0
Çok garip hissediyorum, neden böyle hissediyorum bilmiyorum.Ne acı,ne sevgi,ne öfke,ne bıkkınlık, koşabildiğim kadar koşup bulunduğum yerde sızmak istiyorum, hiç birşey hissetmiyorum sanki bu hayattaki tüm duyguları hissetmişimde hiçbiri beni tatmin etmemiş gibi. Değiştiğimi zaten farketmeye başlamıştım,ruh halim sürekli değişiyor, bazen mutlu, bazen depresif, bazen öfke dolu.Şuan hiçbirşey bilmiyorum;kimim ben, amacım ne,neleri seviyorum, nelerden nefret ediyorum, kimin yanımda olmasını istiyorum, kimlerden uzak kalmak istiyorum.
Çocukluğum hatırladığım kadarıyla güzel geçti, yaptığım garip ve eğlenceli şeyler, arabaları çok severmişim galiba, yani bana anlatılan o,yıllar boyu çekik gözlerim yüzümden aldığım aşşağılamalar, aslında bu hem iyi hem kötü hissettirdi. Bazılarının iğrendiği, bazılarının hoş bulduğu, bazılarının normal bir insanmışım gibi hissettirmesi,ama farklılık yarattığım birşey vardı, diğerleri gibi olmadığımı bilmek çok güzel hissettiriyordu,bu şeyler hala devam ediyor. Dostlarım oldu, hepsi çok iyidir ama hiçbirisini ne zihinsel açıdan, nede duygusal açıdan kendime yakın hissetmedim. Hissettiğim garip şeyleri, güzel şeyleri bütünüyle içime attım ve bu hep böyle devam etti. Neler hissettiğimi açılmaya çalıştığımda salak muamelesi görüyor(d)um,ve önemsenmiyordum
Geçen yıldan bu yana çok değiştim, okulda iken koca yıl olmadığım biri gibi davrandım. Resmen insanı normal hissettiren her tür duygudan ve düşünceden uzak, herşeyle taşşak geçiyordum, yaptığım hiçbirşeyi düşünmüyordum, aklıma ne eserse onu yapıyordum, sıkılma hissinden uzakduruyor, eğlenceli geçiyordu herşey;şey, galiba.
Sonra yaz geldi.Bir kursa yazılmıştım,ona gidip geliyordum, derken orada daha önce hiç yaşamadığımı düşündüğüm birşeyi hissetmiştim. Aşık olmuştum.Bir ay gel git platonik bir şekilde sevdim, daha öncede birkaç kez sevdim ama şundan eminimki bu seferki çok farklıydı. Daha önce aşık olduklarım sadece birkaç et ve kemik bütünüydü,bir surattı.Ama bu seferki çok daha ötesiydi. Onun yaptığı herşeye aşık oldum, yaptığı şeylere, hissettiği şeylere, düşündüğü şeylere,ve çok tatlı bir yüzü vardı. Altın bir şelale gibi saçları, yeşil bir okyanus gibi gözleri, çiçek bahçeleri gibi kokusu, daha önce hiç duymadığım türde tatlı bir sesi vardı bu benim hayatımı değiştiren bir kişiydi ve galiba hep öyle olucak. Diğerlerinin hissettiği sevgiyle alakası yoktu bunun. Sırf birilerinin görünüşünden hoşlandığı için sevdiğini zannedenlerle çevriliydim,ki aslında herkes böyle değilmi zaten?Ben bunları yaşamaya uzaktım, sevdiğim zaman gerçekten bağlanmıştım, sanki anlamıştımki hayatım boyunca ruhum bu anı bekledi ve hayatımın geri kalanını ona bağlı geçebilirdim, galiba mutluluk duygusunu hissetmek isterdim.Ama ona açıldığımda ise duygularım karşılık bulmadı, hayal gücüm çok ileri kendimce, herşeyi zihnimde gerçekleştirebilir, sırf düşündüklerimle mutlu olabilirdim. Yaşamaktan çok düşünüyordum,ruh halim sürekli değişiyordu. Bazen çok neşeli ve aşırı derecede hiperaktif bazense içime kapanık ve az konuşan biri olurdum.Ama o kızın gerçekliği tüm hayallerimden daha müthişti. Sanki onu insan gibi değilde olağanüstü bir yaratık gibi görüyordum ve hayran olmuştum resmen,ama beni reddetmesi daha hayırlı oldu gibi çünkü yalnızken daha çok kendim gibi oluyordum.Ben kendimi ne iyi nede kötü birisi olarak görüyordum.Ben sadece kendimdim, düşündüklerimle;hissettiklerimle, yaptıklarımla.Sahte değildim olmadığım biri olmayı hiç istemedim zaten insanları insanlıktan uzaklaştıranda bu sahtelik değilmi? Herkes kıyametten, tanrıdan,savaşlardan, ölümden korkarken ben insanların daha yapay varlıklar olmaya sürüklenmesinden korkuyordum. Sahte insanlardan çok korkuyorum çünkü ne yapacakları hiçbir zaman belli olmaz, kesinlikle güvenilmesi boş zaman kayıplarıdır.
