kendi hayatının yabancısı olan var mı

az şizofren yok ha burda

başlık beni çağırdığı için geldim. kendi hislerimden ve yaşadıklarımdan bahsedeyim biraz sen aradaki benzerlikleri bul.

bazen her şey yolundayken birden kendim olmaktan çıkıyorum. kendi içime çekiliyorum ama aynı zamanda kendim olmaktan çıkıyorum. içimden hiçbir şey yapmak gelmiyor ama mesela arkadaşlarınla buluşmak zorundasın. gidiyorum asılmaya gider gibi, halbuki en sevdiğim arkadaşım, tek dostum. gülüyoruz, eğleniyoruz ama gülerken bile o gülen ben değilim bunu açık ve net hissedebiliyorum. sanki ben kendimi o an dışarıdan izliyorum ve bu bedenden iki tane diğeri oyuncu gibi orada ben'i oynayan ve başarılı değil çünkü benim gibi gülemiyor. konuşuyorum o konuşan ben değilim. bazen bir ormanın ortasında öylece durduğumu, üzerimden insanların kalabalıkların beni fark etmeden geçtiğini sadece gün doğumu ve batımını görüyorum. zaman öylesi stable bu dönemde.

diğer bir konuya gelirsek, bazı arkadaşlarımlayken inanılmaz şakacı esprili eğlenceli, diğer arkadaşlarlayken ağır olgun, aileyle ikisinin karışımı, sevgiliyle ya romantik ya odun (ıt depends:) ) diye uzar gider. öyleyim bence herkes öyle.

bazen çok iyi tarafıma denk gelir, çok konuşkanımdır deli gibi muhabbet ederim ama zaman zaman da insan sesi dahi duymak istemediğimden içime çekilir, aramaları mesajları cevaplamam, skype face vs görür yazmam, evden çıkmam. o çok konuşkan dönemimde tanıştığım insanlar beni hep öyle sandıkları için bu durumu kabullenmekte algılamakta zorluk yaşarlar bu yüzden çünkü tamamen iki zıt durum söz konusu. gerçi 8 yıllık dostlar bile anlayamadı ve gitti ama neyse sağlık olsun.

korkulacak birşey yok, hepimiz zaman zaman yaşıyoruz. benimkisi kadınların regl dönemi gibi, neredeyse her ay bi yokluyor beni.

yalnız değilsin bil istedim.

varda okumadım bilader ne yazdıysan.

varoluş problemin var panpa. http://www.cafrande.org/?p=17004

@1 yaşadığın hayatı yorumlamakla ilgili bir durum sanırım, doğru mu anlamışım ?

Fight Clup izlemiş bin

yeniden ve kaldığı yerden

bu başlığı okuyacağım zamanım yok şuan

vardır ya ilahi bakış açısı ile yazılan kitaplar, aynı öyleyim lan bende sanki o kitabı ben yazmışımda içine hapsolmuşum gibi hissediyorum.

pgibolog.avi

ben de gerçekle rüyayı hayali ayırt edemiyorum bazen.bi olayı düşünürken bu gerçek miydi yoksa rüyamda mı görmüştüm ya da hayalini mi kurmuştum diye düşünüyorum bir türlü emin olamıyorum.

herkes biraz sizofrendir bakma ,benim tanidiklarim da karakterlerimi davranislarimi hic sevmezler, cok degigibmisim

bak sen de degigibsin o da bu da bense hep dejavular icinde yuzen acayip kararsiz, karar verirken sacmalayan, derinlemesine dusunen, dusunurken paralel evrende mac izleyen bi tipim

bende aynı hissediyorum bazen panpa tuhaf duygu amk

panpa biz buna "sülalem raad çaça" diyoz.

