istanbul Bağcılar'da yaşıyordum. Mutlu ve keyifli günler geçiriyorduk henüz milenyum olmamıştı. Cartel dinleyip kürt çocuklarını uyuz ediyor ve misketlerini çalıyorduk. Tasolarını köküp oyuncu kartlarını zorla ellerinden alıyorduk. Bizi kovaladıklarında hep aynı şeyi söylüyorduk. ''Gel gel Cartel'e gel.'' Böyle saçma bir huur çocukluğu döneminden çıkmak bir hayli zordu elbette ama o dönemler keyifli olduğu kadar da tehlikeliydi.

Bağcılar sokakları uyuşturucuyla ve torbacılarla iyiden iyiye pislik noktalarına dönüşmeye başlamıştı. Biz Apti abinin o güzel akşam sohbetlerinden delikanlı olmayı öğrenirken ; kürt çocukları da tuğlalara işiyor, eminemin kendi gibini yaladığı yalanını çoktan yiyerek sokak ortasında omurgalarını kırmaya çalışıyorlardı.