kendimi bildim bileli kasım ayında başıma

ablanı gönder bin. yada sen gel artık. dıbına koyim çarezislik ne acı lan. hiç bi şey yapamamak. anasını gibeyim bole kaderin hayatın ben.

lisenin sonları gelmişti artık. üniversite sınavına bırakın çalışmayı aklıma bile getirmemiştim. ve ilk sene kazanamamıştım. buket ve recep bursayı kazanmışlardı. güzin ankarayı. ömerse istanbulda bir okulu... güzin gitmedi ankaraya. özel bir üniversitede okumaya başladı istanbulda. benim için... ben de bir sene içerisinde kendimi kasıp istanbulda bir üniversite kazancaktım ve ömerle güzinden ayrılmayacaktım. planlar böyleydi... yazın ömerin babası ömere çok istediği için bir motorgiblet almıştı. üniversiteyi kazanma hediyesi...

nefret ederim motorlardan sözlük. her türlüsünden nefret ederim. vespaydı ömerin altındaki ve ona yetiyordu. şık bir şeydi. hızlıydı da... çok kere badire atlattık ömerle ama hiç dikkatli olmadı..

üniversiteler açıldı. derslerden arta kalan zamanlarda görüşüyorduk... genelde akşamları ve her akşam neredeyse... ömer okuldan yanımıza motoruyla geliyordu...

bir gece...

kasım 13. yağmurlu bir gece. taksimde sabahlamaya karar verildi. ben güzin ve ömer...

şukuladım her entryı ıbne cok ıyı

adam kemalettin tuğcu - besleme beyler

baba kitap ne zaman çıkyo...

her şey o kadar güzeldi ki... her şey ama! önce bir yerlerde oturup yemek yedik. güzin'in başı omzumda bir kaç kere turladık istiklali... ömer binlik yapıyordu ona buna sataşıyordu. gülüyorduk. güzeldik ya!

sonra bir yerde oturup içmeye başladık. saat 2ye kadar aynı yerde oturup içtik... muhabbetin dıbına koyarak içtik... son gecemizmiş gibi içtik...

bir ara canlı müzikli bir yere gidip oturma fikri atıldı ortaya ama muhabbet o kadar güzeldi ki, yerimizden kalkmadık. saat 3 oldu. mekanın sahibi yavaştan mekanı kapatmaya hazırlandı... biz de son biralarımızı içip çıktık mekandan... güzin sarhoş olmuştu. onu toparlamaya çalışırken deli gibi gülüyorduk... biz de sarhoştuk...

vay amk eee

ayraç rezerve zir zibil

eyvah omer sizlere omur beyler. herif kime masallah dese 3 gun yasamiyo.

kendimizi bir kaldırıma attık o halde... gülerek, deli gibi gülerek... güzin başını omuzuma koyup sızar bir şekilde kaldı. ömere baktım göz kırptı, gülümsedim... biraz olsun sakinleşmiştik. önümüzden geçen bir sürü insan bize bakıp gülüyordu. bazıları da küfür ederek geçiyordu yanımızdan, umursamıyorduk.

güzin birden başını kaldırdı. "acıktım ben ya" dedi... yine gülmeye başladık... çorba içelim dedim. hayır dedi kumpir istiyorum ben... o saatte istiklalde o kadar çok kumpirci var ki... hepsi kapalıydı binler. hepsi! bir kaç dakika kumpirci aradıktan sonra ömer bulamicagmızı söyledi... ama motorumuz var deyip anahtarlı çıkardı...

güzinle beraber deli gibi zıplamaya başladılar. bense oldugum yerde ellerim cebimde onları izleyip gülümsüyordum.

