kendimi bildim bileli kasım ayında başıma

bak yaşar usta

sana iki çift lafım var. koskoca adamsın paran yok pulun yok, aşırı derecede fakirsin. bi de üstüne üstelik 6-7 tane çocuğun var.

kodumun yerinde sanki m.ö. asırlarda yaşıyoruz gibi kondomsuz ilişkiye girmişsin.ha şimdi kondom almaya paramız mı vardı da almadık diyeceksin. be dıbına koduğum malı dışarı boşalsaydın o zaman ona da mı aklın yetmedi. beyin bedava!
ama ben boşuna konuşuyorum yine eve gidip tavuk gibi gıdaklayan karına sürttüreceksin , gibin kalkmıyor diye viagra almayı biliyorsun ama. viagraya para var kondoma yok . yakışır mı bu yaştaki bi adama çocuk yapmak.
dedelere dördüncü olacak yaştasın.

bi de o ne dıbına koyim öyle 6 çocuktan hiçbiri normal değil. biri kendini zengin birinin arabası altına atıp sakat kalmış.mal gibi yolda yürüyeceğine kaldırımda yürümesini öğretseydin çocuğuna.
çocuklarından biri şişman biri gerizekalı biri de tekkaş amk. bi tek kızın gideri var biraz ama o da mal, diğer türk kızları gibi gözümde masamın üzerinde duran viski kadehi kadar değerin yok.

kalkmış bana artizlik yapıyorsun, sen kimsin lan kodumun fakiri.

dokunma masama!

dokunma koltuğuma!

eğer eşyalarıma herhangi bir zarar gelirse onları kızını 5 yıl pazarlasan dahi ödeyemezsin.
gider icraya veririm seni anlıyor musun ,icraya veririm ve dönüp o fakir suratına bakmam dahi!

5 yaşındayım. ablam da 7. okula yeni başlamış ablam, okuma yazma öğrenme aşaması... onunla beraber ben de öğreniyorum yavaş yavaş... kasım ayının başı. her akşam babam ablamı okuldan alıp eve gelirdi. o gün işi çıkmıştı... anneme iş yerinden telefon edip ablamı alamayacağını, onun almasını söylemişti. annem de mecburen beni komşuya bırakıp ablamı okuldan almaya gitmişti. hiç unutmuyorum o gün yağan yağmuru... bardaktan boşalırcasına... bu yüzden sevmem yağmurları... annem gitmişti ama gelmemişti hala... 1 saate yakın bir zamandır bekliyordum ama yoktu... ne olduğunu tahmin bile edemeyecek yaştaydım... derken kapı çaldı

o zamanki komşumuz elmas teyze... iyi kalpliydi allah rahmet eylesin. kapıya baktı 2 tane polis gelmişti. yanlarında ablam. oturduğum yerden kapıda olup bitenleri izliyordum. ne olduğunu anlayamıyordum ama annemin olmayışı beni korkutmuştu bile... derken ablam sırılsıklam bir halde içeri girdi. elmas teyzeye olanları anlattı. anneme araba çarpmış, çarpan araba hemen onu alıp hastaneye zütürmüş ablam da orada kalakalmış... derken olay yerine polisler gelmiş ve ablamı elmas teyzeye getirmişler... annem 1 ayı komada olmak üzere 5 ay hastanede yattı. geri döndüğünde çok da sevinmemiştim. çünkü dedim ya olanları anlayacak yaşta değildim bile...

o geçen süre içerisinde dayımlarda kalmıştık. dayım yeni evliydi ve bir tek o istemişti bizi. eşiyle beraber çalıştıkları için ananem de bize bakmak için dayımda kalıyordu. bizim yüzümüzden sürekli kavga ettiklerini bilirim yengemle... çok sıkıntılı günlerdi ama geçti gitti. annem ölmemişti. eskisi gibi olması için zaman lazımdı ve şu an sağlığı yerinde çok şükür... ama kasım ayının ilk kazığıydı bu bana. zihnimde yer eden ilk acı hatırası...

reserve allah kurtarsın gardaş

bu olaydan 4 sene sonra. 9 yaşındaydım. okula çoktan başlamıştım 3.sınıftaydım. annem hastaneden çoktan çıkmış olağan hayatımıza geri dönmüştük. çok sevdiğim ilk öğretmenim. sevil ögretmen... annem kadar yakındı bana. bir kasım günü okulumuza müfettiş gelecekti. o gün ögretmenim o kadar heyecanlıydı ki... biz de ister istemez strese girmiştik. öğretmenimiz o kadar çok yanıstmıştı ki... o gün koşuştururken tenefüslerde bi hayli terlemiştim. öğretmenim geldi yanıma, çantasından tarak çıkartıp saçlarımı taradı... "canımıniçi terleme bu kadar, hasta olursan üzülürüm... "

o üzülmesin diye koşmamıştım hiç. hiç terlememiştim. son tenefüse kadar...

