Karşımda hararetle bir şeyler anlatıyordu ama onu duymuyordum bile. En sonunda dikkatimi kendine çekmeyi başardığında parmağını gösteriyordu. Evlenme teklifi almış. Onu tebrik ettim. Biraz daha konuştuktan sonra can alıcı noktaya geldi.

"Neden sen de diğer herkesin sahip olduğu şeye sahip olamayasın ki? Sıcak bir yuva, bir eş, bir iş?"

Gözlerinin içine baktım.
Kendi gözlerimin büyüdüğünü hissedebiliyordum.

"Çünkü ben hastayım."

Acı hayatımızın devamlı bir parçası ve mutluluk geçici. Acı çekmeyi yüceltmenin benim gözümde nefes almayı yüceltmekten bir farkı yok.

Hayat dediğimiz şey mutluluğu kovalarken harcadığımız yıllardan ibaret.