çocukluğumdan beri sevdiğim bir kız var bir üst sokağımızda oturuyor yüzünü ne zaman görsem dünyalar benim oluyor gözlerine bakınca kendimi kaybediyorum bütün dünya ile iletişimim kopuyor ama gel gelelim ki 8 senedir açılamıyorum şimdi beni tipsiz asosyal ipe sapa gelmez eline kız eli değmemiş bir insan olarak hayal edebilirsiniz fakat durum öyle değil boyum yerimde tipim yerinde iyi bir insan olarak bilinirim çevremde bu zamana kadar sevgilimde oldu cebimde hiç yoktan paramda var ama ne biliyim be abi uzaktan sevmeyi tercih ettim her zaman her zamanda bundan kaybettim sevdiğim insanı başkasıyla görünce kendi kendime tribe girip bende manita yaptım nedense hiç bir zaman açılıcak cesareti kendimde bulamadım ama bu cesaretsizlik sadece ondan oluyor abilerim kardeşlerim bu böyle sürüpte gidicek gözlemlerime göre sadece içimde dert oldu kimse bilmez size açmak istedim bu konuyu rahatlarım belki diye sürekli süre gelen bir aşk acısı benimkisi