kitap yazdım fakat buraya yazmaya utanıyorum

Yaz okulu bitti ve artık memleketlerimizdeydik. Bu 45 günlük ayrı kalışımız, bu ana kadar yaptığımız kavgaların en şiddetlilerinin olduğu zaman dilimiydi. O kadar çok kavga ediyorduk ki sık sık ayrılıyorduk. Akıllara hep, ‘’acaba buraya kadar mı? Yoksa birbirimize karşı olan duygularımız bitti mi?’’ soruları geliyordu. Birbirimize sık sık hatalar yapıyorduk. Ben hata yaptığım da Meryem ‘’sen görürsün, aynını ben de yapcam!’’ diyerek beni tehdit ederdi. Ben her kavgada kendi içime kapanarak fazla kafaya takmamaya çalışıyordum. Bu kafaya takmamalarım Meryem’in iyice sinirlenmesine sebebiyet veriyordu. Her ayrılışımız da farklı metod uyguluyorduk. Meryem, birinde kafaya takmamaya çalışır, olmayınca farklı bir şey yapar, baktı o da olmuyor, onu da değiştirirdi. Aslında birbirimizi çok seviyorduk fakat bir tahammülsüzlük vardı karşılıklı olarak.
‎"iyi ki geçiyorsun zaman. Ya acının en derinime işlediği bir anda donsaydın?"
Evet zaman iyi ki geçiyor. En azından, birbirimizden bu kadar uzak bir mesafedeyken geçmesi ve bizim hala bu ilişkiyi ayakta tutmaya çalışmamız takdir-e şayandır. Ne gariptir ki hayatta sana en çok acı çektiren ile en mutlu eden insanın aynı olması. Onsuz olmuyor ama onunlayken de acı çekiyorsun. O zamanlar en çok tartıştığımız konuların başında bu mevzu geliyordu. Acaba ayrılsak, en azından denesek başarabilir miyiz? Geceler boyunca bunu tartışıyor fakat bir karara varamıyorduk. Karşılıklı ayrılmaya karar veriyorduk fakat 2 gün geçmeden yine birbirimize dönüyorduk. Hep söz veriyorduk karşılıklı bir daha hatalarımızı tekrarlamayacağız diye. Bu yaz kavga gürültüyle geçmişti. Ayrılmamak için sonuna kadar direnmiştik. ikimizde biliyorduk ki yan yana gelince hiçbir sorun kalmayacaktı. Hep yan yana geleceğimizin hayalini kurarak tüm sıkıntılarımıza karşı, tüm kavgalarımıza karşı hep ayakta kalmaya çalıştık. Ayrılamıyorduk, birbirimizden vazgeçemiyorduk. Neyseki, bu sıkıntılı dönem de geride kalmıştı. Okulların açılmasına sayılı günler kalmıştı. Yan yana gelince tüm bu sıkıntıları derinlemesine konuşacaktık. Gereken neyse onu yapacaktık.
Okullar açılmıştı. ilk haftadan Sakarya’ya geldik. Her ne kadar birbirimize kırgın ve kızgın olsakta yüz yüze gelince o duyguların yerinde yeller esiyordu. Sakarya’da çark caddesinde bozacı adlı bir kafe vardı. Meryem ile sık sık oraya giderdik. ilk geldiğimiz gün yine oraya gittik muhabbet etmeye. Bu ilişkiden beklentilerimizi açık ve net bir şekilde belirttik. Birbirimizden isteklerimizi söyledik. Ben Meryem’den beni çok sıkmamasını istedim. Ayrıca aşırı derecede kırılgan bir yapıya sahipti, olur olmaz her şeye kırılır ve trip atardı. Bunca sene beraber olduğumuzu ve bu kadar alınganlığın yersiz olduğunu söylüyordum. Onun benden istekleri epey fazlaydı. Daha önceden söylediğim konuları tekrar önüme sürüyordu. Vurdumduymaz olmam onu çileden çıkartıyormuş. ilgisiz olmam, ona karşı kaba davranmam, olur olmaz her şeyde bağırmam ve en dikkat çekeni ise artık onu eskisi gibi sevmediğimmiş. Evet saydıkları az da olsa ben de vardı ama ona karşı sevgimde en ufak bir azalma olmamıştı. Diğer saydıkları ise ben de yıllardır olan şeylerdi. Ama onların hepsini ben halletmiştim. Orada uzun uzun konuştuk ve artık bunları bir daha tekrarladığımız takdirde ayrılacağımızı belirttik.

