Sözü fazla uzatmadan vicdan duygusu ve sonuçları ile ilgili çok çarpıcı bir örnek aktarmak istiyorum...  
Sudan'da açlıktan ve zayıflıktan ölmek üzere olan siyahi küçük kız çocuğu ile arkasında durup çocuğun ölmesini bekleyen akbabanın bu fotoğrafı 1960 Johannesburg doğumlu, Güney Afrikalı bir fotoğrafçı olan Kevin Carter tarafından çekilmiş.
Ve bu fotoğraf ona 1994 yılında fotoğraf dalında Pulitzer ödülü kazandırmış.

Kevin Carter, bu an'ı fotoğrafladıktan sonra akbaba kaçmasına rağmen küçük kıza kampa ulaşması için yardım etmemiş. Oradan uzaklaşmış...

Sert eleştirilere maruz kaldığından, kendini savunmak için profesyonel fotoğrafçı olduğunu, yardım görevlisi olmadığını söylemiş.
Çünkü o dönem, gazeteciler ve fotoğrafçılar, bulaşıcı hastalıklar sebebiyle hastalara dokunmamaları konusunda sıkı biçimde uyarılıyormuş.
Ancak; Kevin ve vicdanı baş başa kaldığında bu uyarının rahatlatmak açısından hiçbir etkisi olmamış. Durum tersi yönde gelişmiş.
Ödülü aldıktan 3 ay sonra, henüz 34 yaşındayken, Johannesburg'ta bir banliyöye park ettiği kamyonetinin içinde egzoz gazı basarak intihar etmiş...
Yakın çevresine yazılmış çok sayıda mektup bırakarak...
Onlardan birinde şu satırlara yer vermiş:

"Çocuğu kurtarabilirdim. Makinamı bırakıp onu kucağıma alıp, yardım çadırına zütürebilirdim. O an sadece gazeteci olduğumu düşünüyordum. Şimdiyse önce insan olduğumu."

Bence çoğu insan aynı şeyi yapardı fotoğrafı çekip gitmek nedir abi.

odamda tablosu var huur çocuğunun

edit: yalan haber amk doğrusu bu panpalar bilinçlenelim!!

Aynen yazıyorum

Bu fotoğraf 1994'te SUDAN'daki Kıtlık Sırasında Çekildi ve fotoğrafçı KEViN KARTER'a PULiTZER ÖDÜLÜNÜ Kazandırdı. Çocuk emekleyerek 1 km ötedeki Birleşmiş Milletler Yemek Kampına gitmeye çalışıyor. Arkasındaki akbaba, çocuğun olmesini bekliyor. Fotoğrafı çeken KEViN CARTER fotoğrafı çeker çekmez oradan ayrılıyor. Kimse çocuğa ne olduğunu bilmiyor( bence huur akbaba yemiştir). Fotoğrafçı KEViN CARTER 3 ay sonra depresyona giriyor ve intihar ediyor.

Ve biz;
kendimizi, işimizi
aşımızı beğenmiyoruz,
Şükretmiyoruz.
insafsızca israf ediyoruz.
Yarın bizi nasıl bir hayatın beklediğinden emin miyiz.