kendimi yağmurda ıslanmış bir kedi yavrusu gibi hissediyorum bazen,
sokaklarda tek başına dolanmaktan bitap düşmüş,
onlarca acımasız insandan umut bekleyecek kadar iyi yürekli,
tüylerimden dökülen yağmur damlaları gizliyor aslında üzüntümü,
aslında köpeklerden kaçmam gerekmiyor bu kadar acımasız varken,
tam caddenin ortasina gelmis gibi hissediyorum ama icimden bir his geri don diyor ve geri donuyorum onca zahmetle geldigim yolun ortasından ,
kimse bilmiyor sevgiye olan açlığımı küçük bi kız dürümünün kenarından bir parça koparıp veriyor ama annesi elleme ıssırır diyip sürüklercesine alıp zütürüyor o sevimli kızı,
bir yağmurlu akşam da böyle hüzünlü geçiyor benim için,
ben ağlıyamıyorum ama benim için ağlayanlar çok...
edit: (bkz:
kendimi bir battaniye gibi hissediyorum)
diğer yazılarım için
bkz:
kendimi hissediyorum başlıklarım