4. sınıfa gidiyorduk. Artık büyümüş, yolun sonuna geldiğimiz yıla gelmiştik. Geriye baktığımızda koskoca 3 sene bırakmıştık. Üniversiteye geldiğimizde yan yanaydık, son seneye geldik ve hala yan yanayız. Tüm beklentilerin tersine ilişkimiz devam ediyordu. Herkesin bunlar yakında ayrılır dedikleri çift, son seneye merdiven dayamıştı. Fakat her geçen gün biraz daha eriyordu ilişkimiz. Meryem artık dayanamıyorum sana ismail diyordu. Ben de onun bana söyledikleri karşısında alttan almayarak daha fazla uyuz olacağı şeyler yapıyordum. Okul açılmasının üstünden tam 1 ay geçmişti. Okulun başında yaptığımız konuşmaların etkisi geçmişti, belki de hiç olmamıştı. ilk gün yaptığımız bir daha bu hataları tekrarlarsak ayrılalım lafı sık sık tartışmalarımız da geçiyordu. Acaba en hayırlısı ayrılmak mıydı? O an için eski günleri aradığımız doğruydu fakat ayrılırsak ikimiz için daha güzel günlerin geleceğinin garantisi var mıydı? Ben hiçbir zaman Meryem’e ayrılalım lafını diyemezdim. Meryem’de diyemezdi fakat dile getirirdi. Sonunda bir gün bu böyle olmayacak diyerek ekim sonu kasım ayının başı civarı benden ayrıldı. Daha doğrusu ayrıldı demekten çok mecbur kaldı. Ben de pek fazla bişey demedim. Öyle istiyorsan öyle olsun dedim ve uzatmadım. Dışarıdan bakıldığında sanki benim de ayrılmak gibi bir niyetim olduğu şeklinde yorumlanabilir. Aslında ayrılmayı istemesem de en azından bu ayrılığı denemek gerektiğinin ikimiz açısından ne olacağını merak ettim ve onun ayrılalım kararı almasında etkide bulundum. Kendimi çektim, gurur yaptım sırf ben ayrılalım dememek için. Meryem’e ayrılalım artık dedirttirdim bir nevi. Ortada büyük bir sorun vardı; anlaşamıyorduk… Kendime söz verdim her ne olursa olsun en azından bir 15 gün Meryem ile konuşmayacaktım. Birbirimizin kıymetini belki bu süre zarfında anlayacaktık.
Evet dediğimi de yaptım. Sırf Meryem’i düşünmemek için hep kafamı başka şeylerle meşgul ediyordum. Kahveden çıkmıyor, evde de playstation oynuyordum sabahlara kadar. Ayrılığımızın ilk haftasında Meryem ‘’Allah belanı versin, senden iğreniyorum’’ tarzında taciz mesajları atıyordu. Ben o mesajlara cevap vermiyordum. Verirsem daha çok kalp kıracaktım, en iyisi biraz kendimizi dinlemeliyiz ve birbirimizin yokluğunda ki halimizin ne olduğunu görmek istediğimdendi. Aradan günler geçiyordu fakat Meryem olmadığında hayat o olduğundakinden daha iyi olduğu söylenemezdi. Onsuz yaşamayı 10 günde çözemezdim biraz daha kendimi sıkmalıydım. işin ilginç yanı benden ayrılan Meryem’di fakat ondan da hiç ses seda çıkmıyordu. Normalde bana mesaj atardı hadi buluşalım yüz yüze halledelim şu durumu diye. Fakat bu ayrılığında bana hakaret mesajları dışında mesaj atmamıştı. Onun bu kendinden emin şekilde beni aramaması, benimde kalbimi kırıyordu. Ona karşı sinir kat sayım artıyordu. Hem kendisi ayrılıyor ve sonuç olarak onun araması gerekirken, o beni aramıyordu.

Bu arada Meryem’in doğum günü yaklaşıyordu. Bir akşam Hülya bana mesaj attı; ‘’ ismail, Meryem’in haberi yok ona sürpriz bir doğum günü yapmayı planlıyoruz Görkem ile lütfen sen de gelir misin?’’normal şartlarda ben her türlü Hülya’nın bu teklifini kabul ederdim fakat Meryem’in haberi yok sözü bende gereksiz bir gurur yapmaya sebebiyet verdi. Aslında gitmeliydim fakat beni davet edenin Meryem olması gerektiğini düşündüm o sıra. Hem benden ayrılıp, hem de benim ona sürpriz bir şekilde doğum gününde bulunmam, o an için o ruh halinde mümkün değildi. Sonuç olarak Hülya’nın çağırdığı yere gitmedim. Gitmedim fakat doğum gününü kutlayan bir mesaj attım…