Ergenliği uzun dönem yapıyorsun panpa bunlar olur hayatınızdaki her olumsuzlukta bi hastalık bi problem aramayın bazen hayat taktandır bazende sen taktan bi adamsındır çok düşünme beklentilerini oturtamamışsın ne istediğini bilmiyorsun bi öyle bi böyle yapınca da kendini huzurlu hissetmiyorsun olur böyle şeyler boşluktan oluyodur gir bi işe çalış ya da bişeylere odakla kendini kendini tanıdıkça geçer bu dediklerin.

vay amini gibim ruhumu daralttin lan tillahini gibtigim. sen de eski halimi gördüm, ve bir cok ortak nokta..

hayati bir mmorpg oyunu gibi de dusunebilirsin panpacik, bir nebze olsun daha saglikli dusunmeni saglayacaktir. kurallari olan bir simulasyon ve oyuna dahil oldugun bilincini yakalamaya calis, kaybolma..

yav he he

zihimden geçenleri söylüyosun her defasında bende her defasında gereksizce şaşırıyorum

tam da bu bahsettiğin iyi kötü kavrdıbına paralel bir olaydı ilk okul 4. sınıfta yaşadığım o yarı spoilerlı hatıram.
Güçsüz olanın kaybettiği vahşi bir doğa savaşında herkesi mutlu etmekti tribim. o zamanlar saftım tabi. bana göre dünya dikeydi. ve bende güçsüzdüm.
Buna tahammülü olmayan ve güçsüzlere mutlak ölüm diye haykıran egoist ruhlu aç yırtıcılar ise
pençelerini bana doğrulttular. Daha ne oluyoruz demeye kalmadan Etrafım kuşatılmıştı bir anda.
Yediğim ilk darbe beklemediğim bir an da ummadığım bir yönden gelmişti.
Oldukça derin bir yara almıştım. Derhal toparlanmalıydım.

ilk darbenin etkisinden cesaret alan kalabalık, bir bir saydırmaya başladılar üzerime salvolarını.
Bu acı o kadar dayanılması güç bir acıydı ki her bir darbe gideni aratmayan cinstendi.
Ben kabuğuma çekildikçe bu sefer daha acımasız, daha vurdumduymaz saldırıyorlardı.
Bana olan öfkeleri o kadar büyüktü ki, asırlarca nesilden nesile taşlayabilirlerdi beni.
Gözlerindeki nefret ateşi etrafa sıçrayacak gibiydi sanki. öyle de oldu zaten. durmadı yerinde.

Uzunca süren bu linç kampanyasından sonra biraz düşünmeye vaktim olmuştu.
Anlamıştım artık. böyle tepkisiz kalmak doğanın kanunlarına aykırı.
Oyunu kuralına göre oynamalıydım. Bir şeyler yapmalıydım.
Hayatta kalmak için Bu şiddete bu nefrete bende ayak uydurmalıydım.
Öbür türlü yok olup gidişimi, günden güne eriyişimi seyretmekten başka şansım kalmayacaktı.
Artık dişlerimi değil yumruğumu sıkmalıydım. Öyle de yaptım.

isyan ettim açıkça. Ben de onlara vurdum, onlar bana vurdukça.
intikam denen karşı konulamaz duyguya kapılmıştım.
Vurduğum her darbede geri çekildiklerini gördükçe daha da iştahlı saldırmaya başladım.
Acele etmeliydim. onlara yetişmeliydim.
vurduğum her darbem kadar kapanan bir yaram, kapanan her yaram için bir darbem.
Hız kesmeden devam edip hıncımı aldıkça daha da batıyordum kötülüğün derinliklerine.
Artık bende onlar gibiydim. Acı çektirmekti tek derdim.
Bilinçaltıma işlenen bu kördüğüm acılar bana bir daha asla sessiz kalmamayı öğretti.
Beni sevgiler kandırmıştı. yarı yolda bırakmıştı. nefret ise elimden tutmuştu.
Bana benliğimi geri kazandırmıştı. nefrete bir hayat borcum vardı artık.
Ya ödeyip en güçlü ben olmalıydım, ya da inkar edip kaybetmeye sabretmeliydim...