Ben Gia. gayri intihari adam

Birazdan okuyacaklarınızın gerçek veya kurgu olup olmadığı hakkında bir şey söylemeyeceğim. Bunu kendiniz anlayacaksınız.

Lisenin son senesiydi. Bir yer kazanamayacağım baştan belliydi. Öyle de oldu. Bir yer kazanamadım. Zengin ve neredeyse eve hiç uğramayan bir babam, pgibolojik sorunları olan bir annem vardı. Bir de küçük erkek kardeşim.

Kardeşime ben sahip çıkıyordum ama ben kendime bile sahip çıkamayan birisiydim. Hayatta yaşanan hiçbir gelişme umrumda değildi. Sanki bu hayatı ben değil, rüyada olan bir kitap karakteri yaşıyordu.

Sınıfta her gün en arka sıraya gider uyurdum. Uyumadığım zamanlarda da kitap okurdum. Hocalar benden ümidi kesmişti. Sınıf arkadaşlarımın benden zaten bir ümidi yoktu bile. O sene öyle bitti. Mezuniyete bile katılamadım.

Anlamsız geliyordu her şey.

Beyler eleştiriye açığım dedim ama bazıları takunu çıkarmış. Anama bile sövmüş. Öldü lan kadın ben 6 yaşındayken. Derdiniz ne dıbına koyayım? Asıl mesele yazmak değil daha anlamadınız değil mi? Hissetiklerimi hissedin bir nebze diye uğraşıyorum. Gerçekten laf salatası yapacağınıza biraz empati yapın. Ulan hikâye falan değil ben gerçekten acı çekiyorum. Acı çekiyorum lan huur çocukları! Dağılın lan! Benim derdim prim falan değil. Şöyle düşünenler gibtirip gitsinler. Ben de şurada derdimi yazıp gibtirip gideceğim zaten. Başka bir şey umrumda değil.

Beyler 3 saatten fazladır durmadan yazıyorum. 23 part attım. Daha da yazarım ama yarın kahvaltıya uyanmam lazım yurtta kalıyorum malum öğrencilik.

Yarın uyanınca devam edeceğim. Siz de uyuyun bu arada. Sabaha görüşürüz. Zaten sabah oldu sayılır ama neyse. Seviyorum sizi.

Hikaye bitmiştir beyler.
Kurgunun içindeki gerçekler veya gerçeklerin içindeki kurgulardan oluştu bu hikaye.

Önemli olan neyin kurgu, neyin gerçek olduğu değil. Önemli olan acının, intiharın ta kendisi.

Ben Gia. gayri intihari adam

Vay anasını be böcekleri bile düşünüyordum. Düşünmek iyi değildi.

Yattım ve sabaha kadar kâbus gördüm. Mezarımda böcekler bana "gibtir git" diye fısıldıyordu.

Kan ter içinde uyandım.

Gittim bir duş aldım. Annem uyanmıştı ve kahvaltı hazırlamıştı. Kahvaltımı yaparken telefonum çaldı.

Babam arıyordu.

B: babam Gia: ben

B: ne yapıyorsun oğlum?
Gia: hiç
B: kusura bakma soramadım kaç aydır oğlum
Gia: önemli değil
B: yine hesaba baya para yatırdım lazım oldukça git çek
Gia: tamam
B: üniversite kazandın mi?
Gia:yok
B: tamam bu seneye dershaneye git o zaman
Gia: istemiyorum sonra konuşalım
B: tamam görüşürüz.

Telefonu kapattım ve o parka tekrar gittim. Kaybettiğim kelimeleri yerden toplamam gerekti.

Eve geldim oturdum ve ellerime bakmaya başladım. incecik kız gibi ellerim, incecik bir bileğim vardı.

Kollarıma baktığımda kendime acıdım. Annemin odasına girdim.

Donuk gözlerle duvara doğru sayıklıyordu.
Kulak kabarttım acaba ne diyor diye.

"Ahmet niye konuşmuyorsun? Ahmet susmak zorunda mısın?"

Geri çıktım odadan.

Annem Ahmet'i hep sayıklardı ama kim olduğunu bilmiyordum.

Pgibolojik rahatsızlığı başladıktan sonra zaten babam da evden gitmiş, hayatını yaşamaya başlamıştı. Eve sadece para gönderiyordu o kadar.

Kardeşimin odasına gittim. Bilgisayarın başında oyun oynuyordu. Ne desem duymazdı.

Bir an düşündüm ben en son ne zaman yemek yedim?

Hatırlamıyordum. Açtım dolabı yemek yoktu. Geri kapattım. Gittim kendi odama ve düşünmeye başladım babam hakkında.

Bu adam çocuğunu hiç mi merak etmez? Bir yer kazanabildin mi diye bile sormuyordu.