15 gün kadar ayrı takıldık birbirimizi aramadık. Ayrı takılmamız daha kötüydü çünkü daha mutsuzduk fakat birbirimize gurur yapıyorduk. Kimse kimseyi aramıyordu. Hep ilk adımı karşı taraftan bekliyorduk. Bu sefer ilk adımı her iki tarafta yaptı. Vize zamanıydı ve ben üstad(şuayb) ve Ömerler de ders çalışıyordum. Gece 11 civarında Hülya tarafından bana bir mesaj geldi; ‘’ ismail, Meryem ile beraber hastanedeyiz istersen sende gel.’’ Meryem’in haberi olup olmadığından haberim yoktu. Zaten olması ya da olmaması da açıkçası umurumda değildi. Sonuç olarak Meryem hastanedeydi. Hemen evden apar topar çıktım ve hastaneye gittim. Hülya ve Meryem dışarıda oturuyorlardı. Hemen yanlarına gittim ve durumunu sordum. Ateşi varmış ve halsizmiş. Sanki 20 gündür küs değilmişiz gibi hareket ediyorduk özellikle ben öyle yapıyordum. Elimle yanağına dokunarak ateşini kontrol ediyordum. Hasta sırası olduğu için kapının önünde sıra bekliyorduk. Hülya’ya sen git ben buradayım hem vize zamanı git ders çalış dedim. O gidince baş başa kaldık. Ben her zaman yaptığım şekilde Meryem’i koltuk altıma aldım sardım sarmaladım. Yüzünü okşuyor, yanağından öpüyordum. Açıkçası özlemiştim ona sarılmayı. Onun suratından, benim orada bulunmamdan memnun olduğu bir hali olduğunu anlıyordum. ilk defa Meryem ile hastaneye gelmiştim. Onun yanında refakat ediyordum. Bir nevi karı koca gibiydik dışarıdan bakıldığında. Daha sonra muayene oldu ve hastaneden ayrıldık. Onu bu halde yurduna bırakamazdım. Benim evime gittik ‘’- sana bu akşam ben bakacağım’’ dedim ve o da kabul etti. Meryem’i evime zütürdüm, sanki 15 gündür konuşmayan, ayrı olmayan biz değilmişiz gibi hareket ediyorduk. Ertesi gün sınavım olduğu için Meryem sen ders çalış beni boşver diyordu fakat Meryem her şeyden önemliydi benim için, dersin lafı bile olmazdı onun yanında. O akşam Meryem’i kollarımın arasında, saçlarını okşayarak uyuttum. Galiba ayrılmak bize göre değildi…

Meryem ile hastane olayından sonra tekrar barıştık. Barıştıktan sonra kavgalarımız da epey bir azalma oldu. Artık o hata yaptığında bile eskisi gibi olayları büyütmüyordum. Onun gereksiz tripleri oluyordu, ben de karakterimden ödün verip fazla büyütmeden olayları geçiştiriyordum. Ben hayatım boyunca özür dilemeyen bir insandım. Özür dilemek bir insanı güçsüz gösterirdi. Ben Meryem’den çok özür diledim ama hayatım boyunca kimseden kolay kolay özür dilemem. Kendimden bir şeyler veriyordum sırf ilişki düzelsin diye. Meryem ‘’ sende bazı değişiklikler var’’ diyordu. O da farkındaydı ben de ki değişikliklerin ama ben o değişiklikleri içimden gelerek yapmıyordum. Sırf ilişki düzlüğe çıksın da nasıl çıkarsa çıksın mantığıyla hareket ediyordum. Ben bir takım çabalara girince karşıdan da aynı çabayı görmek isterdim. Sonuçta Meryem ile bir ömür boyu beraber olacaktık. Meryem bana her zaman kötü yanlarımı söylerdi. Her kavga da hep aynı şeyleri söylerdi. iyi davranışlarım hep göz ardı edilirdi. Burada şimdi kendimi övmek için de yazmayacağım için bu davranışlarıma hiç değinmeyeceğim bile.
Bu sene başımıza bir de formasyon muhabbeti peyda oldu. Ortalaması 2.50 nin altındakilere formasyon verilmeyecekti. Peki ne işe yarıyor bu formasyon? Formasyon olmadan öğretmen olamıyorsun. Yani benim okuduğum bölüm formasyon olmadan hiçbir işe yaramıyordu. Bu sebepten dolayı benim ne yapıp edip 2.50 ortalamayı geçmem lazım. Ortalamam 2 civarıydı, yani ortalamayı tutturmam çok zordu. Meryem’in ise ortalaması 2.40 civarı bir şeydi. Sonuç olarak her 2.50 yi geçene de bu sertifikayı vermeyeceklerdi. Ortalamamızı yükseltmemiz gerekiyordu. Önceden dd ile geçtiğim derslere sevinirken, şimdi o geçtiğim dersleri tekrar yükseltmeye almam gerekiyordu.
Tarihler 14 Aralığı gösteriyordu. ilişkimizde 4. Senemizi dolduracaktık. Bu seferki yıl dönümümüzde ekstra bir şey yapmadık. O kadar düşünmeme rağmen ben de hatırlamıyor olabilirim. 3 saattir, o güne dair hiçbir şey hatırlamıyorum ne yazık ki. Her şeye rağmen, tüm olumsuzluklara ve kavgalarımıza rağmen, bu seneyi de bitirdik. 18 yaşında başladığımız bu ilişkide artık 22 yaşına kadar geldik beraberce. Biz beraber büyüdük aslında. Üniversite gibi bir yerde birbirimize öyle bir bağlandık ki üniversitede bitene kadar beraberdik. insan başkası tarafından düşünülmesi, sevilmesi kadar güzel bir duygu yoktur…