20 yaşındayım, mekatronik mühendisliği 1.sınıf öğrencisiyim... daha önce hiç kız arkadaşım olmadı
bu görüntüler yüreğime bıçak gibi saplanıyor, parçalara ayırıp ibret olsunlar diye göstermek istiyorum bu huur cocuklarını, alev topuna dönüyorum resmen, sırf bu şerefsiz binler yüzünden dışarı çıkmak istemiyorum...
içimden sürekli tanrım beni anla, bütün herşey düzene girsin diye geçiriyorum. Çok dindar olmama rağmen(en azından inanıyorum) inancımı kaybetmek üzereyim, mükemmel bir tipim olsaydı bunları yaşamazdım. Tanrı onlarda ne görmüş olabilir de bunlara bu kadar güzel yüz vermiş olabilir...
(isyan değil sadece olabilecek en samimi duygularım)

Ne kadar adaletsiz dünya! istediğim fiziksel özelliklere, güzel ve göz zevkine hitabeden yüz hatlarına sahip olsaydım muhtemelen YANLIZ OLMAZDIM BU GERCEKLIGINDEN SUPHELENDIGIM HAYATTA...
Üniversite 1.sınıfım, başka bir şehirde okuyorum koca şehirde kimsem yok, maddi durumum da iyi...
Sevgiye o kadar muhtacım ki, hiç kimse benden hoşlanmıyor, yüzüm sivilce ve iz dolu, korkuyorlar nedensizce...

Hiç kız arkadaşım da olmadı doğal olarak... Sokakta cafede el ele tutuşup duygularla beslenen canlılardan nefret ediyorum, alev alıyorum, herkes nasıl olması gerektiği gibi oynuyor oyunu?

Aşağılık insanlar onları güldürüp mutlu ettiğiniz sürece sizi dost olarak görüyor.
Yüzlerine gülmeyince korkuyorlar, çok merhametli ve oldukça iyi biri olmama rağmen yanlızım, bu hayat şaka yapabilirmi bana? Bu şakaysa hiç komik değil acı çekiyorum, daha önce hiç bu kadar acıtmamıştı beni hiçbirsey...
Tanrıya çok inanan biriyim, neden buna izin veriyor, neden aşağılık insanlar mükemmel bir tip ve çok güzel sosyal ilişkilere sahip, inancımı kaybetmek üzereyim

Edit1: Tipim fena değil, 186 cm boyum var
Edit2:Benim ortamım yok, ben insanlara diğer pislikler gibi rol yapmıyorum.
Yüzüne nadiren gülüyorum, karizma yapıyorum, taviz vermiyorum çok ciddi duruyorum çünkü tipime uygun yakısan bu maalesef
Sempatik olursam igrenc itici olurum