derim her gün kendime... sözlükten başka yazacak derdimi anlatacak bir yerim yok. lütfen yardım edin. Bu sene lisedeki son senem. Fakat hayatımı zehir eden büyük bir sorunum var. Özgüvenim ekgib değil bildiğin yok. Yaşadığım çevre sanırım beni böyle yaptı. Açıkcası çoğu insan bana aptal geldi şu hayatta. Yani çoğundan çoğu yönden üstünüm bunları kibir olarak söylemiyorum. Sadece benden aptal insanların benimle dalga geçebilmesi beni aşağılayabilmesi çok ironik ve üzücü... Özgüven olayına dönersek. Arkadaşlarla oturup muhabbet ederkende kendi söyleyeceğim şeylerin saçma yada onlarınki kadar eğlencelli dikkat çekici mantıklı olmayacağından korktuğum için söylemem . Suskun kalırım. Bunu kendie söylemeye korkuyorum fakat geri planda kalmış biri ollmak istemiyorum ben. Bilmiyorum anlatabildim mi? Yada insanlara kızamıyorum. Ve onlarda o kızmaz deyip suistimal ediyorlar gibime geliyor. Bazen normal biri değilmişim gibime geliyor. Ne olur tavsiyelerinize fikirlerinize her türlü şeye açığım.

Hiçmi yanında aklına ne gelirse gelsin söyleyeceğin arkadaşın yok. Ben yakın arkadaşlarıma " ulan bi gün eve geldin kanepede ananlayım bize naparsın? " demişliğim vardır.

Bence önce bunu böyle arkadaş meclislerinde yenersin sonra orta düzey arkadaşlıklar vardır yani dershane arkadaşları buna örnektir her şeyi konuşamazsın zamanla kaynaşırsın ama.. Bla bla zamanla ve pratikte bence istediklerini söylersin diyorum.

Örneğin ilk okulda sevgilim vardı sevgili olduk sadece msnda konuşuyoruz okula geliyoruz aynı sınıfta konuşmuyorum kızla sonra aynı liseye gittik sonradan takılıp işi pişirdik

Ama sen biraz geç kalmışsın kardeşim

Lise hayatımda bende de vardı benzer durum. Daha ilerisi depresyon gibi görünüyor. Ama anladığım kadarıyla şu anda yok. Üniversiteye hazırlanacaksın sanırsam . Bu yüzden bir pgibologdan yardım almayı deneyebilirsin.

Şöyle gibime geliyorlu falan çok konuşmasak? istemsizce kahkaha atiyorum aq