keşke hep küçük kalsaydım

Soğuk kış akşamı sobanın yanında ki odamda 37 ekran tvde prensesi kurtarmaya çalışan çocuk olsaydım. Belki cebimde param olmıcaktı bu kadar, son model bi telefonum iyi bir çevrem olmıcaktı. Ama elime geçen 250 bin lira bile mutlu olmama yeticekti. O yüzden hep bir komşu bakkala göndersin para üstüde bana kalsın diye beklerdim.

Parayı aldığım gibi bakkala giderdim o tasoyu bulmak ićin cipslerin anasını giberdim. Sonra bakkal kovardı ama dayanamazdı çağırırdı ama çok sıkmayın cipsleri derdi.

100 bin liram olurdu bazen cipse yetmezdi para belki şu mısır cipslerine yeterdi ama onuda japon kaleden sonra kazandığımızda yiyoduk zaten. Neyse giderdim 100 bin liramla bakkala yarım çay bardağı çekirdek alırdık yerdik onu. Bitince bi maç daha atardık kıran kırana geçerdi, gerçe ben hep kaelede kalırd8m. Bir de cipsten çıkan dövmrmide yapıştırırdım koluma atletle kalecilik yapardı... Acıkırdık maçtan sonra bi elde domates diģer elde ekmek 10 kişi yerdik. Birimizin bahçesine girer orda ki çeşmeyi açar dayardık aģzımızı. Mikrop felan yalandı amk. Hiç mikropta kapmamıştım.

Neyse..

O günlere dònmek için tüm cinolarımı, tüm leblebi tozlarımı feda edebilirdim. Ama keşkelerle olmuyo amk.

@3 o zamanlar telefon internet yoktu ama her oyun aynıydı. kurallar bile aynıydı ilginç bi şekildem sadece isimleri değişirdi bazen. biz top ebesi derdik oyuna x mahalleye gittiğimde kuka derlerdi. biz aylık derdik diğer mahalle. havadan derdi. ama hep ilk çıkan anne 2. çıkan kız çocuk 3. çıkan erkek sona kalan baba olurdu.

Neyse ben uyuyorum yarın gibtiğimin işi var. Sabah erkrnden kalkıp annemden gizli ateri oynamak varken, c.tesi sabahı bugs bunny izlemek varken ben işe gidicem.

@6 iyii senden naber