merdivenden aşağı çığlık çığlığa koşarken bu sefer bi öncekinde yaptığımız gibi sağ taraftan değil sol taraftan döndük.

'o' dilayı diri diri yedikten sonra peşimize düşecekti. ama zaman kazanmıştık. gittiğimiz yolun çıkmaz bir yol olmaması için dua ediyorduk.

artık o'nu göremiyorduk arkamıza baktığımızda. ama hala korkudan koşuyorduk. sanırım izimizi kaybettirmiştik.

elif: sen nasıl bir huur çocuğusun?

arif: elif bana kızgın olmanızı anlıyorum ama ordan başka türlü çıkamazdık. birinin kendini feda etmesi lazımdı diğerlerinin çıkabilmesi için.

ben: neden sen kendini feda etmedin o zaman? kes sesini haksızsın. güvenli bir yere varınca konuşucağız bunları arif. yanına kalmıcak yaptıkların.

arif: sen kendini ne sanıyorsun? hepinizin hayatını kurtardım.

ben: sesini kes. bunu konuşacağımız zaman gelicek.

arif: şimdi konuşalım. artık peşimizde değil. konuşmaktan kaçıyorsun. yapılması gerekeni yapıcak cesaretin yoktu çünkü senin.

asuyu yere bıraktım. sinirlenmiştim.

ben: burdan canlı çıksan bile yaptığının bedelini ödeyeceksin. bizi kaçıranlardan hiçbir farkın yok. sen de artık bir katilsin.

arif boğazıma yapıştı.

arif: kelimelerine dikkat et.

sonra bir ses duyduk. yine aynı hırıltılı nefes alma sesi.

ağzından kanlar sıçrayarak bize doğru koşmaya başladı. asuyu kaptım. tüm gücümüzle koşmaya başladık.

bikaç dakika geçtikten sonra adım attığımız üç-dört metrelik alan yıkıldı. en son şarap şişeleri ve fıçılarıyla birlikte düştüğümü hatırlıyorum. ve düştüğüm anda kafamı sert zemine vurduğumu.

bayılmıştım.

devam ediyorum.

bu arada anlattıkların labirent filmine benziyor diyen en az 20 kişi olduğundan şunu da belirtmek isterim, filmi ilk defa sizden duyuyorum.

kendime geldiğimde başımda elif, arif ve asu vardı. biri daha vardı tabi: 'o'

'o'nun karnına dev bir tahta parçası saplanmıştı ve yerinden çıkamıyordu. sürekli hırıltılar çıkarıyordu. sanki midesine dev bir çatal saplanmış gibiydi. yere saplanmıştı. midesindeki bağırsaklar bile gözükmesine rağmen hala hayattaydı ve hala bize saldırmaya çalışıyordu. ama tüm çabalarına rağmen kalkamıyordu.

elif: emre? uyanıyor galiba.

ben: ne zamandır baygınım?

başımdaki ağrı çok kötüydü. kafam çatlıyordu resmen.

elif: tahminen nerdeyse 1 gündür

ben: ne?

elif: evet. başında bekliyoruz bir gündür.

ayağa kalkmamla tekrar yere düşmem bir oldu. başım dönüyordu.

elif: başında bi morluk var. kafanı kötü çarpmışsın.

arifle, dila konusunda yaptıklarını bi süre olmamış gibi davranma konusunda anlaştık. şu an nolursa olsun beraber hareket etmeliydik.

elif'e fıçıların üstündeki mumlardan birini almasını söyledim. düştüğümüz yerde yolumuzu bulmamız lazımdı.

elimize mumları aldık. zifiri karanlıkta meşale görevi görebiliyorlardı.

düştüğümüz yer mahzen gibi değildi. görebildiğim kadarıyla ince uzun koridorlar vardı. hastane koridorları gibi. düştüğümüz yere çıkabilmemiz mümkün değildi. orada yolumuzu bulmalıydık.

mahzenin dip kısımları derken kastettikleri buydu demek.

koridorlarda ilerlerken gözümüze rusça yazılar çarpmaya başladı. tabela gibiydiler.

ilerlemeye devam ettik. sonra bir ses duyduk. durmadan devam eden bir sesti. belli aralıklarla gelen bir ses.

sese doğru yürümeye başladık.

birşeyin duvara çarpma sesi gibiydi ses. ve sürekli geliyordu. sese yaklaştıkça konuşmalar gülüşmeler duymaya başladık.

sonra sesin olduğu odaya girdik.

girdiğimiz yer kapalı bir basketbol sahasıydı. sahanın iki ucunda minyatür futbol kaleleri vardı.

içeride 10 a yakın insan vardı. üzerlerinde üniformaya benzer bir kıyafet vardı.

futbol oynuyorlardı.

bizi farketmediler. içlerinde biri gol attıktan sonra sevinmeye başladı. diğerlerine sarıldı. çok mutlu gözüküyordu.

o kişi yiğitti.