Bileklerime baktım. incecik bileklerime.. Kessen kesilmez minicik kıyamazsın yani.

Annemin odasına girip biraz para alıp dışarı çıkmaya karar verdim.

Odaya girdim hâlâ sayılıyordu.

"Ahmet susmak zorunda olduğunu anladım ama konuşmamak da mı zorundasın?"

Parayı aldım ve dışarı çıktım.

Okulda bir kızla tanıştım. Aleviymiş. Ben çok severim Alevileri.

Beyler bu kızın öyle bir sohbeti vardı ki. Hiç kasmıyordum onun karşısında kendimi. Hani el ense çekeceğim utanmasam.

Bu kız da bağlama çalıyordu. On numara sesi vardı. Şarkı söylerken hiç duymamıştım ama konuşurken bir kelime için ağzına bakıyordum. Hani civcivleri beslenirken ağzını açar bekler ya öyle hani.

ismi Eftelya'ymış.

Bizim eve çağırdım. Eliniz gibinize gitmesin hemen. Rakı sofrası için çağırdım.

Ahmet'e haber verdim. Ahmet içmezdi ama beni kırmadı.

Ali'yi de kendime benzetmiştim. Şerefsiz bazen bir sigara versene Gia diyordu.

Ama beni spora zütürmeyi ihmal etmezdi.

Ertesi gün yine dershaneye gittim. Kıvırcık kız yanıma oturdu.

"Aa dudağına ne oldu?" Dedi.

Uçuk dedim.
"Baya uçuk bir uçukmuş" dedi.

Zayıf bünyem acaba daha kaç dayağı kaldırabilirdi?

Tenefüs arasında bu kızı başkalarıyla konuşurken gördüm. Hani baya cilveli falan konuşuyordu.

O zaman anladım ki bu kız kafamda büyüttüğüm kadar masum değil. Tamam beline kadar kıvırcık saçları olabilir ama beline kadar taka batmış bu kız. ikide bir sevgili değiştirilir mi?

Dinlediği müzikler aklıma geldi.

Popüler kültüre bu kadar mı bağımlı olunurdu?

Yani beyler şunu söyleyeyim kimseyi hayatınızın merkezine koymayın. Yoksa o sizde öyle bir ukte kalıyor ki.. Gözünüzde ilahlaştırıp gerçekleri göremiyorsunuz.

Neyse 3-4 tenefüs sonra bunlar baya sarmaş dolaş olmaya başladılar. Ama yine de derslerde yanımda oturuyordu.

Taktım kulaklığı kitap okumaya başladım.

Asıl olaylar çıkışta başladı. ikisi birbirine girdi ve ertesi güne adam toplamak üzere ayrıldılar.

Ben de eve gittim.

Annem kendindeydi. Sarıldım öptüm. Gözlerimi doldu. Daha fazla duramadım ve gidip odamda ağladım.

Ağlamak da dibe batmaktır. En dibe. Ve en dipler en güzel terapi yerleridir. Kuş gibi hafifledim.

içimi döktüm kıza konuştum konuştum.

Ağlamaya başladım.. Hüngür hüngür ağlıyordum.

Kulaklığını çıkardı.

Demek ki insanın varlığını hissettirebilmesi için ille de bunu belli etmesi gerekmiş.

-Neyin var? Dedi.

- Ağlamasam göremeyecek miydin neler çektiğimi? Dedim.

-Ne saçmalıyorsun? Dedi.

Kalktım yanından. Yürüyemeye başladım.

Üç beş adım attım ve yere yığıldım.

Bayılmışım. Kaç gündür açtım. Alkole de vurunca kendimden geçmişim.

Gözümü açtım, hastanedeyim. Hani filmlerde gözünü açarsın başında bir ton kişi olur.

Benim başımda kimse yoktu. Ailem zaten yok sayılırdı.

Başka kim olacaktı ki?

Bu hayatta hakim olduğum tek konu belki de kitaplardı, edebiyattı. Habire okurdum. Beynim duramazdı okumadan. Uyuşturucu bağımlısı gibi kitap bağımlısıydım.

Kızla kitaplar hakkında kendi kendime konuşmaya başladım.

-Oğuz Atay hayata tutunamadı albayım. Beyninde tümör vardı, gitti. Arkadaşları o tuvalette kusmaya gidince kapıda beklerdi. O da içeriden ölmedim daha merak etmeyin derdi.

Ben de ölmedim görüyor musun? Konuşuyorum senle. Ben daha önce kimseyle konuşmadım.

Kızla konuşuyordum ama ona bakarak değil. Ayaklarıma bakarak konuşuyordum.

