kendimi anlatıyorum hepsi doğrudur

akşam saatleriydi artık eve dönecekti. benim arkadaşımla buluşmama mani olduğu için üzüldüğünü söyledi. (ben tabi arada arkadaşı arayıp buluşamayacağımızı söyledim. kolpadan yani) ben bunun önemli olmadığını pgibolojik destek için bundan sonra konuşabileceğimizi söyledim. birbirimizin telefonunu aldık sonra onunla şehir merkezinde ayrıldık. birbirimize sarılınca dünya bambaşka bir yere dönüştü benim için. kendimi sevinçten kaybetmek üzereydim.

kaldığım otele dönerken acayip mutluydum. artık hayattaki tek amacım olan ebruma kavuşuyor gibiydim. bunu devamı gelecekti şüphesiz. ama burada önemli olan onun o çocuktan kopma durumuydu. kafasından silinmesi için ebrumla çok fazla iletişime geçmeliydik. artık yeni bir yüze sarılması için beni sürekli görmesi gerekiyordu. bu en azından onun beni sevebilme ihtimalini artırırdı. böyle bir plan kurmuştum kafamda.

ama bu dıbına koyduğumunun dünyasında bazı planlar hiç gerçeğe dönüşmezdi. kader denen illet bizi kanser edecek sonuçlara gebeydi. daha önce de söylemiştim zaten, olmadı. kopamadı o çocuktan. neredeyse bir ay boyunca her gün saatlerce vakit geçirmiştik. benim okul başladığı zaman her gün facebookta mesajlaştık durduk. ben ona kendimi en iyi biçimde anlattım o da bana sakladığı şeyleri döküverdi durdu. ama aramızdaki ilişki hiçbir zaman arkadaşlıktan öteye gidemedi.

vay amk adam dertli

üninin dördüncü sınıfında sürekli olarak onunla içli dışlı olmam da kar etmedi. bana hep arkadaş gözüyle baktı. beni bir nevi pgiboloğuymuşum gibi gördü herhalde. o çocuktan uzak durması gerektiğini söyleye söyleye dilimde tüy bitti ama o nedense bir türlü vazgeçmedi ondan. artık nasıl bir şeytan tüyü varsa nasıl bir aşksa ben anlamadım gitti panpalar.

@1110 panpam dertliyim yüzüm bu kız konusunda hiç gülmedi.

edit: nickin güzelmiş panpacım.

şimdi ben tabi onu anlamadım diyorum ama ben de bizzat onun durumundayım aslında. ben de ebruyu hiçbir zaman tam manasıyla unutamadım. demekki o kadar aşık olduğunuz biri hayatınıza giriyor ki onu silip atmak imkansızlaşıyor. kendinizi içkiye veriyorsunuz uykuya veriyorsunuz kitaplara veriyorsunuz başka kadınlara veriyorsunuz ama geçmiyor. balık kalbiniz o oltanın çengeline takılıyor ve yemleniyorsunuz. kendinizi kurtarmak da mümkün olmuyor.

dördüncü sınıf da ebruyla geçti diyebilirim ama hiçbir gelişme olmadı. yaptığım planlar tutmadı. dönem dönem ebrunun yanına gittim beraber içtik konuştuk yürüdük gezdik tozduk ama arkadaş gibi iki dost gibi. hiçbir zaman iki sevgili gibi değil. birbirimizi çok iyi tanıdığımız ve benzer hayat görüşüne sahip olduğumuz için aramızda hiçbir sorun yoktu. ama o çocuk onun kalbinden çıkmadıkça aramızda sevgililik ndıbına hiçbir şey olamayacaktı.

Reserve yoruldum

ona bağırdığım zamanlara geldi sıra. o çocuk başka birileriyle çıkıyordu herhalde üni 4 ün son zamanlarıydı. gittim yine yanına onu içki içerken gördüm bir barda. neden kendine eziyet ettiğini sordum. biraz çakırkeyifti 'seviyorum' dedi. hala o çocuğa aşık olduğunu anlatıyordu bana. benim tabi tepem attı. zaten hiçbir başarı sağlayamamıştım üstüne bir de bana hala o çocuktan bahsediyordu. ona bağırmaya başladım. 'neden o çocuk' diye sordum. ne vardı onda? bana cevap veremedi. ama gözleri yine çok şey anlatıyordu benim gözlerim de ona birşeyler fısıldamış olacak ki 'beni seviyor musun' diye sordu.

