kertenkele imana geldi siz ne yapıyosunuz piçler

allah ıslah etsin ororspu çocukları sizi

okumadan ibret aldım , eksini de verdim güzel kardeşim

gibtiroç
edit:okumadım

islamiyet’in ve Peygamberimizin büyüklüğünü bir hayvan bile anlıyorda, aklı ile övünen ve kendini insan zanneden bazı taş kafalılar anlayamıyor;

Resulullah Efendimiz (Sallallahu aleyhi ve Sellem) ashabıyla bir mahalde otururlar iken avladığı keleri bineğinde taşıyan bir A’rabi onları görüp yanlarına vardı. Keleri çıkardı ve ‘’Ya muhafazid, Lat ve Uzza adına şu keler sana iman etmedikçe iman etmem, eğer ederse iman ederim.’’ dedi.
Resulullah Efendimiz (Sallallahu aleyhi ve Sellem):
‘’Ey keler!’’ buyurunca; o ‘’Lebbeyk ve sa’deyk: buyurun ey Allah’ın Resulü’’ diyerek herkesin anlayacağı fasih Arapça ile cevap verdi.

Resulullah Efendimiz:
‘’Kime ibadet edersin?’’ diye sordu.
‘’Kudretiyle gökleri ve arşı ihata eden, rahmeti cennette, azabı cehennemde olan Allahu Teala’ya’’ dedi.

‘’Ben kimim?’’ diye sordu.
‘’Muhakkak sen âlemlerin Rabbinin Resulü, peygamberlerin sonuncususun. Seni tasdik eden kurtulur, yalanlayan hüsranda kalır.’’ Dedi.

Bunun üzerine A’rabi kelime-i şahadet getirdi ve ‘’Ey Allah’ın Resulü, sana gelirken yeryüzünde senden daha düşman olduğum kimse yoktu. Ancak şu anda Allah’a yemin ederim ki sen bana nefsimden, evladımdan daha sevgilisin. Sana başımdaki saçım, bedenimdeki her kılım, içim ve dışım, gizli ve aşikârım, hepsi iman etti.’’ Dedi.

Resulullah Efendimiz:
‘’Seni daima âli olup, ondan yükseği olmayan bu dine hidayet eden Allah’a hamdolsun. Allah bu dini ancak namaz ile kabul eder. Namazı da ancak Kur’an ile kabul eder.’’ Buyurdu. A’rabî:
‘’Bana öğret!’’ dedi.
Resulullah ona, Fatiha suresi ile ihlâs suresini belletti ve namaz kılmasını öğretti.
A’rabî oradan ayrıldı, bin kılıçlı süvariye rastladı. Onlara ‘’nereye gidersiniz?’’ diye sordu. ‘’Atalarımızın dinini yalanlayıp peygamberlik iddia eden kişiyi arıyoruz.’’ Dediler. A’rabi şahadet getirdi ve onlara hadiseyi anlattı. Hepsi birden iman ettiler ve Resulullah’ın huzuruna varıp ‘’Emret Ya Resulullah’’ (emrine amadeyiz) dediler. Hazreti Peygamber onları Halid bin Velid (Radıyallahu anh) ın emrine verdiler.