Benden bu kadar beyler. Dinleyen tek kişiyede teşekkur ederim.

En son 2 ay once gittim Gamze'nin mezarına. Mutlu olduğunu dusunerek gidiyorum yanına. Ilkimsin diyorum toprağında eğilerek. Aldiğim çicekleri guzelce koyuyorum ustune. Abdest alıp çeşmede duami ediyorum. Daha sonra yaşadığim şehre, yalovaya geri donuyorum. Biliyorum hepiniz benden üstünsünüz. Çünkü ben bu sözlükte bunu kafama yedirerek takılıyorum. En azından aileniz hayattayken, sevdikleriniz yanınızdayken bi kere bile olsa sarılın. Emin olun topragına sarılmak istemezsiniz.

Gamzeden sonra kimseyi sevemedim. Hiçkimseyi. Sigaralarım arttı. Içkiye basladım. Babamı ölüme züturen şeye başladım. Olgunlaştım 19 yaşına geldim. Tam hayatım tekrar düzene gircek diycem. Olmuyor anasini gibtigimin hayatı. Hep bir darbe vuruyor. Tek varlığımıda ellerimden alıyor. Annemin vefatıyla tamamen bitiyorum. Son 5 aydır biraz daha kendime gelebildim. Sonra inci sözlüge katildım. Sizin için kuçuk bi adım olabilir fakat benim için büyük bi adım oldu bu olay. Uzun zaman sonra bir sürü insan ile beraberim. Konusabiliyorum ve bişeyler anlatabiliyorum. Bu arada annem Akciğer kanserinden vefat etti. Memleketi olan Kırıkkale ye defnedildi. Ben kendi memleketimde, Yalova'da devam. Ediyorum hayatıma. Bi firmada çalısıyorum. Yaş şu an 22. Alıştım tek yaşamaya. Ama koyuyor mezar basinda ağıt yakmak insana. Babamın mezarını temizledim 1 hafta önce. Ağladım. Çok pislik bi duyguyu babamla paylaştım. Alkol kullanıyorum dedim. Benden utaniyo biliyorum.

Burdayım panpa

Dinleyen var mı ses verinde kime anlattığimizi bilelim 3-5 kiside olsa yazıcam

Kendimi suçlu hissetim hep. " Hicbisey yapamadım elimden bisey gelmedi" dedim. 2 ay boyunca evden çıkmadım. Mezarına dahi gidemedim düzgün sadece 2 kere gitmistim o zaman. Ilk gömüldugu zaman, yanında sabahladım. Varlığini hissedebilmistim en azından. Hayata küsmustum. Tek varligim annem kaldı. Annem bile halime acır olmustu. Hep destek çıkmıştı bana canım anam.

Ilk buluşmamızdan tam 3 ay sonra çıkmaya başladık. Ben hala utangaçtım. Alışamadim bi türlü. Fakat yaninda o kadar huzurluydum ki baskasina sağır, başkasına kördüm. Mutluyduk ta ki O Cuma gecesine kadar. O gün saat 8.30 de eve bıraktım onu. Cıkmaya başlıyalı 2 sene olmuştu. O gün o saatte eve bıraktım onu. Doyamadım ona her gün ki gibi. Mesaj atmıştı bana. "Saat 10 gibi bizim evin önüne gel" diye. Eve gidip yemek yediğim gibi çıktım. Yaktim sigarami beklemeye koyuldum. 10 dk geçti. Hala inmedi. Yarım saat geçti. Artık dayanamadım evin ziline bastım. Babasından çok korkardım. Annesi Hatice teyzem çok iyi biriydi. Kimse açmadı kapıyı. Komsularının ziline bastım. Kapiyı actilar. Daire kapilarini caldim açan olmadi. 5 dk çaldım ses yok. Gamzeyi aradım. Açmadı. 10 kere aradım açmadı. Kapıyı kırdım. Odasında cansız bedeniyle karşılaştım. Asmıştı kendini. Bunları yazarken bile o bogazimda ki düğum dahada sertleşiyor. Yıkılmıştım. Hayatım o gün kaydi benim. O gun hayatım denen şey yok oldu. Annesi babasi perişan oldu vefatini duyduklarinda.

Sınavda gordüm onu. Karışik giriyoduk sinavlara. Yeni gelmişti okula. Antalyadan. O kadar güzel baktı ki bana " Allahim sen bana bu gülüşu nasip et" demekle yetindim. Sınav bitti ben hala ona bakıyodum. Arada bana bakıyodu. Gülüyodu.

Çok çekingendim. Yaşadiğim olaylari bi tek Gamze biliyodu zaten. Ilk kez disari ciktigimizda birlikte kafamı kaldıramadim yaninda. Cok cekinmisdim. Beni cafeye züturmustu. Ilk defa bi kızla karsilikli oturuyodum. Agzımdan hicbisey cıkmadi. O herseyi anlatıyodu. Cok konuskan ve sıcak kanlıydı. Gülerken gözleri parlıyodu.

Park ettim rez şuku şelale ne varsa devam

Rezerved

bizi de mi kedere sokmak istiyosun pekekent

boyunca bir kere bile gülemedim. Bir kez olsun bile. Insanların saçma sapan hareketleri beni yalnız kalmaya sürükler oldu.

10 Yasımdayken annem ile babam ayrılmak zorunda kaldılar. Annemle yaşadım. Babam tam 1 sene sonra trafik kazasından vefat etti. Memlekete gerı taşındık. Bu küçük yaşta hayatın acı yükünün hepsi omuzlarımdaydı. Insanlarla hiç konuşamadım. Düzgün bir ilişkim olmadı. Düzgün bi arkadaşa sahip olmadım. Tek varlıgım annem ve rahmetli babamdan kalma mızıkaydı. Çok severdi rahmetli mızıkayı. Küçükken bana hep çalarmış annem söylerdi.

16 Yaşımda lisede. Bi kızı çok sevdim. Adı Gamzeydi. Unutamam ölene kadar. Ilk defa duygum olduğunu farkettim. Ilk defa beni umutlandırıcak bisey hissettim. Yakışklı degildim acıkcası. Normaldim. Beni ön plana taşıycak hicbişeyim yoktu.

Edit: Devam edicem part part beyler. Bitirmemezlik yapmıycam. Bunları anlatmam ihtiyaci duydugum için yazıyorum.