fazla açık etmiştim duygularımı en sonunda anlamıştı sevdiğimi. o anda ona cevap veremedim ama ifşa olmuştum. işte azap dolu günler de o geceden sonra başlamıştı. günlerce onunla konuşamadım. facebook umu açmaya korkuyordum sanki ondan bir mesaj gelmiştir diye. uyku tutmuyordu beni o günlerde. nedense kendimi yine içkiye vermiştim. ailem yoktu zaten yani varlardı ama yoktular benim için. sıkıntılarımı kimseyle paylaşamadım işte yalnızlığın da en kötü tarafı bu.

dördüncü sınıfın sonunda derslerin bazılarını veremedim o dönem ailemle de sözlü kavgalar ediyordum. artık onlarla yapamayacağımı da iyice görmüş oldum. nedense dersleri çok fazla önemsiyorlardı. benim asıl ızdırap çektiğim neler vardı onlar derslerime takmışlardı. yani şimdi onlara kızmam doğru değildi ne de olsa benim geleceğimi düşünüyorlardı ama ben o dönem fevri hareket ediyordum. saman alevi gibi kızıyor bağırıyor çağırıyordum aileme. benim gibi uysal biri de böyle sinirli birine dönüşmüştü.

iki üç ay sonra görüştüm ebruyla. hem de yüz yüze. herşeyi bir çırpıda anlattım. o duraktaki günü de onu takip ettiğim zamanları da arkasından ağladığım geceleri de. herşeyi en ayrıntısına kadar anlattım. neden bilmiyorum birden aklıma öyle esti. herhalde mantığım yenilgiyi kabullenmişti belki duygular birşeyleri geri çevirebilirdi. şimdi düşününce böyle bir çözümleme yapabiliyorum herşeyi anlatma hareketimle ilgili.

anlatırken bu sefer benim gözüm dolmuştu. ağladım karşısında bir çocuk gibi. artık gurur onur kalmamıştı bende. kendimi o kadar küçük düşürmüştüm ki zaten o dakikadan sonra ebrunun bana döneceği varsa da dönmezdi. ayrıca plancı içten pazarlıklı biri gibi görecekti beni. zaten ben planlarımın kimse tarafında bilinmesini istemezdim kıl olurdum böyle bir durum ortaya çıkınca. ama işte insan bir salaklık yapıyor. çaresiz kalınca insan her tülü taku yiyor.

http://www.youtube.com/watch?v=dLFNAGT-cbQ

anlattıklarıma cevap veremedi tabi sevdiğim. yani o kadar yufka yürekli biri ki seni sevmiyorum arkadaş kalalım türünden saçma cevaplar vermek istemedi. beni küçük düşürmemek için cevap dahi vermedi. zaten ben kendimi uçurumdan aşağı atmıştım bir nevi. neyse olanlar oldu ve ben artık ebruyla görüşmemeye karar verdim. onun yüzüne bakamıyordum zaten. bir plansız hareket bir duygulara izin verme beni onu görmekten mahrum hale getirmeyi başarmıştı.

daha fazla yazmak istemiyorum gençler. üzüldüm kendime bunları hatırladıkça. içim burkuldu gözümden yaş geldi. siz yaşamayın böyle şeyler. böyle çaresizliklerle hiç karşılaşmayın. aşkınız karşılıksız kalmasın. mutlu olun. hep mutlu.

okuyanlar başlık altına muhakkak yorum yazsın iyi geceler.

biraz geç oldu ama iyi geceler panpam. sen ona o kadar değer verirken sana bir cevap vermemiş olması benim de içimi burktu. bazen sevgi, sadakat aşkın üzerinde olmalı ama olmuyor olamıyor işte. neyse.

Hesaba sırf yorum atmak için girdim. Yaşadığın hayat benimkine çok benzer. Aile olarak mesela. Ayrı bizimkiler. Dayak yerdim falan. Kavgalarını izlerdim. Bıçağı dayardım boğazıma küçük yaşlarımda gözlerimde yaşlarla. Sonrasında 4 senelik fen lisesi yatılı hayatım. Tam anlamıyla bir evrim. En güzel anılar hikayeler. Kızlar. Dindarlık olayları falan sorgulamalar hepsi tanıdık şeyler. Ama benim hikayem burda bitti. Üniversite 3 olmam lazım gerekirken halaa 1 im. Tıp okuyorum. Beni hayata bağlayan bi ebru yok. Tek çarem zaman makinasına binip eski günlere gitmek gibi. Kendim gibi adamlar görünce mutlu oluyorum. Ama bu bencillik mi bilemedim. Hani sizin de mutsuzlugunuzdan mutlu olmak gibi bişey mi acaba. Sanmıyorum ama bu da bi bakış açısı sonuçta. Seviyorum yatılıları. Üst dönemin erkekleri alt dönemin kızlarını giber!. Haydi iyi geceler ellerine sağlık