kendimi anlatmak

edebiyat yapma gibmiyim belanı.

kız kaldırmak için yanlış yere geldin panpa yoksa bi sn muallak misin kaçın beyler gibimi kesip önüne attım oyalanıyor kaçın

istiyorum, kimsenin umrunda değil belki ama bir kaç abim/ablam çıkar şu kötü gidişata iyi bir çözüm sunar diye ümit ediyorum.

Öncelikle evet liseliyim 18 yaşındayım, sırf bu yüzden özellikle yazmak istedim. insanlar yaşla eşitlemişler bazı kavramları.
Ben kendimi farklı hissediyorum, doğduğumdan beri olmasa bile kendimi tanımaya başladığımdan beri. 7 yaşında bile koltuğun arkasına saklanır gizli gizli bir şeyler karalardım. Ne bilsin 7 yaşındaki çocuk aşkı meşki hasreti, öyle bir yazardım ki bugün bile daha iyisini yazamam herhalde. kalemimin sağlam olduğunu duyarım hep insanlardan, kendimi anlatmamıştım hiç daha önce hep başka hayatlara tercüman olmuştum, gerçek gibi hayaller, yaşanmamış gerçekler...

mevlana falan oku, emin ol terapiden öte gelmeyecek yaşamayı seveceksin tekrar. ciddiyim

kendi yazıyor da yalan söylediği yerler de var. inancınla ilgili yalan söyleme çocuk : )

nereden bakıyorsun bunlara çabuk söyle liseli.

Bana huzur veren şeyler de yok artık mesela. Etrafımda değer verdiğim her şeyin anldıbını yitirdiğine şahit oluyorum her gün, deniz delisiydim bundan 2 yıl önceye kadar. Babamla birlikte gömdüm onu da toprağa, şimdi adımımı attığım her sahil hüzün vuruyor kıyılarına. Kinci biri değilimdir hiç, herkes için bir parça merhamet var içimde en nefretle baktığım insanda bile, düşsün ister ama düşünce de ilk ben koşarım öyle işte. Bu gün benim yaşımın önemi yok, bu gün benim içim bir yaşına daha girdi, insan her gün doğum günü olsun istemiyor bazen. Ne yaptım diye düşünüyorum yok hiç bir şey, yaşadığım süre boyunca kendimi suçladım alakalı alakasız her şey için.

Bir ölüm haberi açıp ağlıyorum saatlerce, terapi gibi. Kehanetlere bakıyorum 6 bin bilmem kaç yılında dünyanın sonu gelecekmiş öyle korkuyorum ki sanki ölmeyeceğim o zamana kadar. "Suya anlat derdini su alır zütürür" demişti bir gün biri, deneyeyim dediğim gün sular kesildi. işte böyle de cenabetim. Ne zamandan beri böylesin deseler cevap veremem, hayatımı değiştiren bir kitap da yok ya da bir film. Tek becerebildiğim saçma sapan şeyleri yanlışlıkla ezberlemek.

Konuşmayı biliyorum, duymayı biliyorum sesleniyorum ama duymuyorlar. Saatlerce yürüyorum insanlara bakıyorum gözlerim çok da iyi görmez o kadar telaşlılar ki, bir otobüs kaçırmamak için üst üste gitmeye razı oluyorlar. Ben öyle değilim, ben randevuma erken hayata geç kalmayı seviyorum. Vitrinlere bakmıyorum yürürken, denizin sesini bastırmayacak kadar hafif çalıyor müzik kulaklığımda. Binlerce hayal kuruyorum her adımımda gördüğüm her insandan bir şeyler alıyorum kendime. Hayat olması gerektiği gibi değil. Hayat adil değil, hayat ne ki?

Ben bu gün de 18 yaşındayım, yarın da, bir süre daha da böyle ama aynaya yansıması gerekenin buruş buruş bir yüz olduğuna inanıyorum. Defalarca ruhumun cenazesini düzenlemişim, ağıtlar yakmışım sanki öyle karanlık içim. Hiç sigara içmedim ama biliyorum ki baksalar zifiridir akciğerlerim, bilmiyorum oksijen değil de ne içime çektiğim. Asosyal değilim, karanlık biri hiç değilim, ateist değilim, deist değilim, satanist belki müslüman bile değilim (burada gelen hata mesajıyla irkildim) neyim peki?

Ben bu gece de dertliyim, bundan önceki gece de, bundan sonrakilerde de öyle olmaya devam edeceğim ama sorun şu ki derdim yok, annem dövüyor şu oluyor bu oluyor diyemiyorum insanlar anlattıkça utanıyorum hissettiklerimden, ne bu dıbına koduğumun hisleri? Kim öldü diyorum, kim yaktı canımı yok. Milyonlarca insanın acı dayanağıyım sanki, onlar yaşıyorlar ben hissediyorum. Sanki süzeğim içimden geçiyor hepsi bir bir. Öyle bir gülüyorum ki gün aydığı zamanlarda, gece ağlayan insanı tanıyamıyorum. içimdeki boşluğa elimi uzatsam hissedecekmişim gibi. Öyle derin, neyim ekgib? Arkadaşım, dostum, annem, babam? Hepsi var birini toprak aldı ama benimleydi bir zamanlar peki neyin can sıkıntısı bu? Bilmek istiyorum, anlatmak istiyorum içimi dökmek istiyorum, yok! Neyin var diye soracak insanlar bunca şey hissediyorum ne hissettiğimi bilmiyorum, ne için hissettiğimi bilmiyorum. Yoruluyorum hayattan, düşünmüyorum madende çalışanı, evsizi, okula gidemeyeni şikayet ediyorum her şeyden, bir bakıyorum benden daha mutlu herkes. Tüm ailesini bir trafik kazasında kaybetmiş adam gülüyor ertesi gün, peki ben? Ben niye gülemiyorum içten?