kitap yazdım fakat buraya yazmaya utanıyorum

Günleri bir şekilde eritiyorduk. Son senemizde ite kaka ilerliyorduk. Meryem ile genelde bizde film izlerdik ve muhabbet ederdik. Artık ayrı kalmıyorduk. Haftanın 3 günü ben de kalırdı. Meryem benim sivilcelerimi sıkardı. Ben çok hoşlanırdım sivilcelerimi sıkmasına. Dizine yatardım ve dakikalarca orada benim bakımımla uğraşırdı. Ben de, bu yaptıklarına karşılık ona masaj yapardım. Geceleri canımız sıkıldığında abuk subuk oyunlar oynardık. Şarkı yarışması oynardık, güreşirdik ve çocuklarla muhabbet ederdik. Meryem benim duvarıma kendi adını yazmıştı. 2 sene boyunca o duvarda o yazı durmuştu. Yan yana olduğumuzda çok iyi bir çifttik. Keşke hep yan yana kalabilseydik…

Meryemler in yurdunun yan sokağın da el arabasıyla köfte, sucuk, ciğer satan bir satıcı vardı. O kadar güzel yapıyordu ki ne zaman Meryem’i yurda bırakmaya gitsem orada mutlaka bir şeyler yerdik. Meryem genelde ciğer yerdi ya da benim gibi acılı köfte yerdi. Ekmek aralarımızı alır, yurdun karşı tarafında ki banklara gider bir güzel yerdik. Hazır yemeklerden bahsetmişken, Meryem ile benim damak zevklerimiz birbirine çok yakın. Onunla tartışma yaşamadığımız bir konu varsa, o da yemek konusu olmuştur. Yemek konusu demişken, yemeği yapma değil de nerede yemek yiyelim ve ne yiyelim konusudur. Meryem ile yemek yemeyi seviyordum. Çünkü benimle yarışmaya çalışıyordu. Sen yersen ben de yerim triplerine giriyordu ama ben bayılıyordum o hallerine. Bir kıza göre de gayet iyi yiyordu. Ben çok yiyen birisi olmama rağmen pek fazla yemelerime karışmazdı. Sadece ismail kilo ver derdi o kadar. Ben de Meryem’in yanında nedense çok yemek yiyordum. Onu görünce iştahım mı açılıyordu ne? Hatta hiç unutmuyorum bir keresinde, onun yanında 10 lahmacun yemiştim. O yediklerim hala konuşulur. Gece yemelerini çok severdik Meryemle. Bazen paramız olmadığı zamanlar, ben Meryem’e evde kendi ellerimle bir şeyler hazırlardım. Tost yapardım, yumurta kırardım, gecenin bir yarısı yemek dahi yaptığımı hatırlarım. Ben Meryem’in bir tek patates yemeğini yedim şu yaşıma kadar. Bunun dışında arada yumurta yapardı. Gerçi ben hiçbir zaman ondan yemek yapmasını istemedim. istediğim zamanlarda da o yapmadı ya da bana yaptırırdı. Ben yemek yapmayı seviyordum, hele Meryem için daha bir özene bezene yapardım. Allah’ı var bulaşık konusunda Meryem çok hassastı. Ben o kadar ‘’yıkama sen bulaşıkları’’ dedikçe o yıkardı. O konuda çok hamarattı. Benim odam genelde çok incin ve pis olurdu. Meryem geldiğinde, en fazla pis eşyalarımı dolaba teperdim etrafta kalabalık yapmasın diye. Meryem benim pis bir insan olduğumu söylerdi. O geldiğinde odamızı siler süpürürdük. Yorganın kılıfını değiştirir ve yatağın üstünde ki çarşafı yatağa dikerdik. Dikerdik demeyeyim de dikerdi desem daha doğru olacak. En çok da odanın içindeki banyoyu temiz tutardık. Meryem canı sıkıldığında o banyoya girerdi. Bu sebepten dolayı o banyonun temizliğine çok dikkat ederdi.
ilk dönemi bitirmiştik. Dersler konusunda en iyi dönemlerimden birisini geçirmiştim. Gerçi 4. Sınıf basit olduğunun etkisi de vardı. 2.50 yi geçmek için yükseltmeye aldığım dersler az da olsa yükselmişti. Ayrıca okulum 1 dönem uzama tehlikesi vardı. Bir çok ff’im vardı. Hiçbir dersten kalmayacaktım ki okul uzamasın. ilk dönem itibariyle hiçbir dersten kalmamıştım. Meryem’in de dersleri fena değildi fakat formasyon almasına yetecek ortalamaya sahip değildi. Okulunun uzama ihtimali yoktu. Yaz okuluna dahi kalmadan okulunu bitirebilirdi.

