Ben çok düşünceli bir insanım ve biraz da derin. Biraz da içine kapanık. ilgi alanlarım da çevremdekilerle pek de aynı değil. Bu sebeple herkesle anlaşırım kimseyle ne tartışma ne kavgam var. Ama kendime yakın hissettiğim kimse yok. En yakın dostum diyebileceğim kimsem yok. Kimseyle genelde fikirlerimi paylaşmam. Az konuşurum. insanlar bana hakaret ettiğinde ya da kırıcı bir şey yaptıklarında genelde tepki göstermek yerine gülümsemekle ya da özür dilemekle yetinirim. Mesela biri bana mal mısın deyince özür dilerim diyorum falan. Bu sebeple nasıl olsa hiçbir şeye alınmıyorum herkes bana karşı çok kırıcı davranıyor. Ben de yüzlerine karşı hala iyi davranmaya devam ediyorum ama yalnız kaldığımda ağlıyorum. Kimseyi yakın hissetmiyorum. Çok yalnızım. Yaşayamıyorum. Uçurum kenarında düşerken bir ağaç dalına tutunmaya çalışıyor gibiyim. içimdeki hiçbir fikri kimseye açamaz oldum. Herkesten nefret eder hale geldim. Yaşamımı sürdürmekte zorlanıyorum. Tutunmakta çok zorlanıyorum. Enerjim kalmadı. Hiçbir şey yapamaz haldeyim. Kimsem yok.