Bu hikaye önceki hikayenin devamıdır.Onu da okumanızı öneririm.
(bkz: uyandığımda 1952 yılındaydım)

Kendime geldiğimde etrafımda koskocaman bir çöl ve berbat kirlilikte bir hava vardı. Nefes almakta bile güçlük çekiyordum. Aldığım nefesi tarif edecek olursam tozlu, soludukça nefesinizi tıkayan bir havaydı.Bir rüzgar geliyor ve bütün tozları üzerime atıp duruyordu. Kara delik beni başka bir gezegene yollamış olmalıydı. Doğruldum,etrafa bakındım. Etrafta sadece yıkılmış, çok yüksek binalar vardı.

Beyler bi yaşam belirtisi verin amk

Neyse yarin uyananlar veya gececi tayfa okur.

Burası istanbul'du.2 büyük dağın arasındaki büyük, yıkık köprüden ve ortasındaki dev çukurdan anlaşılabiliyordu.Ne olmuştu böyle? insanlar neredeydi? Aklımda binlerce soru vardı.Ben tam bunları düşünürken sırtıma bir acı saplandı.Çok uykum gelmişti dayanamayacaktım. Arkamı döndüm. Garip kıyafetler giyen onlarca insan vardı ve bana garip silahlar tutuyorlardı. Kendime geldiğimde bir laboratuvardaydım. insanlar beni inceliyordu. Herkes şaşkın bir şekilde beni seyrederken arkadan bir adam seslendi:

Okuyanlar bi şuku atsın baro

Neyse ben devam ediyorum

"Efendim bu sanırım bir zaman yolcusu"
Kadın bana baktı ve şu sözleri söyledi:
-Neden DNA yapıları bu şekilde daha rahat anlayabiliyorum artık
Ben: Hangi yıldayım ve neden buradayım? Buraya ne oldu biriniz anlatabilir mi?

K=kadın

K=2020 yılında çıkan nükleer savaştan sonra bu hâle geldik. Marsa gidebilenler yara almadan kurtuldu. Orada yeni bir insan ırkı yarattılar fakat biz sığınaklarımızdan çıkınca bu manzarayla karşılaştık. Dünya'da temiz suyun bitmesi sebebiyle çıkan savaş suların tamdıbını yok etti. Artık insan ömrü maksimum 30 yaş

Yarın sabah devam ediyorum beyler bu ismi unutmayın #rez alın başlığa