Zeki olduğumu hiç düşünmedim, derslere hiç kafam basmıyor, nedenini bilmiyorum ama yabancı dilleri araştırmayı seviyordum,tek iyi olduğum şey buydu.Çalışkanda değildim, kitabı okuyup sınava çalışmayı değil vurup kafayı uyumayı seviyorum.
Duygusalda değilim, kendisini duygusal bulan kişileri gayet yetersiz buluyordum:duygusal açıdan. Birşeyleri hissettiklerini sanıyorlar ama hissetmiyorlar işte, yanılıyorlar.
Kendimi bile tanımıyorumki başkalarını tanımaya vakit ayırayım,kim olduğumu aradım durdum ama kimliğimi bulamadım. Hala arayıştayım;arıyorum benliğimi kayıp evrenlerde. insanların beni benden daha iyi tanımalarını zannetmesinden nefret ediyorum.Önyargılarına yenik düşüp başkalarını kafalarında belkide hiç olmadığı gibi biri canlandırıyorlar. insanların olduğunu göründüğü kişi olarak değil, gerçekte kim olduğunu sevmek lazım bence, birisi size hiçkimseye göstermediği yüzünü gösterirse ona sırt çevirmeyin, değer verin çünkü oda sizin kim olduğunuza değer veriyordur.
Her türlü düşünceye ve görüşe saygı duyarım çünkü herkes farklı şeyleri benimsemekte özgür bence, başkalarının zihninin içindekilere müdahale edemezsiniz sonuçta.Özgür düşünceliyim ama asla ateist olmam, tanrının var olduğu hakkında kendimde haklı bulduğum noktalar var ama dindar falanda değilim arada bi cumaya giden, ramazan ayında bir aylık müslüman olanlardanım diyebilirim.
Başka insanların hertürlü düşüncelerini bilmemiz imkansız ama ben az çok fikir sahibi oldum galiba bu konuda, genelde bir topluluk insanı tanıdığınız zaman kafanızda gruplara ayırıyorsunuz ve bu gruplar hakkında bilgi edinmek istiyorsunuz bazense bağ kuruyorsunuz.Ki ben kendimi hiçbir grubun arasına sokamadım, arkadaşlarım beni yeterince tanıyormu bilmiyorum ama çoğunun beni garipsediğinden eminim, çünkü biliyorumki düşünce yapılarımız çok farklı. Akranlarım pc oynamayı, kızlara takılmayı, gününü gün etmeyi falan sever ama ben bulduğum en ıssız yerde sessiz sedasız düşüncelerimle baş başa kalmayı, olup biteni izlemeyi seviyorum. Aksiyonun içine girdiğiniz zaman başınızı tekrar kaldırdığınız zaman ne halt yediğinizi bilmiyorsunuz.
Galiba anlatmaya çalıştığım şeyi sırf lafı uzatmak için dağıttım,dur biraz toparlamaya çalışayım.
Düşündüklerimi dostlarıma anlattığımda acımı paylaşmaya değil, neşelendirmeye çalışıyorlar. Beni tanımaya çalışmıyorlar beni "birisi" haline getirmeye çalışıyorlar hislerimi açık açık söylemeye korkar oldum bu yüzden, herhalde bundandırki düşündüklerimi bu anonim ortamda paylaşıyorum.
Ruhsal olarak kim olduğumu anlamıyorum hissettiklerim bir heyecan vermiyor bana artık, düşünmekte sıkıcı gelmeye başladı.Ne yapacağımı bilmiyorum sosyalleşmeyi denemelimiyim acaba? sanmıyorum.Başkalarıyla iletişime geçtiğimde, geçtiğime pişman oluyorum ve az konuşup bulunduğum yerden uzaklaşmaya çalışıyorum en iyisi yalnızlık gibi geliyor bana, aniden başkalarını önemsemediğimi farkediyorum ama istemiyorum bunu, değer vermek istiyorum, birşeylere hazır hissediyorum kendimi.
Kendimi açıklamaya çalıştım ama saçmaladım konuyu saçma sapan yerlere sürükledim galiba, herneyse okuyan varsa teşekkürler iyi günler
Tümünü Göster
