kendimi anlatıyorum hepsi doğrudur

ben kendimi ufaktan anlattım o da bana kendini açtı. herhalde üç saate yakın konuşmuşuzdur. televizyonu izlediğimiz yoktu. çok konuşkan biriydi ben de açıldığım insanlara kendimin derinliklerini anlatmaktan keyif alırdım. ortak paydamız çoktu onunla. zeynep de yalnızlıktan dem vuruyordu sürekli. erkeklerden de oldukça uzak bir yaşam geçirdiğini söyledi. konuyu cinselliğe getirmeye çalışır gibi havası vardı. sezmiştim bunu. benim de ona değişik bir gözle baktığımı hissediyordu herhalde.

şunu söyleyeyim: benim onun bacaklarına ayağa kalktığında kalçalarına baktığımı biliyordu. bunu görüyordu. bendeki açlığı seziyordu. bundan faydalanmak beni ağına düşürmek istiyordu. ben tabii büyülenmiş vaziyette olduğum için bana yaklaşan bu tehlikeyi görmüyordum. ileride anlatacağım tehlikeyi. neyse o akşam halam gelene kadar aramızdaki muhabbet koyulaştı. halam geldikten sonra o mutfaktayken bana işyerinin adresini verdi. kendisine yalnız hissettiğim zamanlarda uğramamı söyledi. ben de kabul ettim. herhalde yeni bir arkadaş kazandığımı belki leyla hocayla yaşayamadığım yaşı büyük kadın ilişkimi zeyneple tatmayı istiyordum. belki de bunlar bana abazalığımın vermiş olduğu bir mecburiyetti. bilmiyorum insan bazı şeyleri neden yaptığını kestiremiyor.

bu gecelik bitsin panpalar gün içinde devam edeceğim okuyanlar başlık altına yorum yazsın. iyi sabahlar.

rezerved nerdesin sen birader

ulan yarım bırakaydın çok söverdim reserved

rezerved, bakalım noolcak

o olaydan bir hafta sonra üni çıkışı zeynepin işyerine gittim. onun bir sekreter ya da ona benzer bir mesleği olduğunu düşünüyordum. işin ilginç tarafı onunla o akşam o kadar konuştuk ama nedense konu onun ne iş yaptığına gelmemişti. bir tekstil atölyesine gelmiştim. zeynepi nasıl bulacağımı düşünüyordum. acaba onun yanına gitmekle hata mı yapıyordum? çünkü insan hisseder bazı şeylerin dönüşü olurdu ama bazı şeylerin kesinlikle olmazdı. kendinizi kaptırırsınız ve o yolda ölümüne gidersiniz.

ben de aynen böyle hissediyordum işyerine girerken. kapıdan girdikten sonra mavi iş önlüklü bir adam ne için geldiğimi sordu. ben de zeynepi soyadıyla beraber sordum. zeynep hanım buranın sahibi dedi adam. ben şaşırdım tabii. kadın bayağı bayağı işkadınıymış. aklım karışık vaziyette adamın tarif ettiği odaya gitmek için asansöre bindim. oda kapısında ismi yazıyordu. önce içeriden ses gelip gelmediğini kontrol için kulağımı kapıya yaklaştırdım. çıt yoktu içeriden. tüm cesaretimi toplayıp kapıyı tıklattım.

içeriden girin diye zeynepin sesi geldi. beni görünce sevinmişe benziyordu. o klagib sırıtmasıyla beni buyur etti. sarıldık birbirimize. tamamen spontane gelişmişti bu sarılma. sonra konuşmaya başladık. onun buranın sahibi olduğunu söyledim. merakım o akşam bu konuyu açmama nedeniydi. bununla ilgili konuşmak istemedi. neyse öğrendin artık dedi geçiştirdi bahsi. ben de üzerine gitmedim. ama alçakgönüllü olduğunu göstermek istemişti galiba. şimdi düşündüğümde ise beni kendine bağlama çalışması olduğunu düşünüyorum bu hareketin.

bana çok şekerli bir kahve söyledi. o akşam öğrenmişti bunu. kendine de çay söylemişti. beraber içtik. yine muhabbete daldık. laf açma konusunda çok ustaydı. benim gibi sözler ağzından kerpetenle çıkan birinin bile konuşabileceği şeyler bulabiliyordu. beni çok iyi gözlemlemişti sanırım. bunda benim kendimi iyice anlatmamın da payı var tabii. neyse geçelim bunları akşam ne yapıyorsun diye sordu. ben sadece ziyaret için geldiğimi söyledim. aslında içimden onunla bir yerlere gitmek geliyordu. bunu saklamayacağım sizlerden.

suratı asılır gibi oldu olur mu bugün seni bir yere bırakmam dedi. içimden zıplamak hoplamak geldi bu cümleler ağzında döküldüğünde. çok samimi geliyordu bu sözler kulağıma. dindar olanlar bilir şeytan sözleri yaldızlı olarak gösterir diye bir ayet vardı galiba. işte ben de o anda o vaziyetteydim sanırım. neyse çıktık arabasıyla taksime gittik. atölyeden çıkmadan önce benimle beraber işçilerine iyi akşamlar demeyi ihmal etmedi. bunu her zaman yapıp yapmadığını bilmiyorum. benim gözümü boyamak için yaptığını düşünüyorum.