Meryem ile tekrar barışmıştık. Bu barışmamızda birbirimize söz verdik; artık bir dahaki ayrılığımızda barışmayalım diye. Barıştıktan sonra ki hayatımız biraz durgun geçiyordu. Nasıl durgun geçiyordu? ikimizde de bir korku hakimdi. Karşılıklı kavgalarımız olmasa dahi birbirimize davranma şekillerimiz değişmişti. Aman ayrılmayalım diye ne yapacağımızı şaşırmıştık. ilişkide bir kişilik problemi baş göstermişti. Bir her zaman ‘’ neden böyle oluyor’’ dediğimiz için, işte oradaki NEDENi arıyorduk. Evet neden böyle oluyordu? Ne ben eski bendim, ne de Meryem eski Meryem’di. Yapmacık davranışlar, isteksiz hareketler ve göstermelik mutluluk… her şey dedim ya ilişkiyi kurtarmak için. Her şeyi deniyoruz ama her şeyi deniyoruz mutlu olabilmek için, fakat nerede hata yapıyorduk?

Kavga dövüş şeklinde, Ocak ve şubat aylarını geride bıraktık. Dayanıyorduk, birbirimize adeta tahammül ediyorduk. Son konuşmamızda bir daha ayrılırsak, barışmayalım sözü beklide bizi korkutan, geri adım attıran bir sözleşmeydi.
Bu zamanlarda yaşadıklarımızı detaylı anlatmıyorum, çünkü bu aylarda akılda kalıcı bir şeyler yapmıyorduk. Daha çok işin pgibolojik kısımlarına değiniyorum. Zaten hayatımız çok monoton şekilde ilerliyordu, önceki yaşadıklarımızdan farklı bir durum yaptığımız söz konusu değildi. Bu sebepten dolayı neler yaptığımız kısımlarını yazmıyorum.

Mart aylarıydı, Meryem yine her zamanki gibi bende kalıyordu. Normal şartlar da benim evde kaldığımız da çok sık kavga etmeyiz. Şimdi ise yan yana odanın içinde bile çılgınlar gibi kavga edebiliyoruz. Her ne kadar kavgamızı etsekte küs olarak yatmıyorduk. Pgibolojimiz o kadar yıpranmıştı ki, bir yandan kavgalar, bir yandan da okulun sonuna gelinmesi bizi iyice yıpratmıştı. ikimizin aklında da aynı şeyler vardı. Acaba biz okul bittikten sonra bu ilişkiyi devam ettirebilecek miyiz?

