kendimi çok kasıyorum

bunları anlatıcak kimsem olmadığı için; ya da "ben" kendimi öyle gördüğüm için size anlatıyorum beyler. okuyun veya okumayın, açıkçası okumak istemeyen ipimde bile değil.

başlıkta da belirttiğim gibi, artık hayattan gram zevk almamaya başladım. tip derseniz tip konusunda hiç bir sorunum yok manken gibi kızların bile benden hoşlandığı oluyodu. arkadaşlarım her seferinde belirtiyo "sendeki tip bende olsa her hafta bi kız giberim, six pack'lerim var hafif kaslıyım; "sendeki kaslar bende olsa ne kızlar giberim."

ve insanlar ne kızlar zütürürken ben hep köşede sessizce oturup anılarını, dertlerini dinleyen adam oldum. yok o onu bırakmış, yok o ona kötü davranıyomuş. aman ne dert amk... peki beni niye kimse dinlemiyo ? ben niye kimseye bişey anlatamıyorum ? çünkü hep arkaplanda oldum, kimsenin bana ihtiyacı yok, kimin gibindeyim ki?

kendimi şartladığım yok her gün, her uyandığımda, her uyuyacağımda düşünüyorum ben niye böyleyim diye. çok yalnızım beyler. kimsem yok diyecek kadar yalnızım. gençliğim gidiyo elimden, harcıyorum kendimi. tabi var benim de konuştuğum ara sıra dışarı çıktığım arkadaşlarım; ama her seferinde kızların olduğu bi ortama girdiğimde köşeye çekilip sus pus oturuyorum... ne olursa olsun kız olan bi ortama girdiğimde köşeye çekilip hiç konuşmadan oturuyorum, o an diyorum ki kafamdan niye ben susuyorum böyle söylesem ya bişeyler diyorum. sonra biri dönüp bana diyo ki "sen de mi burdaydın, niye hiç konuşmuyosun" kızlar benim için diyolar ki "çok kasıyo kendini, sevmem öylelerini" be dıbına koduğumunun bilerek mi kasıyorum yavşağa bak.

yaklaşık 3 senedir sevgilim yok, o kadar kız olan ortama girdim hep kenarda oturup olanları izledim, hiç bi zaman ortada muhabbeti döndüren kızları güldüren adam olamadım. belki peşimden koşturacağım kızları hep kaçırdım, bi sefer bile atak yapamadım. niye konuşmuyorum değil, niye konuşamıyorum beyler.. bana bişey diyorlar lafı ağzımda geveliyorum, kitap okumadığım için konuşmam da bozuk. bişey diceğim zaman heyecanlanıyorum, hiç bişey diyemiyorum tam anlamıyla kendimi kasıyorum. kafamdan da niye konuşmadığımı sorarlarsa söylicek bahaneler arıyorum.

ailemden dolayı hep arkadaş ortamlarından uzak tutuldum, küçükten beri doğru düzgün evine gidip kaldığım arkadaşım bile yok diyebilirim. maddi durum sıkıntısı çekiyoruz ayrıca, yetişme şeklimden zaten kaybetmişim.

ama asıl sorun şu beyler: ben nasıl yenicem bu durumu, nasıl ortada muhabbeti döndüren, kızları güldüren adam olucam, onu geçtim nasıl bırakıcam şu kasıntı tavırları... kendimden nefret eder oldum, hayattan gram zevk almıyorum artık. boş günlerimde evde yatıp uyumayı tercih ediyorum akşamlara kadar, hiçbişey yapmak istemiyorum.

bunları kimseye anlatamadığım için sizinle paylaşmak istedim beyler. okuyamam derseniz de: sizi sırtından çekiştirip buraya getiren yok. belki olur da tavsiyede buluncak, kendi derdini anlatıcak 3-5 kişi çıkar da hiç değilse gerçekten yalnız olup olmadığımı tekrardan düşünürüm.