herhalde onun iç yüzünü bilen işçiler yine birini kafeslemiş demişlerdir beni onun yanında görünce. yol tıkalıydı özellikle o pertevniyal lisesi taraflarında epey bekledik. yanında oturmak çok hoşuma gitmişti. müzik de açmıştı bana. fransızca şarkılardan oluşan bir albüm dönüyordu. çok nezih biri olma rolünü çok iyi oynuyordu. felakete koşar adım ilerlediğimi bilemezdim tabii. insanların zaaflarından faydalanmak ne kadar adice ne kadar kahpece bir hareket dostlar. bu katakullilere gelenler beni anlayacaktır ileride anlatacaklarımı.

ilk önce istiklali turladık. buraya en son bir iki ay önce melikeyle gitmiştik. karışmasın melike köylü kız. babamın zoruyla o akşam turlamıştık. çok hoşuna gitmişti. şimdi de benden 20-25 yaş büyük bir kadınla geziyordum. koluma girmişti hava soğuk falan diyerek. işin nereye gittiğini seziyorsunuzdur. sonra akşam yemeği için bursa iskendere girdik. güzelce karnımızı doyurduktan sonra daha fazla soğukta gezmedik ve arabaya bindik. işte bundan sonrası önemliydi. beni evine çağıracak mıydı? aklımdan türlü türlü senaryolar geçiyordu.

eve çağırsa muhtemelen başta mırın kırın edip sonra kabul edecektim. yol başlarında kendince sürdü arabayı. ev konusunu hiç açmadı. bir bilinmezde gidiyorduk. en sonunda sordu evimi de gör bari dedi. ben ne yapacağımı düşündüm. bu fırsatı tepemeyeceğimi kabullendim. ben abazalığın pençesinde daha milli olamamış bir genç olarak bunu reddedemezdim. tamam dedim ikilemeden. memnun olmuşa benziyordu. bu kadar çabuk yenildiğimi gördüğünden sevinmiştir.

yine fransızca müziklerle bir değişik yola koyulmuştum. kendimi kesinlikle kurbanlık koyun gibi görmüyordum. ayran budalası gibi bana ilk kez bu kadar samimiyet göstermiş birine ağzım açık hayran kalmıştım. işte bunlar hep yalnızlıktandı aslında. kendimi insandan bu kadar soyutlamamın bir sonucuydu bunlar. bu benim hayatımın özetidir aslında gençler. insan yalnız kalınca normal düşünemiyor normal hissedemiyor normal yaşayamıyor. hep abartı hep sınırların uçurumların pençesinde gezer oluyorsunuz karşınıza çıkan ilk fırsatta.

lüks bir sitenin önüne geldik. kapıda güvenlik görevlisine selam verip geçtik. adam da kıs kıs gülmüştür bana yeni keriz geldi demiştir. çok utanıyorum bunları tekrardan gözden geçirince. tam bir salaktım. bir am uğruna kendimi iyice kaybetmiştim. ama ben bunları hakediyordum. hem de sonuna kadar. neyse girdik eve çay yapmayı istedi. ben de geniş evi geziyordum. zaten salon rahat 50 metrekare vardı. bizim aile de az çok zengin sayılır ama bu ev cidden çok lükstü. çeşit çeşit tablolar biblolar ışıl ışıl gepgeniş bir salon beni rüyada hissiyatına sokuyordu.

Rezervasyon efendim

beğendin mi evi dedi birden yanıma sokulmuştu. ben de çok güzel dedim. ama yalnız olunca bu ev bile bomboş kalıyor dedi. cevap vermedim ben. gözlerimin içinde bakıyordu. o anda kapıcılar kralı filmindeki seyitten çok farklı değildim. hani kadın anahtarları almak için seyite sokuluyordu. hatta zeynepin bakışları bile filmde seyite bakan kadınınkiyle aynıydı diyebilirim. ben de ona hayranlıkla bakıyordum. çok güzelsin deyiverdim. insan böyle şapşallık anlarında her türlü saçma sözleri söyleyebiliyor işte.

@763 la oğlum okuyanlar bi ses etsin kendimi burda da yalnız hissetmeyeyim bari.

başladım methiyeler düzmeye. yanyana birbirimize bakarak oturmuştuk. onun çok samimi çok yardımsever çok halden anlayan biri olduğunu söyledim. benim bunları hakedecek biri olmadığımı söyledim. bunları biraz da tensel yakınlaşmalar için söylüyordum. zaten bu eve gelmemizin sebebi neydi ki? o da benim pırlanta gibi kalbim olduğunu asıl benim bunları hakedecek iyi bir insan olduğumu söyledi. hatta hayatına giren erkekler arasında en iyi niyetlisi benmişim. tabi ben harikulade dinliyorum. beni anlayan biri çıktı diyorum. tam bir budalaymışım ya.