son tenefüs dışarıdaydım. öylece duruyordum. kantinden bir şeyler almak istemiştim ama alamamıştım. çok kalabalıktı. dışarı çıkıp hava almak istemiştim, öğretmenimi gördüm. yanında müfettiş ve okul müdürüyle bir şeyler konuşuyorlardı. ilgilenmedim fazla... güzeldi öğretmenim. seviyordu beni biliyordum, hepimizi seviyordu. ilgilenmeme rağmen onları görünce öğretmenimle beraber sınıfa gireriz diye bekledim okulun kapısının önünde. derken o an bilemediğim bir ses, bir patlama... irkildim olduğum yerde... ve aynı sesten bir tane daha... aynı anda öğretmenim, çok sevdiğim öğretmenim yere yığıldı gözlerimin önünde... anlayamadım ne olduğunu... koşmaya başladım

o gün ona söz vermiştim koşmayacağıma dair. o halini görünce çıkmıştı aklımdan bu... deli gibi koştum yanına gittim... müdür tuttu hemen beni, o da şaşkındı. müfettiş koşarak içeri girdi... öğrencilerin bazıları camda bazıları kapıdan dışarı çıkmaya başlamıştı bile... ben, her şeyi gören ben... öğretmenime en yakın olan ben... kanlar içinde yerde yattığına ağlayan yine ben... kalmıştım öyle. müdür kucağına alıp okulun içine zütürdü beni. derken yine polisler... yine ambulans... yine kötü haber. öğretmenim ölmüştü.

RESERVED. NOLDU LAN ÖĞRETMENE KiM KURŞUN gibTI

bana son bakışını hatırladıkça o gün az ağlamışım gibi gözlerim dolar. şu an olduğu gibi. "canımıniçi terleme bu kadar, hasta olursan üzülürüm"... çok üzdünüz beni sevil öğretmenim. siz üzülmeyin diye hasta olmamaya yemin eden beni, çok üzdünüz siz... yine kasıma yormadım. müfettişti sorumlu. asıl hedef oydu ama şaşmıştı... bunları sonradan öğrendiğimde günahsız insanların da ölebileceğini anlamıştım.

kasım yine üzmüştü beni.

yeni bir öğretmen geldi 1 hafta içinde okula. zaten ben o 1 hafta gitmedim... sonraki zamanlarda da zorla gittim. o zamana kadar okumayı en hızlı öğrenen öğrenciydim. çarpım tablosunu en hızlı ezberleyen de... o günden sonra kaldı orada bütün bildiklerim. matematikte 4 işlemden ileriye gidemedim... sevdiremedi başka hiç bir öğretmen bana dersi... okumayı da... sırf mecburiyetten okudum, tıpkı o günden sonra okula gidişim gibi, eğitimle ilgili her şey o günden sonra zorakiydi...

devam ettim bir şekilde. orta sona geldiğimde artık bir şeyler değişmişti. 9 yaşımdaki halime göre daha anlayışlıydım, daha cesur, daha olgun. ağlamamaya başlamıştım mesela... bir şeyleri zamanla öğreniyor insan, bilirsiniz. işte ben de o zamanı bu şekilde geçiriyordum. orta sona başladığım o yılın kasım ayında babanem vefat edene kadar...

kasıma yormadığım için hiç bir olayı yine sıradan bir başlangıçtı kasım başlangıcı. havanın soguduguna üzülen, ilk yazılılarımızın gelişine üzülen bizdik. kasımın 7sine kadar bu kadar sıradan şeylere üzülürken yine ölüm çalmıştı kapıyı. okul bitmiş eve gelmiştim. kapıyı çaldım ama kimse açmadı. annem komşudadır ablam arkadaşlarıyladır diye umursamadım. dışarı çıktım ve oynadım arkadaslarımla. babam geldi ve beni çağırdı yanına. üzgündü, sinirliydi hatta.

eve gidelim üstünü değiştir babanene gidiyoruz dedi.

annemler nerde demek istedim, bakışlarıyla susturdu. eve gidip üzerimi değiştirdim. arabaya binip babanemin evine doğru yol aldık... yol boyunca hiç konuşmadan...

