kendimi bildim bileli kasım ayında başıma

bu beklemeyi çok iyi bilirim ben. annem de bir kasım günü ablamı almak için gitmişti bırakıp beni... 2 saat beklemiştim o gün, bugünse daha az. yarım saat geçmedi fransız sokağı tarafından gelen siren seslerini duymaya başladım. önce umursamadım. biramı içmeye devam ettim. zaman geçtikçe meraklanıyordum, elim telefonda haber bekliyordum... siren sesleri daha da arttıkça lisenin ara sokağından çıkan insanlar yakınıyorlardı...

yanımdan geçerken birinin "motor ne haldeydi gördün mü?" dediğini işittim. hemen ayağa kalkıp arkalarından gittim. sonra durdum, onları durdurup ne diyecektim tanımadıgım etmediğim insanlar. geri dönüp lisenin oradan aşağıya doğru koşmaya başladım. üzerime gelen insanlar durdurmaya çalışmadılar hiç. yüzlerine bakıyordum hepsinin, ömerdir diye... güzindir diye... değillerdi.

koştum deli gibi nereye gittiğimi bilmeden. siren seslerine doğru deli gibi koştum. derken bir ara sokağa takıldı gözüm geçerken... kalabalık... çok fazla insan. kalakaldım öyle. ambulans henüz gelmişti ve yanaşmaya çalışıyordu. yavaş yavaş yürüdüm, girdim sokağa...

emrah.avi

okuldan beraber çıkmıştık her zamanki gibi... evlerimiz yakın değildi hatta çok zıttı. seni bırakıyım mı dedim önce... önce itiraz etti, çok uzak sonra geri dönemezsin diye, ben ısrar edince tamam dedi gülerek... derken konuşmaya başladık...

-bugün ali geldi yanıma, seni sordu...

+beni mi? ne sordu ki?

-daha doğrusu bizi...

+bizi mi?

-evet... çıkıp çıkmadığımızı...

gözlerine bakamamıştım o an utançtan. neyden utanıyordum bilmiyorum ama utanıyordum işte. selin dikmişti gözlerini bana bakıyordu. o gözlere bakamamak ne kadar kötüdür bilemezsiniz binler... bakamıyordum işte ben.

+sen ne dedin?

-hiç...

5 yaşındayım. ablam da 7. okula yeni başlamış ablam, okuma yazma öğrenme aşaması... onunla beraber ben de öğreniyorum yavaş yavaş... kasım ayının başı. her akşam babam ablamı okuldan alıp eve gelirdi. o gün işi çıkmıştı... anneme iş yerinden telefon edip ablamı alamayacağını, onun almasını söylemişti. annem de mecburen beni komşuya bırakıp ablamı okuldan almaya gitmişti. hiç unutmuyorum o gün yağan yağmuru... bardaktan boşalırcasına... bu yüzden sevmem yağmurları... annem gitmişti ama gelmemişti hala... 1 saate yakın bir zamandır bekliyordum ama yoktu... ne olduğunu tahmin bile edemeyecek yaştaydım... derken kapı çaldı

o zamanki komşumuz elmas teyze... iyi kalpliydi allah rahmet eylesin. kapıya baktı 2 tane polis gelmişti. yanlarında ablam. oturduğum yerden kapıda olup bitenleri izliyordum. ne olduğunu anlayamıyordum ama annemin olmayışı beni korkutmuştu bile... derken ablam sırılsıklam bir halde içeri girdi. elmas teyzeye olanları anlattı. anneme araba çarpmış, çarpan araba hemen onu alıp hastaneye zütürmüş ablam da orada kalakalmış... derken olay yerine polisler gelmiş ve ablamı elmas teyzeye getirmişler... annem 1 ayı komada olmak üzere 5 ay hastanede yattı. geri döndüğünde çok da sevinmemiştim. çünkü dedim ya olanları anlayacak yaşta değildim bile...

o geçen süre içerisinde dayımlarda kalmıştık. dayım yeni evliydi ve bir tek o istemişti bizi. eşiyle beraber çalıştıkları için ananem de bize bakmak için dayımda kalıyordu. bizim yüzümüzden sürekli kavga ettiklerini bilirim yengemle... çok sıkıntılı günlerdi ama geçti gitti. annem ölmemişti. eskisi gibi olması için zaman lazımdı ve şu an sağlığı yerinde çok şükür... ama kasım ayının ilk kazığıydı bu bana. zihnimde yer eden ilk acı hatırası...