"ortaköye gidelim" dedi ömer. oha dedim nasıl gidiceksin

güzin yine gülmeye başladı. motorumuzla deyip sarıldı bana... saçmalamayın sarhoşuz dedim. iki dakikada gidip geliriz sen dur burada bekle işte dedi ömer...

itiraz ettim.

panpa bu anılarını bir kasım günüydü gsliydim ve 6-0 yenildiğe bağlar ve ben bunuda kasıma saymadım dersen ağlarım bak *

hayyalelfelah ömer gidici

göndermezdim o halde onları, hava yağmurluydu, biz sarhoştuk... ömere dedim yapma taksiyle gidelim, hayır ya ben ayığım bi şey olmaz dedi. güzin o kadar ısrar etti ki dayanamadım. onayladım. galatasaray lisesinin önünde ayrıldık. ben bir bira aldım kendime. onlar kumpir alıp geri geleceklerdi. giderken ömer sarıldı bana

-merak etme kardeşim. güzin bana emanet...

biliyorum... diyebildim. gözüm arkada kalmaz...

motora bindiler. güzin kaskını taktı, elini dudaklarına zütürüp öptü ve el salladı... uzaklaştılar. biramdan bir yudum alıp pasajın kaldırımına oturdum. beklemek çok zormuş binler...

rezerve

anlat panpa dinliyoruz

bu beklemeyi çok iyi bilirim ben. annem de bir kasım günü ablamı almak için gitmişti bırakıp beni... 2 saat beklemiştim o gün, bugünse daha az. yarım saat geçmedi fransız sokağı tarafından gelen siren seslerini duymaya başladım. önce umursamadım. biramı içmeye devam ettim. zaman geçtikçe meraklanıyordum, elim telefonda haber bekliyordum... siren sesleri daha da arttıkça lisenin ara sokağından çıkan insanlar yakınıyorlardı...

yanımdan geçerken birinin "motor ne haldeydi gördün mü?" dediğini işittim. hemen ayağa kalkıp arkalarından gittim. sonra durdum, onları durdurup ne diyecektim tanımadıgım etmediğim insanlar. geri dönüp lisenin oradan aşağıya doğru koşmaya başladım. üzerime gelen insanlar durdurmaya çalışmadılar hiç. yüzlerine bakıyordum hepsinin, ömerdir diye... güzindir diye... değillerdi.

koştum deli gibi nereye gittiğimi bilmeden. siren seslerine doğru deli gibi koştum. derken bir ara sokağa takıldı gözüm geçerken... kalabalık... çok fazla insan. kalakaldım öyle. ambulans henüz gelmişti ve yanaşmaya çalışıyordu. yavaş yavaş yürüdüm, girdim sokağa...

kasım ayında başıma iyi bi iş gelmiş değil. umut ediyorum ki-umut gönlümün ekmegi ki ayrıca fakirin de-başıma bir kere iyi bir iş gelsin.siz fukaralar azcık duacı olun lan.

ee hayatını gibiyim panpa sen kasımda kozana gir çıkma aralıkta kelebek olucan

vallahi gitti canim kiz, amina koyum sende bi ugursuzluk var birader kasim ayina baglama bence. senle takilan final destination 6 yi yasiyo sanki.

not:bu arada güzini deminden beri guiza olarak okuyorum. saatte gec olmus baya.

kalabalığa yaklaştıkça ayaklarımı hissetmemeye başladım. hissiz bir şekilde yürüyordum. ne göreceğimi beni ne beklediğini düşünmek bile istemeden yürüyordum sadece... kalabalığın arasına girdim. ileride motorgibleti gördüm. ön tekerleği hala dönüyordu, ikiye katlanmıştı zaten motor oldugu bile belli değildi. plakasına ilişti gözüm... ömerin vespası...

yardım kalabalığı koşmaya başladım ömer diye bağırıp. sesimi duyan insanlar arkasını dönüp bakıyor, hızlı hareket etmek istediğimi görenler yol veriyorlardı. en son kişiyi ittirip geçtim kalabalığın önüne, yere düştüm. yığıldım... yıkıldım... öldüm...