Bir ay boyunca eski kinlerimin üstüne yenilerini eklemiştim. O gece ablam uyuduktan sonra aynurla ömrümde ilk ve son kez kavga ettim. Baştan sona ilişkimizde beni kullandığını, benden sadece fiziksel olarak faydalandığını, bana çok acı çektirdiğini, manen kendimi hiç rahat hissetmediğimi ve bunun sebebinin de kendisi olduğunu, kendinden yaşça bu kadar küçük biriyle birlikte olmanın çok ahlaksızca olduğunu çeşitli şekillerde farklı cümleler kurarak defalarca söyledim. Dinledikçe sanki ayrı bir gezegenden geliyormuşum gibi bana bakışları değişiyor, söylediklerime bir anlam veremezmiş gibi bakıyordu. Neden bu kadar öfkeli olduğumu anlamıyor, bana kendi meşrebince iyilik bile yaptığını düşünüyordu. Ne kadar konuşursam konuşayım söylemek istediklerimi anlatamıyor hatta konunun yakınından bile geçemiyordum, adeta iki ayrı dünyadan gelmiş insanlardık. Konuşma ilerledikçe tansiyon yükseliyor, sesindeki suçlayıcı ton artıyor, konu bambaşka bir yere gitmeye başlıyordu.

En sonunda kurduğu şu cümleyle tamamen farklı olduğumuzu ve abesle iştigal ettiğimi anladım ve ardından Bu konuyu kendisiyle konuştuğum için kendimden utanmaya başladım.
"güzel yaşanmış bir şeyi neden zorla çirkinleştirmeye çalışıyorsun adimatacan?"

Hiç ses çıkaramadım. Karşılık vermeden öylece bir iki dakika yüzüne baktım. Ben konuşmayınca en sonunda galiba fikrin değişti dedi. Kaşınmak için yarım bıraktığı yemeğine tekrar dönüp iştahla devam eden bir köpek gibi atıldım. "Hiçbir fikrim değişmedi" dedim "özellikle senin ne oldu hakkındaki fikrim daha da perçinlendi".

Ne demek istiyorsun dedi korkutucu bir tonla. itiraf etmeliyim ki korkmuştum, ilkinden çok daha kısık bir sesle ne anladıysan onu demek istiyorum dedim. huur mu diyorsun yani bana dedi. Gözlerimi kapatarak başımı onaylar şekilde yana çevirdim. Birden ifadesi değişti, yüzü buruştu, nefesi değişti. Zaten yükselen tansiyonla ayırdığı mavi gözlerinin beyazları kanlandı. Artık güzel bir kadın değil pgibopat bir bağımlıya benziyordu. Sinirlenmesinin şekli bile seviyesini gösteriyor gibi gelmişti bana o gün için. "Seviyesiz karı nolacak" idi...
Sonra birden gözlerini kıstı, yüzündeki ifade artık daha çok yaptığı "iyiliğe" pişman olmuş, hayal kırıklığına uğramış "yazık çok yazık" der gibiydi. Sonra bir an, kısa bir an ona inandım, Ben güzel yaşanmış bir şey çirkinleştiren binin tekiydim.

Kanlı gözlerindeki o ifadeyi gördükten sonra o gece beni bıçaklayacağı düşüncesiyle sabaha kadar uyumadım televizyon açık şekilde bekledim.

Ertesi gün yalnız kaldığımız bir ara ablan bana şöyle dedi. Ne tartışıyordunuz lan geceleyin, ne diyordu sana. Aranızda bir şeyler var, zaten bir ara da sana saçını taratıyordu huur. O an ablama ağız burun dalasım geldi, hepsi onun yüzündendi. "madem huur olduğunu düşünüyorsun, neden aynı evde kalıyorsun"dedim. "Sonra sonra anladım" dedi. "En kısa zamanda kurtulacağım ondan". Dediğini de yaptı nitekim.