Hristiyanlığın yayıldığı coğrafyada içecek olarak çok az tür şey vardı.

1= Su
2= Şarap
3= Bira ( mezapotamya yöresinde )
4= Süt.
5= Kesin değil ama bir ihtimal kahve ( Güney arap coğrafyasında )

Yani o zamanlar daha Türkler Orta Asyada olduğundan, ayran o yöreye henüz ulaşmamış. Kola fanta gibi yemeğin yanına içelibilecek içecekler de henüz üretimde değil.

Yani sözün özü yerel halkın eğlence-yemek gibi ortamlarda içebileceği tek şey adından da anlaşılacağı gibi ( arapça dilinde içmek' anldıbına gelen ) Şaraptır.

Biliyrosunuz Hz.isa\'nın mucizelerinden biri, suyu şaraba çevirmesidir. Ancak bu mucize gerçekleşirken bir söz daha eklemiştir. Şarabı benim kanımdan bir damla, ekmeği benim etimden bir parça gibiymiş gibi yiyin

Bu lafın özeti 'ihtiyacınız olandan fazlasını yiyip içmeyin

Bu yüzden kilise şarap ve ekmeği sembolik olarak dağıtır.

Bu rituel de şu şekilde olur.

Şarap verileceği günün sabahı kiliseye gidecek olan cemaat sabah kahvaltıda hayvansal hiç bir şey yemez. (( Çok katı dindarlar sadece zeytinyağı ekmek yer ))

O gün sabah duası bittikten sonra papaz içinde ekmek parçacıkları, şarap,su olan bir kupayı çıkartıp sabah niyet eden oldu mu' der . Niyet edenler papazın önüne sıraya dizilir. Ve papaz tek tek herkese aynı kaşıktan ( Çay kaşığı ) 1 defa olmak üzere ekmek ve şarap parçası yedirir.

Bu kadar.

Öyle şarapların açılıp herkese bardak bardak servis edilme durumu yok yani.

Bu Hz. isa\'nın şarap mucizesini anmak için yapılan bir rituel.

Geri kalan zamanda evinde falan hristiyan birinin de şarap içmesi günah yani.

Yok öyle 'ben hristiyanım istediğim gibi vururum şaraba durumu.