kendimi anlatıyorum hepsi doğrudur

kaç yıldır ebru konusunu düşünmediğimi, ebruyu hatırlamadığımı farketmiştim. ama hala seviyor veya hoşlanıyor gibiydim. arada birileri geldi geçti ama ebru hep kalbimdeydi. zaten onu liseye gidince unutmuş olsam o anda ağlamaklı hale gelmezdim diye düşünüyorum. gözümden de bir iki yaş aktı. kendimi zorlamadığım halde.

elindeki birayı bana uzattı. dindar olduğumu tamamen unutmuş gibiydi. sanki içine doğmuştu ya da tesadüftü ben de o gün hiçbir vakit namazını kılmamıştım. içimden kılmak gelmiyordu zaten nisan ayının başından beri. önce yine iki arada bir derede kaldım. sonra içmeye başladım. önce küçük bir yudum aldım. ekşimik bir tadı vardı.

sonra uzun uzun içmeye başladım. kendimi olayın akışına bırakmıştım. tadı çok iyi değildi ama içiyordum işte. insan bazen yapacağını ince eleyip sık dokumamalı aklına nasıl esiyorsa öyle yapmalı. ben de hayatımda nadiren de olsa o anda öyle hareket ettim. bazı günahlardan pişmanlık duyamazsınız ya benimki de budur işte.

sonra kıs kıs gülmeye başladı bizimki. ben niye güldüğünü anladım. 'beni de kendine benzettin bugün' dedim. onu gülerken görmek hoşuma gitmişti. kim bilir kaç ay belki kaç yıl olmuştu beraber gülümsemeyeli? yanına gittim omzuna dokundum. 'üzülme kardeşim dedim elinden birşey gelmiyorsa yapacak birşey yoksa üzülme.' kendini heder ettiğinle kalıyorsun dedim. biliyoruz da konuşuyoruz.

sanki bu geceki anım daha bir hüzünlüydü. ne yaparsınız böyle acıklı insan hayatları gördükçe ya da bizzat yaşadıkça insanın paylaşası geliyor. rakı sofralarında ya da internet sitelerinde ya da oyun parkında ya da genelevlerde. böyle hayatlar yaşamak üzücü böyle anılar biriktirmek ızdırap dolu ama bundan da elem veren şey bunları paylaşacak insanın olmayışı olamayışı.

yanımda yöremde insan var ama bunları anlatacak arkadaşım yok anlıyorsunuzdur beni. sanki çevrem ceset dolu tabii benim görüşüme göre. sanki kan bağını taşıdığım insanlar yoklar. ya da ben onların içindeki cevhere ulaşamıyorum erişemiyorum. belki erişmek istemiyorum. buna üşeniyorum. ama sebep ne olursa olsun tek gerçek yalnızlığın içinde debeleniyor olmam.

okuyan ve kederlenen pannpalarım sizleri üzdüysem affedin beni. okuyan var mı bir de ona göre bakacağım bu gecelik.

neyse bu gecelik bu kadar olsun. yorumlarınızı yazın lütfen başlık altına.

dıbına koyim şu platformdaki çoğu adamın ortak derdi yalnızlık lan nedense. gibecem böyle olayı üzülüyom lan valla billa. yakında ben de bi başlık açacam dökecem içimi rahatlarım belki, giberim

Bende bir başlık açacam dökücem içimi amk. Benim hayatım çoğunuzdan kötü geçti.

Böylelerini okudukça içim rahatlıyor yaptıklarımı unutuyorum

reserved

takibe devam panpa

reserved

bende liseyi yatılı okudum ama içime kapanık değildim. ilkokuldan gelen fırlamalık lisede üst düzey popülerite kazanmama neden oldu. Sende bilirsin istedigin kızla çıkarsın istediginle taşşak geçersin, yurtta sigarasına batak oynamalar kolasına futbol maçları vs. Hayatımda özlediğim tek şey o yatılı dönemim her anı dolu dolu geçti. Ama sen kendini çok yıpratmışsın. Şuan da bile hala bu haldeysen verebileceğim tek tavsiye şu " Koyim dıbına " diyip geçmen. inan ekstra yüzsüzlük ekstra özgüven kazanırsın. Ve inan hem ailenle hem arkadaşlarına olan ilişkilerin daha iyi olur. Kasıntı yapma aklına ilk geleni söyle ve açık sözlü ol herzaman kazandırır.

panpa en başından beri okuyorum. özet geç bin diycektim iyi ki dememişim aynen devam.

resrved

adam her telden anlatıyo amk severek takip ediyoruz

Panpa biliyosun en başından beri takip ediyorum ve hayatında yaptığın en çılgınca iki şeyi söylüyorum sana şimdilik. Birincisi adamin arkasina boşalman, ikinciside inci sözlüğe üye olman amk

Rezerve

ikinci sayfadayım bana çok benziyosun pm at dertleşiriz vaktin olursa.

şimdi size biraz da şu anki halimden bahsetmek istiyorum. sonra tekrar lise sona ve üniye dönerim. dediğim gibi bir iki arkadaşım dışında özelimi paylaştığım insan yok çevremde. bir sene kadar önce ailemden ayrı eve taşındığım için onlarla da haftada ayda bir görüşüyorum. onlar anadolu yakasındalar ben de avrupa yakasında oturuyorum şu anda. sosyal çevrem yok yani anlayacağınız.

mesleğim diş hekimliği. üniyi bitirdikten sonra babamın torpiliyle özel hastanede çalışmaya başladım. şimdi bunu saklamak istemiyorum sizden. torpili oldum olası sevmem ama babam böyle bir işe kalkıştı ben de sevmememe rağmen karşı çıkmadım. çıkamadım desem daha doğru olur herhalde. ben çoğu konuda ailemin karşısında duramamış bir adamım zaten. ki böyle pısırık birine adam denirse.