bu olaydan 4 sene sonra. 9 yaşındaydım. okula çoktan başlamıştım 3.sınıftaydım. annem hastaneden çoktan çıkmış olağan hayatımıza geri dönmüştük. çok sevdiğim ilk öğretmenim. sevil ögretmen... annem kadar yakındı bana. bir kasım günü okulumuza müfettiş gelecekti. o gün ögretmenim o kadar heyecanlıydı ki... biz de ister istemez strese girmiştik. öğretmenimiz o kadar çok yanıstmıştı ki... o gün koşuştururken tenefüslerde bi hayli terlemiştim. öğretmenim geldi yanıma, çantasından tarak çıkartıp saçlarımı taradı... "canımıniçi terleme bu kadar, hasta olursan üzülürüm... "

o üzülmesin diye koşmamıştım hiç. hiç terlememiştim. son tenefüse kadar...

aynı polis. geldi tuttu kolumdan. ne kadar zaman geçti bilmiyorum... tek bildiğim gözümde yaş kalmadığı... kaldırdı yerimden. yüzüne baktım. sarıldı bana... yürümeye başladık. ömer yoktu yerinde, ambulans da... insanlar da... ben ve iki tane polis kalmıştık. ben bana sarılan polisle beraber arkaya oturdum. bot elimdeydi hala. sımsıkı tutuyordum güzinimin botunu... küçücük ayaklarını daha 2 saat önce soguktan koruyan botunu... polis hastaneye gidene kadar hiç bırakmadı beni. sarıldı hep. hiç konuşmadan... sadece sarıldı.

hastaneye geldiğimizde güzinin annesi ve babasını gördüm. annesi bir sandalyede oturmuş ağlıyordu... babası ayakta durmuştu, eli karısının omuzunda, ağlamıyordu...

elimde botla girdim içeri. birileri bana su getirdi içmedim. babasına döndüm;

-güzin? dedim ve yine ağlamaya başladım... güzin yoktu...

kalabalığa yaklaştıkça ayaklarımı hissetmemeye başladım. hissiz bir şekilde yürüyordum. ne göreceğimi beni ne beklediğini düşünmek bile istemeden yürüyordum sadece... kalabalığın arasına girdim. ileride motorgibleti gördüm. ön tekerleği hala dönüyordu, ikiye katlanmıştı zaten motor oldugu bile belli değildi. plakasına ilişti gözüm... ömerin vespası...

yardım kalabalığı koşmaya başladım ömer diye bağırıp. sesimi duyan insanlar arkasını dönüp bakıyor, hızlı hareket etmek istediğimi görenler yol veriyorlardı. en son kişiyi ittirip geçtim kalabalığın önüne, yere düştüm. yığıldım... yıkıldım... öldüm...

bana son bakışını hatırladıkça o gün az ağlamışım gibi gözlerim dolar. şu an olduğu gibi. "canımıniçi terleme bu kadar, hasta olursan üzülürüm"... çok üzdünüz beni sevil öğretmenim. siz üzülmeyin diye hasta olmamaya yemin eden beni, çok üzdünüz siz... yine kasıma yormadım. müfettişti sorumlu. asıl hedef oydu ama şaşmıştı... bunları sonradan öğrendiğimde günahsız insanların da ölebileceğini anlamıştım.

kasım yine üzmüştü beni.

polislerden birisi ambulansa baktı. hemen oraya doğru koştum. görevliler kapıyı kapatmak için bekliyorlardı. derken polislerden biri tuttu kolumu. döndüm arkamı, bıraksana lan deyip çektim kolumu... dur evladım dedi polis. yaşça büyüktü, belliydi...

-ne dur ya bırak kolumu, açın abicim kapıyı. kız arkadaşım o benim dedim... gözümden hala yaşlar süzülüyordu...

polis tekrar tuttu kolumu, evladım dur dedi ve sarıldı... hareketsiz kalmıştım. salak salak bakıyordum etrafıma ama bu kez hiç bir şey görmüyordum... ne kalabalık ne insanlar ne yağan yağmur... hissetmiyordum...

-bıraksana laann diye bagırdım, polisten kurtuldum. ambulansın kapısını açtım.. güzinin yüzünü göremedim. siyah bir ceset torbası yatıyordu sedyede... ambulansa çıkmak için uğraştım ayağım kaydı yere düştüm... polis yine tuttu kaldırdı;

+evladım yapma...

evin önüne geldiğimizde hava hafiften kararmaya başlamıştı. bir kalabalık vardı ama anlayamamıştım ne olduğunu. babam arabayı park ederken annem ve ablamı gördüm. oturmuş ağlıyorlardı. yavaş yavaş bir şeyler oturmaya başlamıştı kafamda ama babanemin vefat edeceğini düşünmemiştim hala... arabadan indik. annemin yanına gittim, bana sarılıp daha fazla ağlamaya devam etti. babam içeri girdi hızlı bir şekilde. sinirliydi hala. ablama baktım. elimi tuttu.

noluyo dedim...

annem: babanen... kaybettik.