Geceleri artık yastığa her kafamı koyduğumda ciddi bir şekilde ilişkimizi sorguluyordum. Her şeyi denemiştik, ilişkinin yürümesi için. Bu sene okullarda kapanıyordu. Meryem direk okulu bitirecek, ben ise 1 dönem okulu uzatmıştım. Mesafeler bizi her zaman yıpratmıştır. Geceleri hep, onunla farklı şehirlerde olduğumuzda ayrılacağımız aklıma geliyordu. Er yada geç ayrılacaktık. Fakat içimdeki sevgi de onu bırakmamı engelliyordu. Ne yapmalıydım, nasıl yapmalıydım? Sonunda kendimce bir karar verdim. Ayrılacaktık, fakat bu ayrılığımız çok uzun süreli olacaktı. Neden çok uzun süreli olacaktı? Birbirimizin kıymetini ancak uzun bir ayrılık ile anlayabiliriz. Ayrıca okul bu dönem itibariyle biteceğinden dolayı, barıştığımız zaman muhtemelen okullar bitmiş olacaktı. Peki ne anlama geliyor bu dediklerim. Şimdi uzunca bir ayrılıktan sonra, çiftler barıştığında, birbirlerine duydukları özlem onları kavgasız, gürültüsüz tam 3-4 ay zütürebiliyordu. O zaman dilimi içerisinde bende okulumu bitirir ve artık işin ciddiyetine varacağımızı düşündüm. Yani bu ayrılığım bir göz dağı, ilişkide denemediğimiz bir yöntemdi. insan bazen karşısındakinin kıymetini, göz önünde olmadığı zaman, yanında olmadığı zaman daha iyi anlar.

SEVMEK BAZEN VAZGEÇMEKTiR

Takvimler Nisan ayını gösteriyordu. Hava sıcak ve bunaltıcıydı. Meryem ile ayrılmayı kafama koymuştum. Uzun uzun düşündüm ve ondan ayrılmanın doğru olacağının kararını verdim zor da olsa. Bu kararı vermenin ne kadar zor olduğunu anlatmakta şuan güçlük çekiyorum. Özellikle son sene, hatta son dönem sayılı günlerimiz kala ayrılmanın ne denli zor bir karar olduğunu açıklamama gerek yok herhalde. Buna mecburdum, ayrılmak zorundaydım. ilişkinin selameti açısından bunu yapmalıydım.
Kent parkta buluştuk. Onun öncesinde hastaneye gitmiştik. Hastanede ciddi bir durum olmadığını görünce kent parka doğru yola koyulduk. Lafa nasıl başlayacağımı ne diyeceğimi bilmiyordum. Ben bu ilişkide toplasam 3 kere ayrılmamışımdır. Onun için ayrılma konularında çok acemiydim. Fakat bu seferkinde yapacaktım, ayrılacaktım ve kendime güvenir bi şekilde lafa başladım. Daha doğrusu lafa başladım fakat umduğum bir şekilde kendimi ifade edemedim. Her akşam düşündüklerimi Meryem’e anlatamadım. Tamamen yanlış anlaşılıyordum ve bunun farkındaydım. Bir nevi ben terk eden insan misyonu yüklenmiştim. Evet belki de ben terk ediyor gibi görünebilirim fakat gerekçelerimi sıralayamıyordum, saçmalıyordum. Ben de saçmaladığımın ve işlerin tam olarak yolunda gitmediğinin farkına varmış olmalıyım ki konuşmayı fazla uzatmadan direk sonuca geldim. Bu esnada Meryem fazla konuşmuyordu ve sen bilirsin diyordu. Ayrılmak istemiyordu, bu her halinden belliydi fakat ayrılmamak içinde herhangibir adım atmıyordu. Sadece susuyor ve bana bakıyordu. Bana öyle bakması, benim içimdekileri tam olarak dışa vurmamı engelledi. Onun o an ki bakışları her şeyi anlatıyordu. Onun o bakışlarının ne anlama geldiğini ben 4 senede çok iyi anlamıştım. O an ona aşkım diye sarılsam, o da bana ağlayarak sarılacağını biliyordum. O bakışlarında güçsüzlük ve artık ‘’dayanacak gücüm kalmadı ismail’’ der gibiydi. Ne istiyorsan onu yapabilirsin fakat ben ayrılmayı istemiyorum haberin olsun bakışıydı. Ben ipin ucunu kaçırmıştım, insan gönlünü alır da ayrılır demi? Ben tam bir kalpsiz, sanki onu o ana kadar sevmemiş bir insan gibi ayrıldım. Evet Meryem diyeceklerim bu kadar dedim ve şerefsiz bir insan edasıyla onu orda bırakıp masadan kalktım. içim kan ağlıyordu fakat bunu artık yapmıştım. Geri dönüşü yoktu ve bunların hepsini çok düşünmüştüm.