bir iki şey isteyebilirdim. ve benim tek başıma başa çıkabileceğim şeyler değil. veya değiştirelim. ben bunlara erişmek istiyorken neden bunları gerçekleştirmek aynı zamanda imkansız gibi bir şey* bunları yapabilmemin sınır eşiği nerede? bunları gerçekleştirebilme sınır eşiğimin uzanma boyutu neden benim 5 katı uzunluğumda yükseklikte? bu durumda ben ne yaparım? bunları alır bütün dünyaya yayarım? bu mu benim alt tarafı istediklerimi yapabilme eşiğim

sus sus yazma

kendinle barış, kendinle barış, kendinle barış, kendinle barış, kendinle barış, kendinle barış...

aylardır süren ağlamalarımın, yıllardır süren ve beni intihara sürükleyen yazılarımın düşüncelerimin hepsi kendimle barışmamdan öte geliyor.

kendinle barış, hayata atıl, doğru olanı yap...

sürekli gözümde canlanıyor. sürekli, sürekli, sürekli... hayatın içinde sürekli gözümde canlanıyor. üniversite 1 de bu kadar acı çekmedim.

yeni hayatlar, yeni insanlar, yeni yerler, yeni dünyalar... var olanı idare et. doğru olanı yap. yeni bir dünya kur. yeni bir dünya kur. sonra her şey tekrardan tuzla buz olduğunda tekrar düş.

bir insanı ne bitiri? ölüm mü korkutuyor? acı çekmek mi korkutuyor? bir insanı ne bitirir? bütün dünyan tuzla buz. tekrardan. o kadar emeklerin, uğraşların, çırpınışların. sonra ise sabah akşam kendini ye, bir krizden diğerine atla. ne istedin?

https://youtu.be/GWMWdLXnM1c?list=LL&t=18

bu edit bu krizlerin benzerimsi bir yansıması.

basit bir düşünce, şu an evleniyor olmam gerekiyordu.
üniversite 3 te bir anda kendimi john nash in yerinde bulduğumu düşünürsem yine de bunun benim dj olma ihitmalimle aynı derecede eşit şansa bağlı olmaması gerekiyordu.
hala neyi kafaya taktığımı bilmiyorum demicem. biliyorum.
ama hayat travması yenmiyor.
hayatla barış
hayatla barış
hayatla barışşşş.