarında beni sonsuza kadar yak desem kızar mıydı bana ? neden alamıyorum ki gözlerimi ondan. neden bu kadar hayal kurdurdun ki bana bu kısacık yolculuğumuzda.

bölge: 13.12

bembeyazdı teni. sıcaktan olsa gerek giydiği kısacık tişörtünden karnını görebildim. başımı yaslamak isterdim . yorgun geçen bir günün ardından doyasıya öpebilmeyi…

bornova: 13.14

artık sona gelmiştik. ondan ayrılmam gerekiyordu. ama nasıl olduysa sen aklıma gelir gelmez rafa kaldırdığım sevişmelerim yürürlüğe giriyor hemen. günahkar aşklarımın yasaklama emirleri kalbimi titretiyor. geceleri uyurken yanımda olduğunu düşünüyorum hala. beraber film izlerken usulca sokulup omzunun üzerinden boynuna küçük öpücükler kondurduğumu hayal ediyorum hep kokunu doya doya içime çekip. filmin önemi kalmıyor artık. uykusuzluktan yarı kapanmış gözlerine bakıp senin de beni istedigini görebiliyorum gözlerinde. belinden kavrayıp kucagıma alıyorum seni. gözlerimi kapatmamın tek sebebi sen oluyosun artık. görmeden sadece hissetmek istiyorum bütün hücrelerini dokunarak. ezberlemek istiyorum kıvrımlarını. incecik boynunda nefes nefes kalmanın tadını biliyorum kapatınca gözlerimi. daha sıkı sarılıyorum sadece.

ne olduğunu ben de bilmiyorum

altın kalpli panpamdır kendisi. çok iyi adamdır çok. geçenlerde yardıma ihtiyacım oldu. saat gecenin kaçı ulan demeden atladı arabasına geldi. derdimi dinledi birasını belki de cebindeki son parasını paylaştı benimle. tavsiyeleri de faydalı oldu tabiki. böyle arkadaşın olacak işte ulan !! böylesi oldu mu insanın sırtı yere mi gelirmiş ? gelmez. kafasını gibtim desem yeridir o gece. anlattıkça dinledi dinledikçe üzüldü benimle. baktı bu iş böyle olmayacak. " kanka sana 1 tavsiye vereceğim ama iyi dinle bak benim çok işime yaradı" dedi. kulaklarımı dikeltip dinledim ben de. " nedir kanka " dedim. başladı anlatmaya.
" bizim orada bir abi var. çok iyi saz çalar. bi ara gel de birlikte gidelim bize çalsın sazını söylesin türküsünü. haa güzelce de içeriz. kafaları da çekeriz. eve de yakın kalırsın bende" ona olan saygım 2 kat daha artmıştı. güzel hayatına sokmak istiyordu belliki beni de. gereksiz ancak bana ağır gelen üzüntülerimi unutturmaya çalışıyordu. öyle de yaptık. evden aldı beni. rüzgarlı izmir akşamüstünü biraz geçerken zaman vardık o bakkala. duvarda sazı asılıydı. bir de mahzuni şerif posteri vardı. poster dediğime bakmayın a4 kağıdıyla eşdeğer boyutlarda olan bir resim parçası işte. içerinin egzantirik havasına ekilmiş baharat gibi bakıyordu duvardan bizlere. açıldı biralar. içildi. dertler yine anlatıldı uzun uzadıya. bi ara telefonum çaldı. bana müsade 10 dk beyler diyip sarhoş nezaketiyle izin istedikten sonra kalktım. kapıyı açıp dışarı çıkarken "alo" dedim. tanımadığım bir ses bana oradan uzaklaş dedi. neyse amk giberler diyip kapadım telefonu. rüzgarın serin dokunuşuyla ayıldım bir nebze de olsa. içeri girdim yine. kapıyı açmam la bu adamın bakkalın koca gibini sıvazlıyışını gördüm. o an dumur oldum. dumur kelimesinin neden sözlüklerde geçtiğini anladım. yarısını ağzına sokmuş yanaklarının kenarları içe gömülmüş bellki vakumluyordu bakkalın erkekliğini. gözlerime inanamıyordum. bu kadar iyi bir insan meğer mutluluğu bakkalın penisinde buluyordu. beni de davet ettiler. neye uğradığımı anlayamadım. izlemeye koyuldum. ne diyeceğimi bilemezken bakkal artık zamanı geldi domal diye verdi emri. arkadaşım da sanki bu anı bekliyormuşçasına hemen yazarkasayı kenara doğru ittirdi ve masanın üzerinde domaldı. artık dayanamıyorum dediği anı aklımdan çıkaramıyorum bir türlü. hafızma kazındı o sözcükleri. bir kaç dakika sonra bakkal haşmetli kamaşullahını çıkardı içinden. bana sen de ister misin diye sordu ve evet cevabını alacağından emin gözlerle süzdü beni. bir kaç adım atıp yaklaştım onlara. az önce çalınıp sözlenen sazı kapmamla bununla bakkalı bi temiz gibtim. sonra kopekgiberkenkitlenenadamı da gibtim.

özet : yukarda yazılanlar tamamen hayal ürünü... yooo hiç de hayal ürünü falan değil. çoğu gerçek. hepsi gerçek hatta. bakkal değildi o adam muhtardı