evin önüne geldiğimizde hava hafiften kararmaya başlamıştı. bir kalabalık vardı ama anlayamamıştım ne olduğunu. babam arabayı park ederken annem ve ablamı gördüm. oturmuş ağlıyorlardı. yavaş yavaş bir şeyler oturmaya başlamıştı kafamda ama babanemin vefat edeceğini düşünmemiştim hala... arabadan indik. annemin yanına gittim, bana sarılıp daha fazla ağlamaya devam etti. babam içeri girdi hızlı bir şekilde. sinirliydi hala. ablama baktım. elimi tuttu.

noluyo dedim...

annem: babanen... kaybettik.

arada sallama var gibi ama değerlenir buralar.. reserved..

sadece durdum. yine yağmur yağmaya başlamıştı. annem haberi verdikten sonra oldugu yere oturup ağlamaya kaldıgı yerden devam etti. ablam da... diğer herkes de... ağlamadım o gün. içeri girdim. babam yoktu. babanemin yatak odasının kapısında amcam dizlerinin üstüne çökmüş, düşünüyordu... ne düşündüğünü bilmiyordum.

amca? dedim

ayağa kalktı bana bakarak. "amcam... başımız sağolsun" deyip sarıldı.

görmek istiyorum dedim. kapıyı açtı benimle beraber girdi içeri. yatıyordu babanem, melek gibi... küçükken yaptıkları bir bir geldi aklıma. ekmek kızartırdı sobada. bayramlarda ilk ona giderdik mesela, kapıda beklerdi bizi. buz gibi havalardaydı benim çocuklugumda bayramlar... hemen ısıtırdı bizi. sarılırdı ablamla bana saatlerce kalırdı öyle... elini tutup düşündüm ama yine ağlamadım.

derken babam girdi içeri...

anlat panpa

onun içeri girdiğini amcama attığı yumruktan sonra anladım gerçi. o kadar dalmıştım ki babanemin hatıralarına... fark edememiştim o sese kadar içeri birisinin girdiğini... yumruk sesiyle irkildim... amcam yere düşmüştü. babam bagırıyordu,

"katil herif annemi öldürdün bu mu lan evlatlığın senin pekekent katil! çık dışarı... "

ne oldugunu anlayamadan kalktım yerimden. babamı tutmaya çalıştım, tuttum da... gözlerinden yaşlar süzüldüğünü gördüğümde yıkıldım. bir insan, bir erkek çocuk babasının ağladığını görürse yıkılır binler. yıkıldım ben de... sarıldı babam ve hüngür hüngür ağlamaya basladı. ben babamı sakinleştirmeye çalışıyordum. o halde... derken çöktü yere, tutamadım çöktü... sadece ağladı... sesleri duyanlar odaya koşmuştu ama o halimizi görünce ağlamalar katlandı, artık herkes daha fazla ağlıyordu...

daha sonra öğrendim babanemin neden öldüğünü... kanser. babamın amcama saldırmasının sebebi de amcamın her şeyden haberi olduğunu düşünmesi... haberi vardı amcamın, ama onlara söylememişti... babanem öldükten sonra kalacak miras için, ölmesine göz yummuştu. babam bu yüzden amcama saldırmıştı. bu olaya inanmadıgım gibi amcamı suçlamaktan ailecek hiç vazgeçmedik. gözümüzde o para için annesinin ölümüne göz yuman şerefsizin tekiydi... babam öyle yansıtmıştı bize...

yani, yine bir kasım günü hem amcamı hem babanemi kaybetmiştim. ikisi de tekti, ikisi de artık yoktu...

ortaokul bitip lise yılları başladığında artık dertlerin şekli değişmişti. etraftaki kızlar ilgi alanıma girmeye başlamıştı. daha liseye başladıgım ilk gün bir tane kızla konuşmaya başlamıştık. selin. güzeldi gözleri selinin, aşkın ne demek olduğunu bilmeyecek yaştaydım kabul ama, gözleri güzeldi selinin... gördüğüm en güzel şeylerdi belki de...

bir süre onunla konuşmaya devam ettik ama sevgili gibi değil. arkadaş gibi de değil. aynı sınıftaydık, yan yana oturuyorduk bir sırada... yavaş yavaş gruplaşmalar başlamıştı sınıfta ama ne selin ne ben herhangi bir gruba dahil olamamıştık. bu bizi sıkmıyordu ama diğerlerini bir hayli sıkıyor olacaktı ki sataşmalar başlamıştı... derken bir gün sınıfın binlerinden birisi gelip bana selinle çıkıp çıkmadıgımı sordu. ne diyeceğimi bilemedim. cevap da vermedim. sanane deyip geçiştirdim. olay burada bitmez tarzı laflar söyledi ama umursamadım.

o akşam seline bu soruyu sordum...