bu cümle karşısında odada büyük bir sessizlik oldu. uzun süren acı verici bir sessizlik. bu lanet mahzende ne vardı?

ben: neden? ne var bu mahzende?

buse: sandalyeye bağlıyken önümde bir monitör vardı. şarap mahzenini gösteriyordu. oraya giren insanları izledim günlerce. hepsi bir hayvan gibi katledildi. ben 1 haftadır bunları izli.. cümlesini bitiremedi. ağlamaya başladı.

hepsi geçti. artık bizimlesin. güvendesin. ağlama. dedim. sakinleştirmeye çalıştım. biraz otur, sakinleş. hepsi geçicek. dedim.

buse bakmıyorken elif, dila ve arif'e elimle benimle gelin diye işaret yaptım. yan odaya geçtik.

elif: sevgilin miydi?

ben: ''ne? hayır sınıf arkadaşım. bakın önemli bir konu var. alp buse'nin abisiydi.

elif bunu duyar duymaz olamaz dercesine iki elini yüzüne zütürdü.

arif:napacağız?

ben:söylememiz lazım.

elif:bence de. bunu bilmeye hakkı var. ondan bunu saklayamayız.

üçü birden bana baktılar.

tamam, ben söylerim. ama biraz kendine gelsin.'' dedim. ve içeri geçtim.

aradan bikaç saat geçti. buse biraz daha toparlamış gözüküyordu. koltukta oturuyor. başını öne eğmiş, yaşadıklarını unutmaya çalışıyordu belki de.

yanına oturdum. bunları duyunca hamit'e zarar vermeye çalışabilirdi. hamit hala tek başına odada bağlıydı, buse'nin henüz hamitten haberi yoktu. o yüzden buse'nin öfkesine ben hakim olmalıydım.

buse sana söylemem gereken birşey var. abinle yani alple tanıştım burada. ama maalesef bir kaza sonucu hayatını kaybetti. inan bana çok üzgünüm. elimden bişey gelmedi.

buse şaşırmış bir ifadeyle bana baktı. ve dedi ki:

benim bir abim yok ki.

Rezervasyon

Hasgibtiiiiiir devam devam

Çok şaşırmıştım.Şimdi deli gözüyle bakılan bendim. Elif bile bana karşı soğumuştu.

2 gün boyunca ne yapmamız gerektiğini tartıştık. Fakat biz yerde otururken birden kapı açıldı.

Gelen Yiğitti.

Üstü başı kan içindeydi. Gözleri deli gibi dönüyordu. Bakışındaki o öfke artık yoktu. Sadece anlamsızlık vardı. Bize döndü ve Siz de kimsiniz? dedi

Sonra kenarda oturan ve konuşmalardan hep uzak duran Dila'yı gördü.Aşkım şükürler olsun iyisin!

Hepimiz Dila'ya döndük. Dila ise birdenAşkım inanamıyorum! diyerek kollarına atıldı yiğitin. Elifle birbirimize baktık. Elifin gözünde korku vardı.

rez pnp devam

rezzzzzzzzzzzzz

Rezzzzz

Rez panpa ama lütfen daha seri yazar mısın hikaye fena sardı valla 50 sayfa olsa okurum hızlı yaz da millet faydalansın hikaye süper gidiyor

Keşke çalıntı hikaye olsaydı da orjinalinden okusaydık yarım saatte bi part atıyosun heyecanı kalmıyo

bir an afalladım. nasıl olabilirdi bu?

ben:alp diye birini tanımıyor musun yani?

buse: hayır.

bunun tek bir açıklaması olabilirdi. alp hepimize yalan söylemişti. peki neden? onu yakın bir dost olarak görmüştüm. onu gömerken çok ağlamıştım.

buseyi tanıyordu. ama kız kardeşim diyerek yalan söylemişti. belki de öyle söylemesini istemişti bizi kaçıran kişi. alp'i suçlayamıyordum. benim gözümde en masum kişilerden biri oydu.

buseye hamitten bahsettik. alp'i vuranın o olduğunu da söyledik. hepimiz hamit'in başına toplandık.

buse: ben.. ben seni tanıyorum. sen şu mahzendeki adamsın. arkadaşlarıyla aşağı inip sesi duyunca korkup kaçan, arkadaşlarına yardım etmeyi bile düşünmeden kaçan adamsın.