daha sonra öğrendim babanemin neden öldüğünü... kanser. babamın amcama saldırmasının sebebi de amcamın her şeyden haberi olduğunu düşünmesi... haberi vardı amcamın, ama onlara söylememişti... babanem öldükten sonra kalacak miras için, ölmesine göz yummuştu. babam bu yüzden amcama saldırmıştı. bu olaya inanmadıgım gibi amcamı suçlamaktan ailecek hiç vazgeçmedik. gözümüzde o para için annesinin ölümüne göz yuman şerefsizin tekiydi... babam öyle yansıtmıştı bize...

yani, yine bir kasım günü hem amcamı hem babanemi kaybetmiştim. ikisi de tekti, ikisi de artık yoktu...

onun içeri girdiğini amcama attığı yumruktan sonra anladım gerçi. o kadar dalmıştım ki babanemin hatıralarına... fark edememiştim o sese kadar içeri birisinin girdiğini... yumruk sesiyle irkildim... amcam yere düşmüştü. babam bagırıyordu,

"katil herif annemi öldürdün bu mu lan evlatlığın senin pekekent katil! çık dışarı... "

ne oldugunu anlayamadan kalktım yerimden. babamı tutmaya çalıştım, tuttum da... gözlerinden yaşlar süzüldüğünü gördüğümde yıkıldım. bir insan, bir erkek çocuk babasının ağladığını görürse yıkılır binler. yıkıldım ben de... sarıldı babam ve hüngür hüngür ağlamaya basladı. ben babamı sakinleştirmeye çalışıyordum. o halde... derken çöktü yere, tutamadım çöktü... sadece ağladı... sesleri duyanlar odaya koşmuştu ama o halimizi görünce ağlamalar katlandı, artık herkes daha fazla ağlıyordu...

ortaokul bitip lise yılları başladığında artık dertlerin şekli değişmişti. etraftaki kızlar ilgi alanıma girmeye başlamıştı. daha liseye başladıgım ilk gün bir tane kızla konuşmaya başlamıştık. selin. güzeldi gözleri selinin, aşkın ne demek olduğunu bilmeyecek yaştaydım kabul ama, gözleri güzeldi selinin... gördüğüm en güzel şeylerdi belki de...

bir süre onunla konuşmaya devam ettik ama sevgili gibi değil. arkadaş gibi de değil. aynı sınıftaydık, yan yana oturuyorduk bir sırada... yavaş yavaş gruplaşmalar başlamıştı sınıfta ama ne selin ne ben herhangi bir gruba dahil olamamıştık. bu bizi sıkmıyordu ama diğerlerini bir hayli sıkıyor olacaktı ki sataşmalar başlamıştı... derken bir gün sınıfın binlerinden birisi gelip bana selinle çıkıp çıkmadıgımı sordu. ne diyeceğimi bilemedim. cevap da vermedim. sanane deyip geçiştirdim. olay burada bitmez tarzı laflar söyledi ama umursamadım.

o akşam seline bu soruyu sordum...

arada sallama var gibi ama değerlenir buralar.. reserved..

sadece durdum. yine yağmur yağmaya başlamıştı. annem haberi verdikten sonra oldugu yere oturup ağlamaya kaldıgı yerden devam etti. ablam da... diğer herkes de... ağlamadım o gün. içeri girdim. babam yoktu. babanemin yatak odasının kapısında amcam dizlerinin üstüne çökmüş, düşünüyordu... ne düşündüğünü bilmiyordum.

amca? dedim

ayağa kalktı bana bakarak. "amcam... başımız sağolsun" deyip sarıldı.

görmek istiyorum dedim. kapıyı açtı benimle beraber girdi içeri. yatıyordu babanem, melek gibi... küçükken yaptıkları bir bir geldi aklıma. ekmek kızartırdı sobada. bayramlarda ilk ona giderdik mesela, kapıda beklerdi bizi. buz gibi havalardaydı benim çocuklugumda bayramlar... hemen ısıtırdı bizi. sarılırdı ablamla bana saatlerce kalırdı öyle... elini tutup düşündüm ama yine ağlamadım.

derken babam girdi içeri...

artık ağlamıyordum haykırıyordum. bıraksana abi yalvarırım bırak göriyim diye yalvarmaya başladım... görevlilere döndüm abi ne olur açın bi yüzünü göriyim ne olur diye ağladım. tam o sırada gözüm bir tane bota takıldı. kaldırımın kenarında bir bot... 36 numara. bebeklerin giydiği gibi, küçücük. görevlinin yakasını bırakıp bota doğru yürümeye başladım... yırtılmıştı yarısı neredeyse kopmuştu... gidip çöktüm botun yanına, elime aldım botu. yığıldım oraya...

elimdeki bota bakıp ağlamaya başladım sessizce... etrafıma baktım. herkes oradaydı... polisler, ambulans görevlileri, insanlar... ömer...

bir tek güzin yoktu. bota sarılıp, botu yüzüme zütürüp ağlamaya devam ettim. daha yavaş... daha fazla.

rezerved

hayattan soğuttun beni muallak