yanlış düşündüğüm bir şeyin olduğunu hiç düşünmüyor ve sanmıyorum genel olarak.
ama bir noktada kendimi haklı çıkarıcam.
smile e geçicem. içimde bulunduğum durumu asla smile filmindeki gibi düşünmedim. smile filmi ise "al lan o çocuğu bu sensin" der gibi yüzüme vuruyor her şeyi. çok komik.
ben neden her şeye rağmen ayakta kaldım diye soruyorum kendime. din + aile + kendime olan inancım.
bir gelecek kurduğumda ve ben her şeyi örtbast edip üzerini örttüğüm sırada arkamdan vurulduğum gerçeği...
çok gözüme gözüme girdi sanırım. bu kadar şeyi çekmeden daha ilk zamanlar ben neden ölmedim sorusu bir yerlerime giriyor sürekli ağır...

içsel hesaplaşma olarak elimde hiçbir şeyin kalmamasına rağmen kendimle barışma dönemine her girdiğimde bir şeyler yazasım geliyor sürekli. smile da kendimi birebir görmek bunu körükledi yine.

ki ben içsel hesaplaşmaya girmedim. ne yapacağımı hiç bilemediğimden kendimi, geleceğimi reddettim. hangisinin bedeli ve sonuçları daha ağır oldu hiç bilmiyorum. böyle olursa ileride şansım yaver giderse evlenir, çocuklarım olur sakin huzurlu bir hayatım olur dedim... ama olmadı.

peki her şeye rağmen hayattan zevk alabilir miyim? evet. hayatı sevebilir miyim? hayır. asla.
yaşa. yaşa. yaşa. neden* in içi boşaldı. hayata iyi bak, kötü bak. bunun içi ise dolmuyor.