Arada bir susuyor, dinliyordum. Son ses müzik dinliyordu. Ses kulaklıktan dışarı taşıp, bana geliyordu. Son ses pop dinliyordu.

Ama olsun beni dinliyormuş gibi yapıyordu ya bana o da yeterdi.

Ertesi gün kalktım ve yine gittim dershaneye.
En arka sırama oturdum. Kıvırcık da tam yanıma doğru geliyordu ki,hoca çağırdı; "Sema gelir misin?" Diye.

Kızın ismini öğrendim sonunda.

ismi Sema'ydı.

Neyse ne dedim kendi kendime ve kulaklığı takıp kitabımı okumaya başladım.

Sema da yanıma oturdu, benle hiç konuşmadı.

Tenefüs'te hoca beni yanına çağırdı.

Dershaneye bu kadar para verdiğimi, ders dinlemediğimi, bana yazık olacağını falan söyledi.

Ben de biz zenginiz hocam, benim amacım okumak değil. Dershane ortdıbını sevdiğim için yazıldım dedim.

Yüz ifadesini görecektiniz. Deli olduğums kanaat getirip bıraktı beni. Ben de kantinden bir çay kapıp dışarıya sigara içmeye çıktım.

Bir an puro içsem, puronun bileğimle aynı kalınlıkta olduğunu ve elime yakışmayacağını falan düşündüm.

Yanıma Sema geldi.

Neden benle konuşmuyorsun? Dedi.

Hiiç dedim.

Ben biliyorum dedi.

Neden? Dedim.

Sevgili yaptığım için dedi.

Evet dedim.

Sustu. Sınıfa çıktı. Derste numarasını bir kağıda yazdı ve verdi. Akşam telefonda Konuşalım bunları dedi.

Tamam dedim.

Dershaneyi kaçırınca asıl olayları kaçırmışım tabii. Dediğim iki eleman birbirlerine girmiş, baya büyük bir kavga olmuş. Polisler gelmiş emniyete zütürmüş bunları.

Ben de gitmeyince Sema kendine küstüğümü zannetmiş bir ton mesaj atmış.

Küsmedim. Uyuyordum dedim. Parka davet ettim. Oraya gel konuşalım dedim.

Ben gittikten 15 dakika sonra geldi. Konuşmaya başladık.

S:Gia bak özür dilerim.

Gia: Özür dilemene gerek yok Sema. Ben her şeyin farkındayım. Baksana şu halime. Ben bile kendimle olmak istemiyorum sen neden isteyesin?

S: Kendine çok haksızlık yapıyorsun.

Gia: Her neyse

S: Hiç olmazsa arkadaşım kal. Seninle konuşmak çok güzel.

Gia: Tamam. işin düşerse buradayım.

Dedim ve kalktım. işi düşerse buradaydım.

Çok fena sinirlenmiştim. Eve gitmek istemiyordum.

Sahaf Esat abinin yanına gitmeye karar verdim.

Beyler gidip bir iki poğaça alıp geliyorum. Kahvaltı yapayım. Midem kendini sindiriyor açlıktan.

edit: Benim de popüler kültürün kölesi olduğumu söylemişsiniz. Doğrudur burada kimse Tyler durden değil. Elimden geldiğince gösterdikleri gibi degil de istediğim gibi yaşamaya çalışıyorum.

Kahvaltımızı yaptık. Moralim o kadar iyiydi ki gelen müşterilere kitap önerisi yapıyordum. Kitaplar hakkında sohbet ediyordum. Esat abi de çok sevinmişti bu duruma.

Ama moralimi bozan bir şeyler hep oluyordu. Öyle bir pgibolojideydim ki moralimi neyin bozacağı da belli olmuyordu.

insanlarla muhabbet ederken bir tane çocuk görmüş beni eski sınıftan. içeriye daldı ve şöyle dedi:

"La bu dangalak üniversiteyi bırak, liseyi zor bitirdi. dıbına koyduğumun gerizekalısı konuşmayı da yeni yeni öğrenmeye başlamış ahaha"

Üstüne iki adım yürüdüm. Bileklerime baktım.

Beni yolda görseniz adamdan saymazsınız.

Çocuğa vursam elim kırılırdı. Vurmadım. Bir şey de diyemedim.

Ben zaten şu hayatta bir şey diyemediğimden bu haldeydim. Susmuştum hep. Tepki verememiştim. Tüm kasırgalar içimde kopmuştu ve artık ciğerlerim burnumun direğini sızlatıyordu.

Bastım gittim yine sahile. Oturdum denize karşı düşünmeye başladım.

Düşünmek de bir hastalıktı. Beynim duramıyordu düşünmeden..

Beyler sigara içemiyorum şu an zaten. beynim sulandı telefonda yaza yaza. Biraz kafamı dinlemem, kendi içimde demlenmem lazım.

