Senin ben dıbına koyyım

Rez ulan

OCSUN it

Ulan 14 15 gibi yazarim dedin bekliyoz amk hala

buralar değerlencek yer tutayım kenarda

Saat anlayışına sokayım nerdesin züt

şu an bu varlığın sadece fiziksel özelliklerini söyleyebiliyorum. nasıl ve neden burda olduğunu açıklamam için bilmeniz gereken başka şeyler var.

gördüğümüz şeyin bir insan olduğunu söylemekte güçlük çekiyordum. insan gibi iki eli, iki ayağı vardı. üzerinde hiçbir kıyafet yoktu ve üzerinde sayısız dikiş izi vardı. derisi resmen çürümüştü. kafasında saç yoktu. göz kapakları da yoktu. ağzından çenesine kadar olan kısım da yoktu. bu yüzden kana bulanmış dişlerini ve dilini görebiliyorduk. tırnakları çok uzundu. pençe gibiydi ve kanlıydılar.

loş ışıkta gördüğümüz yüzü çok çirkindi. bizi görür görmez üzerimize koşmaya başladı.

o an yaşadığımız korkuyu anlatmam mümkün değil. 'koşun!' diye bağırdım ve hemen asu'yu kucağıma alarak geldiğimiz yöne doğru koşmaya başladım.

'o' çok hızlıydı. 'o'nun nefes alışveriş sesini, çığlık sesleri bastırıyordu. yıl çok uzundu, elbet yorulucaktık ama arkamıza bakmadan koşmaya devam ettik.

asu'nun aplamasını duyabiliyordum. iki elimle kulaklarını olabildiğince sıkı kapatmıştım koşarken. çığlık seslerini duymasını istemiyordum. arkama baktım. 'o'nunla aramızda 10 metre kadar bir mesafe vardı.

koştuk, koştuk ve koştuk.

yazzzzzzzz

Heyecan bastı amk devam

asu'nun ağlaması içimde gizlenen korkuyu bastırmak için tek sebepti. 6 yaşında küçücük bir kız için en güvendiği insanın korktuğunu görmek nasıl büyük bir travma olurdu acaba?

bu düşünceler aklımdan saniyenin onda birinden daha kısa bir süreliğine geçti. adrenalin seviyem o kadar yüksekti ki saniyeler içerisinde dakikalarca düşünebiliyordum.

lakin o da neydi? ensemde hissettiğim nefes ölümden bile daha korkunçtu. arkama bakacak ne gücüm ne de cesaretim vardı.

o korkuya rağmen bir an asuyu tuttuğumu hatırladım ve dıbına kodumun veledini geriye fırlatıp topuklarımı zütüme vurdura vurdura depar attım. inanırmısınız zütümde hala topuklarımın izleri var.

hepimiz nesef nefeseydik ama hiç durmadık. insanlara tehlike anında aşırı güç geldiği rivayet edilir. seyit onbaşının tek başına o ağırlığı kaldırması da buna örnek verilir. o gücü hissedebiliyordum. yorgunluk hissetsem de bütün hızımla koşmaya devam ediyordum.

geldiğimiz merdivenlerin oraya vardık. yorgunluktan ölüyorduk. hemen ordan sola döndük ve merdivenleri son hız çıktık. hala peşimizdeydi. benle asu en önde, arkamızda arifle elif, en arkada ise dila vardı. hepimiz yukarı vardık en sonunda. o'nun ayak seslerinden merdivenleri çıkmakta olduğunu anlayabiliyorduk. herkesin gözünde korku ve panik vardı. kapıyı açmayı denedim ama kapı kitliydi. kapıyı tüm gücümle yumrukladım.

buse! buse! kapıyı aç!

ama cevap veren olmadı.

kapana sıkışmıştık.

Seri amk seri

devam et rezzzz

Devam devam devam

o'nun ayak sesleri gittikçe yaklaşıyordu. gidicek yerimiz kalmamıştı. kızların çığlıkları ve ağlamaları ve gittikçe yaklaşan ayak sesleri ortamdaki gerilimi arttırıyordu. yolun sonuna geldiğimizi düşünmeye başlamıştım. hepimiz burada ölecektik. son bir güçle kapıyı yumrukladım.

buse! eğer kapıyı şu an açmazsan hepimizi öldüreceksin.

yine bir cevap gelmedi.

sonra o'nu gördük.

şu an yaşanmış olan şeyin yaşanmamış olması için elimden geleni yapardım. anlatırken bile bunu nasıl yazıcağımı bilemiyorum. bu hikayeyi anlatmak istememe sebeplerimden biri de budur. içimizdeki dağılışın ve bir arada duramamamızın en büyük sebebi de bu olaydı.

yaşandı maalesef. o yüzden burayı es geçmem olmaz.

ne mi oldu?

arif dila'nın kolundan tuttu ve merdivenin en üstüne varmış olan o'nun üzerine attı.

o dila'nın etini yiyip kemiklerini çiğnerken biz de yanından sıyrılarak, aşağı doğru koştuk.

rez panpa rez

Arif'in mk panpa zaten sevememiştim o köpeği

(bkz: )

merdivenden aşağı çığlık çığlığa koşarken bu sefer bi öncekinde yaptığımız gibi sağ taraftan değil sol taraftan döndük.

'o' dilayı diri diri yedikten sonra peşimize düşecekti. ama zaman kazanmıştık. gittiğimiz yolun çıkmaz bir yol olmaması için dua ediyorduk.

artık o'nu göremiyorduk arkamıza baktığımızda. ama hala korkudan koşuyorduk. sanırım izimizi kaybettirmiştik.

elif: sen nasıl bir huur çocuğusun?

arif: elif bana kızgın olmanızı anlıyorum ama ordan başka türlü çıkamazdık. birinin kendini feda etmesi lazımdı diğerlerinin çıkabilmesi için.

ben: neden sen kendini feda etmedin o zaman? kes sesini haksızsın. güvenli bir yere varınca konuşucağız bunları arif. yanına kalmıcak yaptıkların.

arif: sen kendini ne sanıyorsun? hepinizin hayatını kurtardım.

ben: sesini kes. bunu konuşacağımız zaman gelicek.

arif: şimdi konuşalım. artık peşimizde değil. konuşmaktan kaçıyorsun. yapılması gerekeni yapıcak cesaretin yoktu çünkü senin.

asuyu yere bıraktım. sinirlenmiştim.

ben: burdan canlı çıksan bile yaptığının bedelini ödeyeceksin. bizi kaçıranlardan hiçbir farkın yok. sen de artık bir katilsin.

arif boğazıma yapıştı.

arif: kelimelerine dikkat et.

sonra bir ses duyduk. yine aynı hırıltılı nefes alma sesi.

ağzından kanlar sıçrayarak bize doğru koşmaya başladı. asuyu kaptım. tüm gücümüzle koşmaya başladık.

bikaç dakika geçtikten sonra adım attığımız üç-dört metrelik alan yıkıldı. en son şarap şişeleri ve fıçılarıyla birlikte düştüğümü hatırlıyorum. ve düştüğüm anda kafamı sert zemine vurduğumu.

bayılmıştım.

Devam rez