kendimi bildim bileli kasım ayında başıma

ömer kaldırımda oturmuştu. kulağından kanlar akıyordu. ayağa kalkıp yanına koştum... kardeşim deyip sarıldım. ağlıyordu. geçti tamam deyip sakinleştirmeye çalıştım. ben geçti dedikçe daha çok ağlıyordu. yüzünün sağ tarafı yoktu adeta. gözünden yaşlar kanların üzerinden akıyordu. sildim yüzünü elimle. tamam geçti dedim son kez...

öyle bir sarıldı ki bana... ve öyle bir ağlamaya başladı ki... tutamadım kendimi. ben de başladım ağlamaya... tamam geçti demeye çalıştım diyemedim... sadece ağladım o an. bir ara etraftakilere baktım, 3 tane polis başımızdaydı... dokunmuyorlardı bile... diğer insanlardan bir kaçına ilişti gözüm, onlar da ağlıyordu. çektim kendimi ömerden...

güzin? güzin nerede? deyip ayağa kalktım göz yaşlarımı silerek...

ya bin ya devam et amk sardı

polislerden birisi ambulansa baktı. hemen oraya doğru koştum. görevliler kapıyı kapatmak için bekliyorlardı. derken polislerden biri tuttu kolumu. döndüm arkamı, bıraksana lan deyip çektim kolumu... dur evladım dedi polis. yaşça büyüktü, belliydi...

-ne dur ya bırak kolumu, açın abicim kapıyı. kız arkadaşım o benim dedim... gözümden hala yaşlar süzülüyordu...

polis tekrar tuttu kolumu, evladım dur dedi ve sarıldı... hareketsiz kalmıştım. salak salak bakıyordum etrafıma ama bu kez hiç bir şey görmüyordum... ne kalabalık ne insanlar ne yağan yağmur... hissetmiyordum...

-bıraksana laann diye bagırdım, polisten kurtuldum. ambulansın kapısını açtım.. güzinin yüzünü göremedim. siyah bir ceset torbası yatıyordu sedyede... ambulansa çıkmak için uğraştım ayağım kaydı yere düştüm... polis yine tuttu kaldırdı;

+evladım yapma...

Rezerv panpa :(

artık ağlamıyordum haykırıyordum. bıraksana abi yalvarırım bırak göriyim diye yalvarmaya başladım... görevlilere döndüm abi ne olur açın bi yüzünü göriyim ne olur diye ağladım. tam o sırada gözüm bir tane bota takıldı. kaldırımın kenarında bir bot... 36 numara. bebeklerin giydiği gibi, küçücük. görevlinin yakasını bırakıp bota doğru yürümeye başladım... yırtılmıştı yarısı neredeyse kopmuştu... gidip çöktüm botun yanına, elime aldım botu. yığıldım oraya...

elimdeki bota bakıp ağlamaya başladım sessizce... etrafıma baktım. herkes oradaydı... polisler, ambulans görevlileri, insanlar... ömer...

bir tek güzin yoktu. bota sarılıp, botu yüzüme zütürüp ağlamaya devam ettim. daha yavaş... daha fazla.

yaşadığım bu olayı da kasım ayına yormamıştım. evet binler bir kez daha kasım ayında bulamadım suçu.

ama taki yaşadadığım olaya kadar... güzini unutmak kolay olmadı. herşeyimi paylaştığım kız artık yoktu ama hayat bi şekilde devam ediyordu. kendimi farklı zevkler aramak peşinde giderken buldum birden. akşamları içiyorduk sarhoş oluyorduk, kızlar geliyordu onlarla yatıyorduk ama yetmemeye başladı.

