gelip buraya yazıyorum. pgibiyatriste gitmem gerekiyor, ama anlayamayacağı için en kaba tabirle deli diyecektir tahminimce. dert dinleyecek süper anlayışlı insanlar olduğunuz için yazmıyorum buraya, sadece kendime konuşup da yenilerini kafamda kurmaktan sıkıldım. Geçmişimi hatırlamak istemiyorum. Her dakikasını öyle hafızaya kazımışım ki tüm anlarımın, o kadar ulaşılmaz ve güzel geliyor ki bütün bir ömrüm sanki ben yaşamamışım gibi. Sanki birilerinin hayatını izlemişcesine. Çocuk olmak güzeldir. Büyümek de güzeldir. Genç olmak, yaşlı olmak hepsi mükemmel şeyler. Ama her anı tekrar tekrar tüm ayrıntılarıyla yaşamak yoruyor insanı. Eski dizileri izlerken dahi çocuk bedenimde hissettiğim ağrıları, mutluluk hissini, korkuyu yetişkin bedende yaşamak, hatırlamak ürkütüyor. Zaman tek bir an gibi. Hepsini aynı anda yaşamışçasına. ilkokulda kalem açtığım anları, amfide insanlarla konuşurken ayrıntısıyla yaşamak, yüzünü tam hatırlayamadığım bir insanın parfüm kokusundan tokasına kadar tekrar hatırlamak falan. Film şeridi sürekli geçip duruyor. Her seferinde yeni baştan. Sanki yıllardır tekrar tekrar ölüyormuşum gibi.