Trenin hareket saati gelmişti. Bir memur vagon
kapısını örtüyordu. Maria Puder merdiven
basamağına atladı, sonra bana eğilerek, yavaş bir
sesle, fakat tane tane: “Şimdi ben gidiyorum.
Fakat ne zaman çağırırsan gelirim… ” dedi.
Evvela ne demek istediğini anlamadım. O da bir
an durdu ve ilave etti:
“Nereye çağırırsan gelirim!”
Bu sefer anlamıştım. Ellerine sarılmak, öpmek için
atıldım. Maria içeri girmiş, tren sessiz sedasız
hareket etmişti. Bir müddet onun bulunduğu
pencerenin yanında koştum, sonra yavaşladım,
elimi sallayarak:
“Çağıracağım… Muhakkak çağıracağım!” diye
bağırdım.
Gülerek başını salladı. Yüzü ve bakışları bana
inandığını gösteriyordu. içimde yarı kalmış bir
konuşmanın üzüntüsü vardı.

Sabahattin Ali (Kürk Mantolu Madonna)