gecenin bi yarısı. gündüz matkap sesi. etraftan gelen konuşmalar, dışardan gelen trafik gürültüsü vs. bazen evin içinde kendi nefesimin sesini bile duyamam.
ben hep gece 31 çekerim. sessiz ıssız ortam. sanki yeni ergenliğe girdiğim yıllarda anne babamın ve hatta ranzanın altında yatan kardeşimin uyumasını bekleyip battaniyenin altında defalarca yalnızlığımı paylaşan bulvar gazetesine fenerle bakarak 31 çektiğim geceler gelir aklıma.
bu alışkanlık hala devam ediyor. yine sessizliği yakalayıp 31e meylettiğim bir gece sessizliği bölen bir çığlık geldi masa lambasıyla monitörün aydınlattığı odama.
yan dairede kalan kız sevgilisiyle kavga ediyordu sebebini anlayamadığım bir nedenden dolayı. bi sigara yaktım hem pc de yüklemesi için başlatıp duraklattığım video dolar diye teselli ettim kendimi. baktım kesilmiyor.
sessizce açtım kapımı arasına terliğimi koyup çıplak ayaklarımla giriş katının olduğu bir alt kata indim.

apartmanın kapısının altından gelen rüzgar pijamamın paçalarından içeriye süzüldü tertemiz bir bardağa dolan boza gibi bacaklarımdan süzülüp yukarıya doğru makine dairesine ulaştı. elektrik panosundan kızın dairesinin sigortasını kapatıp çıktım yukarı.

içeri girip duvara koydum kulağımı. az önce erkeğine hayvan diye bağıran kız " aşkım ya nasıl sigorta atmamış neden gitti o zaman bu elektrik" diyordu. titreyen sesiyle. sevgilisi geldi yok dedi arıza var herhalde.
az önce kavga eden çift kombinin de kapanıp evlerinin soğumasıyla üşüyüp birbirlerine sırnaşmaya başladılar.
özür dilemeler cilveleşmeler falan. amk yerinde ses bitmiyor. yaktım bi sigara daha kulağımı duvara dayayıp.
üşüyen kız sevgilsini battaniyenin altına çağırdığında ben çoktan pijamamı ve iç çamaşırımı aşşağı indirmiştim.
öpüşmeler biranda dünyayı bi kenara bırakıp kenetlendiler. yatağın üstünden yere düşen kumanda bile umurlarında olmadı. muhtemelen yaylı olan yatak esneyip toparlanmaya başladı yavaş yavaş. kız ince ince inlerken sanki katiline yalvarır gibi saf bir masumiyetle aşkım özür dlerim diye inledi yoğun bir nefes vererek. bense sanki kızın üzerindeki benmişim gibi duvarı sıvazlamaya başladım onun sıcaklığını hissetmek için. dakikalar sonra kızın çığlıklarıyla birlikte odamın karanlık ve soğuk duvarına tüm sıcaklığımı akıttım. hemen hemen benden sonra onlarda yığılıp kaldılar yatağa. çok değil yarım metre uzaklıkta 3 kişi aynı anda boşalıp aynı kaderi paylaşarak mutlu etmeye çalıştık kendimizi. tek fark onlar birbirlerinin omzuna bense duvarın soğuğuna verdim kendimi. dönüp biraz önce lazım olacka diye masanın üzerine bıraktığım peçeteye uzandığımda az önce durdurduğum video çoktan hazırdı. hayatın anlamsızlığı, anlık ihtiyaçlar sebebiyle değer verdiğmiz ama sonra bi anda yokmuş gibi buruşturup attığımız şeyler gibi durdu karşımda. bi sigara daha yaktım bunu düşünmem gerek.