ömer'in okuduğu üniversiteden iki tane zenci arkadaşı vardı. onlarla takılmaya başladık. sonra bir kasım gecesinde bunları bizim eve çağırdık. 30cm'lik yannanlarını çıkardılar. O gece hayatımda görmediğim bir gibiş yaşadım. zütlerimizi patlatırcasına çatır çutur gibtiler beni ve ömeri. iste o olaydan sonra kasım ayının uğursuz olduğuna inanmaya başladım.

aynı polis. geldi tuttu kolumdan. ne kadar zaman geçti bilmiyorum... tek bildiğim gözümde yaş kalmadığı... kaldırdı yerimden. yüzüne baktım. sarıldı bana... yürümeye başladık. ömer yoktu yerinde, ambulans da... insanlar da... ben ve iki tane polis kalmıştık. ben bana sarılan polisle beraber arkaya oturdum. bot elimdeydi hala. sımsıkı tutuyordum güzinimin botunu... küçücük ayaklarını daha 2 saat önce soguktan koruyan botunu... polis hastaneye gidene kadar hiç bırakmadı beni. sarıldı hep. hiç konuşmadan... sadece sarıldı.

hastaneye geldiğimizde güzinin annesi ve babasını gördüm. annesi bir sandalyede oturmuş ağlıyordu... babası ayakta durmuştu, eli karısının omuzunda, ağlamıyordu...

elimde botla girdim içeri. birileri bana su getirdi içmedim. babasına döndüm;

-güzin? dedim ve yine ağlamaya başladım... güzin yoktu...

rezerve sonra okurum

@2 çok fena taktım sana bin. yaşar usta bi simgedir o.ç.

teknik detaylardan hikayenin yalan olduğunu cözdüm panpa

ama iyi yazıyosun yani devam

elimdeki bota takıldı annesinin gözü. aldı elimden, ona sarılıp o da ağlamaya devam etti... sadece bağcığı kalmıştı botun elimde... cebime soktum bağcığı ve güzinimi son kez beklemeyi umdum. bütün gece... bekledim. en sonunda beni hastaneye sarılarak getiren polis geldi;

-evladım, gel biraz konuşalım seninle deyip kaldırdı beni kolumdan tutup.

o kadar güçsüzdüm ki... ne yaparsa yapsın halim yoktu karşı koymaya... ne konuşacağımızı bile soramadım. beni bir kapının önüne getirdi. morg yazıyordu kapının önünde. yazıyı gördükten sonra polise baktım.

-ilk sedyede... dedi.

içeri girdim. beyaz bir örtü vardı ilk sedyenin üstünde... bir insanın üstünü kapatan bir örtü. arkama baktım, polis girmedi içeri. başını salladı... yavaş adımlarla yaklaştım sedyeye... örtüyü kaldırdım. yüzü, bembeyaz yüzü... gözünün üzerindeki yara bile bozamamıştı o güzelliği, saflığı... o kadar güzel uyuyordu ki... ömrümü tüketmişti bu uyku... sessizce ağlamaya başladım yine... gözümden akan son yaşlardı belki... sessizce süzülüp gittiler yanağımdan... bir tanesini alıp güzinimin yüzüne sürdüm. alnına bir öpücük kondurup yüzünü örttüm.

kasım en sevdiğimi almıştı benden bu kez... artık kasımlardan korkmaya başlamıştım...

beyler. içimi dökmeye devam edicem. yarın, öbür gün... ertesi gün... bu kasımların benle alıp veremediği her şeyi anlatıcam! dinleyenler ve yanımda olanlar, sağolun... iyi ki varsınız. iyi ki benimlesiniz...

iyi uykular hepimize.

reserved

reserved

panpa benim ilişkim de kasımda başladı amk.2sinde 1.yılı doldurduk.ben kasımın uğuruna inanırım sense neler yaşamışsın. gerçek olduğunu düşünüyorum ama gerçek değilse de iyi yazıyosun bin

rezerved

rezerved

hayattan soğuttun beni muallak

devamı gelirse diye reserved

(bkz: ibretlik caps hemde incinin içinden)

kasım'da doğduğuma lanet ettim amnskim. 2 sayfayı bitirdim 3'ü okuyamıycam.