hamit: sen bunu nerden biliyorsun?

buse: önümde bir monitör vardı. herşeyi izledim. arkadaşlarının hepsi öldü. hem de canice öldürüldüler.

hamit: biliyorum. sesleri duydum. yardım için gitseydim ben de ölürdüm.

ben: ''ordaki insanları 'neyin' öldürdüğünü görebildin mi peki?

buse: ''hayır. sadece etrafa fırlayan cesetler, el, kol ve vücut parçaları. kamera açısı bana o şeyi göstermeyecek şekilde koyulmuştu.

konuşma bittikten sonra hepimiz yemek masasının etrafına oturduk tekrar. hamit hariç tabii ki. herkes yemek masasının etrafında buradan nasıl çıkacağımızı, neler yapıcağımızı konuşuyordu. asu bize alışmıştı artık. bize güveniyordu ve bizim yanımızda güvende hissediyordu. uykumuz gelmeye başlamıştı. yine yemek masasının etrafındaki sandalyelerde uyuduk.

kütüphanedeki yatakta yatmamamızın sebebi, yatak taşınabilir değil yere bağlıydı ve yemek salonuna çok uzaktaydı. birarada durunca güvende hissediyorduk.

uyandım. ne kadar uyudum bilmiyorum ama herkes hala uyuyordu. yine de ben uykumu almıştım. nöbetçi tutmamıştık bu gece çünkü hepimiz yorgunduk.

konserve yemekten bıkmıştım. ama yapıcak birşeyim yoktu. kahvaltımı yapmak için konserve almaya gidiyordum ki bir tuhaflık farkettim.

hamit sandalyesinde yoktu.

rez panpa rez dıbına koyim senin. süper gidiyor devam et

ulan hep te en güzel yerinde kesiyorsun nerden bakıyosan söle roman tadında oluyor resmennn

kitap yazsana huur köşeyi dönersin

yiğit noldu laa

Rezzz
Hadi

şimdiye ben roman yazmıstım hadi hızlı amk

telaşla herkesi uyandırdım: kalkın hamit yok.

herkes uyandıktan sonra karış karış her yeri aradık. bakmadığımız hiçbir yer kalmadı. ama hamitten iz yoktu. sanki yok olmuştu bi anda.

sandalyede ipler hemen sandalyenin üstünde duruyordu. birisi yardım etmeden çözmesi çok zordu. birisi gelip onu kurtarmış olmalıydı.

hamit'in onlardan biri olduğunu başından beri biliyordum. anlamıştım. işte onu kurtarmaya geldiler diye düşünürken, suçlu bir ses tonu düşüncelerimi böldü.

benim yüzümden.

bu asu'nun sesiydi.

elini çözersem bizi bırakıcağını söylemişti. benim yüzümden. benim yüzümden. benim yüzümden. ağlamaya başladı.

asuyu kucağıma aldım. önemli değil asucum senin hatan değil derken ayak sesleri duydum.

hamit aniden odaya daldı. elinde bir silah vardı. silahı bize doğrulttu.

odadaki gerginliği ve korkuyu anlatamam.

elindeki silah bizim tek mermili magnumdu. sakladığım yerden bulmuş olmalı.

hamit: ben kötü biri değilim. size zarar vermek istemiyorum. bırakın kendi yoluma gideyim. artık mahzeni bile böyle yaşamaya tercih ederim.

ben: silahı bırak.

hamit: hayır. artık böyle yaşamak istemiyorum. bir haftadır aynı sandalyede hareketsiz bi şekilde ölü gibi yaşamak nedir bilmiyorsu..

dila bir anda üstüne atladı. silah yere devrildi ve hamitten çok uzak bir yere düştü. hamit'in boğazına yapıştım. artık tekrar elimizdeydi. duvara ittim. sırtını duvara çarptı.

sırtı duvara dönük bir şekilde bize bakarak:

hamit: bakın. ben iyi biriyim. ama beni..

konuşması bir silah sesiyle bölündü.

rezerveşyın

rezev-i mahsusa

mermi hamit'in tam kalbinden girdi. hamit anında yere yığıldı ve anında son nefesini verdi.

hepimiz silahı ateşleyen kişiye doğru döndük.

6 yaşındaki asu elindeki silahı hamit'e doğru doğrultmuştu.

benim yüzümden..