Hadi size rastgele, sabah yazarım.

edit: Bu arada yorumlarınızı, eleştirilerinizi yazın. iyi veya kötü olduğu önemli değil. önemli olan eleştiri.

Pgibiyatri servisine yatmıştım en sonunda.

ilaçları almayı reddediyordum ama bir iki kere şok verilince artık itiraz etmiyordum.

Koridorda ruh gibi geziyordum.

O serviste anladığım tek şey, delilerin birbirlerini anladığıydı.

Birini bulmuştum ben ona dobloları anlatıyordum,o da bana elmanın ne kadar güzel bir meyve olduğunu.

Eftelya geliyordu, bazen de Sema. Onlara akıllı rolü yapmaktan bıkmıştım. Doktorlara da. Aslında deli değildim ama benim normal halim böyleydi.

Beni kimse rahat bırakmıyordu. Ne doğru düzgün intihar edebilmiştim,ne de yaşayabilmiştim.

Kurtulmak istiyordum buradan KURTULMAK!

intihar edecek tek bir şey yoktu şu koca serviste.

Bu arada şu spor baya işe yaramıştı. Baya kilo almıştım. Hani sokakta görseniz adamdan sayardınız artık beni.

Ama yine de kurbağadan tek farkım saçlarımın olmasıydı.

Eve gidince bir duş aldım. Eski salonumuzda duş alabiliyorduk ama oradan kovulmuştuk. Bu gittiğimizin duş kabini yoktu. Sonra atladım arabaya, gezmeye başladım.

Sema'nın evinin önünde durdum. Hafiften bir müzik açtım beklemeye başladım.

Kaç saat bekledim hatırlamıyorum. Sonra evin önünde bir araba durdu.

Sema aşağı indi.

Arabanın içindeki elemanı öptü ve evine zütürdü.

Ben hâlâ bekliyordum.

Gece 3 oldu artık eve gitmeye karar verdim.

Eve geldim. Şiir kitabını açtım. O saç telini atacaktım ama atamadım, yapamadım..

Ankara Uluslararası ilişkiler dedi.

iyiymiş dedim ve derse tekrar odaklandım. Hafızam iyiydi. Hafızanın en kötü yanı bazen aklına kazınan o kötü anları bir an olsun silemiyordun oradan. Öyle bir saplanıyordu ki bazen göğsüme o anılar. Yutkunamıyordum.

Hani anı dediğim de beynimin kendiyle olan savaşı. Yoksa bir aksiyona girmemiştim öyle.

Artık gideceğim il belliydi. ANKARA.

Bölüme de sonra karar veririm diye düşündüm.

Eve geldiğimde annem sayıklıyordu.

"Ahmet duvarlardan güvercinler geçmiyor. Geçip getiremiyor bana mektuplarını."

Benle konuşması imkansızdı.

Kardeşimin yanına gittim. Oyun oynuyordu.

Sana bir şey anlatacağım dedim. Duymadı.

Kan beynime sıçramıştı. Ulan şu hayatta neden kimse beni duymuyordu. NEDEN!

Bilgisayar masasına tekmeyi koydum.

"Neden beni duymuyorsun huur çocuğu!" Diye bağırdım kardeşime.

Birden irkildi.

Masaya bir şey olmadı. Benim tekmemle devrilecek hali yoktu zaten.

Kardeşimin bir şey demesine kalmadan odama geçtim.

O sene öyle geçti.
Kıvırcık yanımda oturuyordu ama çok fazla sarmaş dolaş değildik. O sene içinde 3 tane de sevgili değiştirdi.

Annemin nöbetleri artmaya başlamıştı. Bazen kendini kaybediyor, etrafına ve kendine zarar veriyordu.

Benim derslerim çok çok iyiydi. Unutamıyordum hiçbir şeyi çünkü. Kısa zamanda dershane birincisi olmuştum.

Kesinlikle üniversite kazanacaktım ama annemle kardeşime ne olacaktı?

Babama durumu anlattım. Anneme bakıcı tuttu, kardeşimi de yanına aldı. Yurtdışına gittiler.

Sema'yla ben de aynı üniversiteyi kazandık.

Sevgililerinden ayrılmıştı. Nasıl olsa yeni bir ortama girecekti.

Esat abiyle konuştum. Yurtta kalmamı önerdi.

Haklıydı. Ben evde kalırsam kafayı yerdim. Biraz sosyalleşmem lazımdı. Üniversitede yargılamazlardı zaten beni.

Sema'dan önce gittim. Yurda yerleştim. Odam dört kişilikti. Oda arkadaşlarım nasıl olacak acaba diye düşünmeye başladım.