çok sevmiştim onu, üniversiteye başladığım ilk sene, yaşadığım şehirden farklı bir şehire gelmiştim bende tıpkı onun gibi. onu ilk vize haftasında kütüphanede görmüştüm. aynı fotoğrafta ki gibiydi beyler kumral saçları ela yeşilimsi gözleri vardı. kulaklığını takıp o anatomi kitabına nasıl baktığını gördüğümde o an o kitap olmak istemiştim. oturdum onu net görebileceğim bi yere dakikalarca onu izledim. ders çalışması bitene kadar, kütüphaneden çıkana kadar baktım beyler arkasından. aynı kızla 1 ay içinde 24 kere karşılaştım beyler. bu 24 karşılaşmanın yaklaşık 3 tanesinde gözlerimiz birbirine değdi. 25.karşılaşma ise hiç unutmuyorum gözlerimizin birbirine değişi ufak bir tebessümle olmuştu.

aradan 1.5 ay geçmiş final zamanı gelmişti. ben yine bi umut ordadır diye kütüphane gittiğim de yine aynı yerde bulmuştum onu. bu süreç çok uzun sürdü diyip yanına gittim ve birlikte çalışabilir miyiz dedim. o da "olur tabi" dedi beyler. o kadar mutlu olmuştum ki onun yanına oturduğum için, o beni benden alan kokusuyla ilk kez tanışabileceğim için. 1 hafta falan düzenli ders çalıştık beyler numaralarımızı da birbirimize vermiştik öyle whatsapptan falan konuşup daha çok yakınlaşıyoduk istemeden. finaller bitti, ay temmuza gelmişti beyler. kız fethiyede oturuyordu ve bana "eğer hemen eve gitmeyeceksen istersen muğlaya gel bi kaç gün tatil yaparız ordan eve geçersin" demişti. ben de "olur" dedim hemen, "ama benim bi günlük bi işim var izmire gitmem gerekiyor, gelince beraber çıkarız" dedi. beyler bu muhabbet akşamında evde oturuyordum mutluluktan çıldırıcak gibiydim. gittim kendime 5-6 bira aldım geldim oturuyorum evde arada da onunla mesajlaşıyoruz. beyler biralar bitti ben hafif çakır oldum ve kızı aradım bi anda. telefonu açar açmak onu ilk o gördüğüm andan beri deli gibi aşık olduğumu, onu çok sevdiğimi falan söyledim. o da bana karşı aynı duyguları paylaştığını söyledi. deliriyordum beyler mutluluktan daha sonra bana "yarın daha net konuşalım sabah izmire gidicem akşam kesin görüşelim" dedi. bende tamam olur dedim kapattık.

sabah uyandığımda evden çıktığını izmire gittiğine dair bi mesaj atmıştı. saat 13.26 hiç unutmuyorum bi mutlulukla aradım onu, telefonu biri açtı. "kimsiniz" falan dedim, "gökçeada ilçe emniyet müdürlüğünden, otobüsün gökçeada'da yapmış olduğu trafik kazası sonucu ... hayatını kaybetti" dedi. dünya başıma yıkılmıştı o cümleyi duyduğumda hayatımda ilk kez birine karşı böyle bi duygu beslemiştim, o da benden bu şekilde ayrılmıştı beyler. aradan 1022 gün geçti ve ben onu bir gün bile unutamadım, unutamadım, unutamam!