ankaranın merkeze uzak ilçelerinin birinde gariban bir panpanızım. yıllar yıllar önce bizim burada bir ekrem abi vardı. sevilen bir tipti. artizdi martizdi ama abi derdik. top oynarken kösele ayakkabıyla gelir bize şut çeker yıldız verirdi. ne gibime yarayacaksa verdiği yıldız. atarisi olanlara dadanır ördek vururdu. köpek gülünce pekekent derdi. ben 6-7 yaşımdayken o 15 yaşında falandı. bize atari oynamaya gelirdi. bütün binliklerine rağmen sempatik gelirdi ekrem abi. bazen onun takunu bile yerdik. ilerleyen zamanlarda tarlada falan çalışan bazen hayvan alıp satan kendi halinde biriydi ekrem abi. aradan yıllar geçti. büyük az çok. benim ankara üniversitesini kazandığım yıldı. ekrem abi akşamın bir vakti ağzında sigara yürürken beni gördü. ben de kibarlık olsun diye gülüyordum işte selam verme manasında. siz de yolda tanıdık görseniz önce bir gülümsersiniz haksız mıyım? ekrem abi yerden taş alıp bana fırlattı. ne gülüyorsun lan dedi. seke seke yanımdan geçti. ne olduğunu anlamadan bir tane daha fırlattı. arkamı dönerken zütüme gelmişti. giberim senin ecdadını diye üstüne yürüdüm. o da bana doğru geliyordu. sağdan soldan millet geldi birbirimize girmeden ayırdı. o tokat atmıştı ben boğazını sıkmıştım. ben zaten ilçeye çok nadir gidiyorum.yaz kış ankara merkezdeyim. ekremi de hiç görmedim. aq gece gece sövdürdü kendine. kendi payının amuna goyim

kendi payının